Δομική αντιπολίτευση ή θεσμική συνεννόηση;

Ο Μητσοτάκης,ο Τσίπρας και το παράδειγμα του Καραμανλή με τον Σημίτη

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Άλλο πράγμα η κριτική που ασκείς σε κάποιον για να επιβεβαιώσεις μια δογματική άποψή σου και άλλο να υποδεικνύεις ζητήματα που θα βελτιώσουν την απόδοση κάποιου, ο οποίος -διακρίνεις ότι - προσπαθεί και εξελίσσεται.

Παρακολουθώντας την τελευταία εμφάνιση Μητσοτάκη στη Βουλή είδα τα ελλείμματα που είχε σε ένα γήπεδο κατεξοχήν προνομιακό για τον αντίπαλο -τα επεσήμανα την Τετάρτη-, αλλά ταυτόχρονα διέκρινα και έναν μαχητή, που όχι μόνο δεν το βάζει κάτω, αλλά εξελίσσεται.

Το νέο από την τελευταία αναμέτρηση είναι ότι ο Μητσοτάκης βελτιώνεται στις δευτερολογίες του -ήταν το αδύνατο σημείο του- και ανταποδίδει το «ξύλο» που τρώει, ακόμη κι αν οι συνθήκες είναι δυσμενείς γι' αυτόν. Αν υπάρχει ένα κεντρικό θέμα που πρέπει να προβληματίσει τον πρόεδρο της Ν.Δ. και το επιτελείο του, δεν είναι το πώς αντεπεξέρχεται στις κόντρες του με τον Τσίπρα, αλλά το πώς θα αποσυντονίσει τον Τσίπρα. Μιλάμε πια για τη στρατηγική, όχι για την τακτική.

Το επιτελείο του, αλλά και ο ίδιος γοητεύονται από την κατά μέτωπο σύγκρουση με τον ΣΥΡΙΖΑ - τους πάει η λεγόμενη «δομική αντιπολίτευση» του «"όχι" σε όλα». Δεν είναι ο πρώτος: δομική αντιπολίτευση άσκησαν ο Τσίπρας στον Σαμαρά, ο Παπανδρέου στον Καραμανλή, ο Εβερτ στον Σημίτη, ο Ανδρέας στον Μητσοτάκη. Ωστόσο, η στρατηγική αυτή έχει ένα διπλό μειονέκτημα: συσπειρώνει μεν, αλλά δεν διευκολύνει τη διείσδυση στους επιφυλακτικούς.

Επίσης, την παίρνεις κληρονομιά στη διακυβέρνηση. Κάθε φορά που ζητάς συναίνεση, σ' το «χτυπούν» οι αντίπαλοί σου - «έλεγες πάντα "όχι"». Ο μόνος που δεν άσκησε δομική αντιπολίτευση κατά την τελευταία τριακονταετία ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Με τον Σημίτη τον χώριζε χάος. Δεν ήθελαν να δουν ο ένας τον άλλον. Η οπτική τους για τη χώρα ήταν ριζικά διαφορετική. Ωστόσο, αυτό δεν εμπόδισε τον Καραμανλή να συναινέσει σε μεγάλες στρατηγικές επιλογές. Θυμίζω ότι, επί της ηγεσίας του, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συνεννοήθηκαν άριστα για την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001, η οποία ολοκληρώθηκε κατά τρόπο συναινετικό, ασχέτως τού αν απεδείχθη η πιο άχρηστη αναθεώρηση.

Επί ηγεσίας Καραμανλή, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ συνεννοήθηκαν για τη σύνθεση των ανεξάρτητων Αρχών. Ακόμη και στα στρατηγικά θέματα της οικονομίας, όπως η ΟΝΕ, ουδέποτε ο Καραμανλής διανοήθηκε να βάλει «τρικλοποδιά» στον αντίπαλό του. Μη νομίζει κανείς ότι ήταν εύκολο... Μιλάμε για τις εποχές που ο Καραμανλής ανέβαινε στο βήμα και χαρακτήριζε τον Σημίτη «αρχιερέα της διαπλοκής» και που οι κομιστές των εθνικών προμηθευτών τού έριχναν λάσπη με το τσουβάλι ότι δήθεν ο γάμος του ήταν εικονικός - λάσπη κατά παραγγελία.

Παρά ταύτα, ήξερε να ξεχωρίζει το στρατηγικό από το προσωπικό, το εθνικό από το κομματικό. Και στο τέλος κατάφερε να πείσει τους Ελληνες, και ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση, ότι πράγματι εννοεί την εθνική συναίνεση-μετριοπάθεια ως μέσο για να πάει παρακάτω ο τόπος. Κανείς εσωκομματικά δεν τον κριτίκαρε γι' αυτό. Μήπως τώρα, που άρχισαν να κάνουν παρέα Μητσοτάκης - Καραμανλής, είναι αφορμή να ανταλλάξουν σκέψεις για το συγκεκριμένο ζήτημα;

Πηγή  Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.