Στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας

Ο αγώνας του συστήματος να αναστήσει τις πολιτικές συνιστώσες του 

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Η συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου προδικτατορικά υπήρξε προϊόν ιστορικής συγκυρίας: Οι Αμερικανοί ευνόησαν τη συναρμολόγησή της προκειμένου να απαλλαγούν από τον ανυπάκουο Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλά και για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους απέναντι στην επελαύνουσα ΕΔΑ.

Ο ζωτικός αυτός πολιτικός χώρος έπρεπε να καλυφθεί από ηγεσίες λαοπρόβλητες και συνάμα αντικομμουνιστικές. Ηταν η εποχή του Ψυχρού Πολέμου, του μακαρθισμού και του βενιζελικού ιδιώνυμου.

Ιστορικά λοιπόν η ίδρυση του Κέντρου υπήρξε προϊόν πρωτοβουλίας του ξένου παράγοντα και του ντόπιου επιχειρηματικού κατεστημένου, που είχε αρχίσει να μη νιώθει βολικά με τον χωριάτη από την Πρώτη. Αν κανείς έχει τη διάθεση να μελετήσει τη μεταπολιτευτική πορεία του συγκεκριμένου χώρου, στα ίδια συμπεράσματα θα καταλήξει πάνω κάτω. Με εξαίρεση την πατριωτική ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος εξαφάνισε την Αριστερά με μια επιθετική ιδεολογική πολιτική και όχι με εξορίες, ύβρεις και αντικομμουνισμό, όπως ο πατέρας του, η παράταξη του Κέντρου δυστυχώς αυτήν τη στρατηγική επέλεξε να υπηρετεί.

Να εκφράζει τους ξένους προστάτες και την τοπική διαπλοκή έναντι της ισχυράς υποστήριξής των για την παραμονή της στην εξουσία. Παρέλκει νομίζω να θυμίσω σε τι μεταμορφώθηκε το ΠΑΣΟΚ μετά τον θάνατο του Ανδρέα. Από το «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» διολίσθησε στο «Ευχαριστώ τους Αμερικανούς» και από τις κόντρες με τα παλαιά τζάκια στην πλήρη ενσωμάτωση σε αυτά. Ο λούστρος με τον οποίο γυαλίστηκε το κεντρώο εγχείρημα έκανε το κατάστημα να αστράφτει, αλλά μετά τη χρεοκοπία και την απαραίτητη ενδοσκόπηση όλοι διέκριναν τη σκουριά.

Αν λοιπόν έχει ένα νόημα να παρακολουθεί κανείς σήμερα τις αποτυχημένες προσπάθειες επανασυγκρότησης του κεντροαριστερού πόλου, τον οποίο ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε το θράσος να περιγράψει με τον καραμανλικό όρο «μεσαίος χώρος», αυτό συνδέεται ευθέως με το DNA αυτής της διαλυμένης παράταξης.

Και αν έχει επίσης νόημα να παρακολουθεί κανείς την ταχεία μεταμόρφωση του Τσίπρα σε ηγέτη της «νέας Κεντροαριστεράς», αυτό δεν έχει σχέση με την περιέργεια για το αν το Κέντρο μπορεί να αναστηθεί ξανά, αλλά με το ενδιαφέρον να μπουν ή να μην μπουν πάλι σφήνα στις εξελίξεις ηγεσίες με αναφορές στα παλαιά αφεντικά και στους πάτρωνες. Ετσι, πρέπει να παρακολουθούμε από μακριά τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και σε άλλα νεοφυή σχήματα. Το σύστημα πασχίζει να στήσει ξανά στα πόδια του τις πολιτικές συνιστώσες του. Και αυτό κανείς δημοκράτης πολίτης, ανεξαρτήτως κόμματος ή ιδεολογικής προτίμησης, δεν πρέπει (για λόγους εθνικού συμφέροντος) να το εύχεται. Οι άνθρωποι πρέπει να μείνουν εκεί που τους τοποθέτησε ο ελληνικός λαός. Στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Πηγή Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.