Αφορμή που θα πληκτρολογήσω αυτές τις λέξεις είναι το δυστύχημα που συνέβη στο Ράλλυ ΔΕΘ, αλλά και της προβολής που πήρε το θέμα από τα ΜΜΕ.
Οσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι δεν είμαι και ο πιο φανατικός λάτρης των αγώνων αυτοκινήτου. Σε ειδικές διαδρομές βρίσκομαι ελάχιστες φορές. Όμως όταν βρίσκομαι -συνήθως σιωπηλά- συγκλονίζομαι από το πάθος των ανθρώπων, ερεθίζομαι από την ωραιότητα της έντασης, ζηλεύω τη δημιουργικότητα και τις ικανότητες αυτών που συμμετέχουν και ιδιαίτερα των ανθρώπων που μουτζουρώνουν τα χέρια τους.
Παράλληλα, προβληματίζομαι από την εμφανή έλλειψη παιδείας κάποιων εξ’ αυτών -ευτυχώς λίγων- που δυστυχώς ξεχωρίζουν γιατί απλά το αρνητικό τραβάει το βλέμμα. Απογοητεύομαι από τη παντελή έλλειψη υποστήριξης (δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε κρατική) στους ελληνικούς αγώνες, με αποτέλεσμα να είναι εμφανής ο απόλυτος ερασιτεχνισμός που τους διέπει, κυρίως τα τελευταία χρόνια. Ναι δεν υπάρχει χρήμα. Υπάρχει όμως πάθος και αυτό εύκολα μπορεί να μεταδοθεί…
Σε καμία περίπτωση δε θέλω να κρίνω το τι έγινε στο Ράλι ΔΕΘ, με τον άνθρωπο που έχασε τη ζωή του. Όμως ως δημοσιογράφος και άνθρωπος της επικοινωνίας, θα κρίνω την προβολή αυτού του γεγονότος: Ναι ήταν έντονη και από ΜΜΕ που ποτέ δεν έχουν αναφερθεί στους αγώνες αυτοκινήτου (ούτε καν στους Παγκόσμιους). Βάζοντας λοιπόν στην άκρη την όποια αγάπη έχω για τους αγώνες, η προβολή αυτή που βλέπουμε είναι απολύτως φυσιολογική.
Ενας άνθρωπος έχασε τη ζωή του σε μία εκδήλωση και αυτή είναι η είδηση. Ομοίως προβάλλεται ως είδηση από ΜΜΕ το τροχαίο δυστύχημα, έστω κι αν ποτέ τα Μέσα μπορεί να μην έχουν αναφερθεί στην οδική ασφάλεια και στις εκδηλώσεις/δραστηριότητες που γίνονται για αυτή. Η είδηση είναι ο θάνατος, όσο και αν αυτό μας ξενίζει (όλους μας) και παράλληλα μας εκνευρίζει για τη ζημιά που γίνεται σε αυτό που αγαπάμε και πιστεύουμε.
Από εκεί και πέρα, την επόμενη ημέρα, οι άνθρωποι που ασχολούνται ενεργά και διοικητικά με τους Ελληνικούς αγώνες πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα, γιατί δεν είναι -το ίδιο μαζικά- είδηση και η διεξαγωγή ενός αγώνα, όπως το Ράλι ΔΕΘ. Γιατί αυτόν τον υπέροχο αγώνα να τον μαθαίνει ο πολύς κόσμος από το δυστύχημα;
Μήπως απλά οι διοικούντες δεν γνωρίζουν την… επιστήμη της επικοινωνίας; Γιατί λοιπόν δεν εμπιστεύονται ανθρώπους που ξέρουν από επικοινωνία να προσπαθήσουν να μεταδώσουν αυτό το πάθος, στους πολλούς;
Είδηση είναι ο θάνατος -επαναλαμβάνω δυστυχώς- αλλά μπορεί να γίνει και το πάθος που διέπει τους αγώνες αυτοκινήτου. Οσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, ας αποσυρθούν για τους επόμενους…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια