 |
Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος
|
Ο κ. Γιούνκερ ζήτησε λοιπόν επιτακτικά διπλασιασμό των ευρωπαικών πόρων που πρέπει να διατεθούν για την ανάπτυξη στην Ε.Ε. μέσω επενδύσεων. Ποιος μπορεί να τον ψέξει; Ασφαλώς κανείς που αντιλαμβάνεται τη δραματικότητα της κατάστασης στη σημερινή Ευρώπη, στην οποία οι διαλυτικές τάσεις κυριαρχούν πλέον όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα σε όλα τα επίπεδα.
Όμως, υπάρχει εδώ ένα ζήτημα: από ποιον τα ζητά όλα αυτά ο κ. Γιούνκερ;
Από όλους, γενικώς και αορίστως. Δηλαδή, στην πραγματικότητα από κανέναν. Απλώς, ο άνθρωπος κάνει αυτό που είναι βολικό και εύκολο: τα λέει από βήματος και στις τηλεοράσεις, αφού δεν μπορεί όχι να τα επιβάλλει, αλλά ούτε καν να τα πει σε εκείνους που δεν θέλουν ούτε να τα ακούσουν, δηλαδή, στο Βερολίνο, στην καγκελάριο Μέρκελ και στον υπουργό Σόιμπλε.
Δουλειά του Γιούνκερ δεν (θα έπρεπε να) είναι το να εκφωνεί δεκάρικους εν κενώ – γιατί αυτό ακριβώς κάνει. Κι αυτό είναι όχι απλώς λαικισμός, αλλά ακραίας μορφής, δεδομένης της κρισιμότητας των περιστάσεων τις οποίες αντιμετωπίζει η πάλαι ποτέ «ενωμένη» Ευρώπη και τις οποίες τώρα πια και εκείνος παραδέχεται, όπως άλλωστε και ο άλλος πρόεδρος, ο Τουσκ (έχουμε και πολλούς να μην μας λείψουν οι πρόεδροι), όπως και το σύνολο σχεδόν των αξιωματούχων των Βρυξελλών που μιλούν πλέον σε μαύρους τόνους για το μέλλον αυτού του μορφώματος.
Ο Γιούνκερ δεν είναι ούτε αναλυτής που εξηγεί το αδιέξοδο, ούτε άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση των πραγμάτων που συμβαίνουν επί των ημερών του. Είναι πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής. Και, δυστυχώς, «ξύπνησε» πάρα πολύ αργά.
Εστω και τώρα όμως, δουλειά του δεν είναι τα από βήματος ευρωβουλής ευχολόγια. Δουλειά του είναι, εφόσον πιστεύει αυτά που λέει και είναι αποφασισμένος να κάνει κάτι, να πάει να τα πει στην καγκελαρία, όχι στην τηλεόραση. Δουλειά του είναι να συνασπίσει τις χώρες που συμφωνούν με αυτή την πολιτική κάτω από την ομπρέλα της Επιτροπής και να εκκινήσει πραγματικές διαδικασίες αμφισβήτησης της γερμανικής πολιτικής, την οποία επί της ουσίας επικρίνει χωρίς φυσικά να τολμά ούτε καν να την πει με το όνομα της.
Πάνω σε αυτόν τον θλιβερό και ακραίο (έστω και με κομψή μορφή) ευρωπαικό λαικισμό, χτίζεται ήδη ένα παραμύθι στην Αθήνα που… χάρηκε με όσα άκουσε.
Τζάμπα χαίρεται, όπως τζάμπα χαίρεται και με τις αντίστοιχες – και πολύ πιο ουσιαστικές, αποτελεσματικές και ανοιχτές – διαφωνίες του Ντράγκι με την πολιτική της Γερμανίας.
Όλα αυτά που λέει ο Γιούνκερ πρώτον δεν θα γίνουν και, δεύτερον, δεν αφορούν την Ελλάδα, η οποία βρίσκεται εκ των πραγμάτων έξω από κάθε συζήτηση: είναι η Ελλάδα που δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε καν μια στοιχειώδη αλληλεγγύη για την προσφυγική τραγωδία, όχι συμμετοχή στη χαλάρωση ή σε νέες υποτιθέμενες δημόσιες επενδύσεις.
Σήμερα στην Ευρώπη αποφασίζει η Γερμανία και μόνον αυτή. Κι αυτό το γνωρίζει ο πρόεδρος της Κομισιόν. Όμως δεν τολμά ούτε να την προκαλέσει, ούτε να τη θέσει προ των τεράστιων ιστορικών ευθυνών της. Απλώς εκφωνεί ωραίες πλην όμως ανώδυνες αλήθειες, χωρίς καμία αξία…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια