 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Πέραν του Ατλαντικού δίνει την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση ότι οι ακραίες επιλογές και ανατροπές είναι διαχειρίσιμες, ένα μήνυμα που προφανώς ευνοεί τον Τραμπ, παρά τις διαφορές των δύο πολιτικών συστημάτων. Αν υπάρχει ζωή μετά το Brexit, για ποιο λόγο η κανονικότητα είναι αδιανόητη με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο;
Με τον Τραμπ νικητή στις εκλογές αποδραματοποιούνται η εκλογή ακροδεξιού Προέδρου στην Αυστρία στις αρχές Δεκεμβρίου, όσο και το ενδεχόμενο μετά την ήττα του Ρέντζι στο Δημοψήφισμα στην Ιταλία τέλη Νοεμβρίου- αρχές Δεκεμβρίου και την παραίτησή του, η χώρα να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές με νικητή τον Μπεπε Γκρίλο και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, αλλά και η πρωτιά της Λεπέν στη Γαλλία, στον πρώτο γύρο της προεδρικής εκλογής την άνοιξη του 2017.
Αν η πέμπτη οικονομία στον κόσμο, η Βρετανία, αποδειχθεί ότι διαχειρίζεται χωρίς σοβαρές απώλειες έναν συμπεφωνημένο επαναπροσδιορισμό των σχέσεών της με την Ε.Ε., γιατί να μην μπορούν η Γαλλία και η Ιταλία να προσφύγουν στη λαϊκή ετυμηγορία είτε για την παραμονή τους στην Ε.Ε., είτε για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα;
Εξυπακούεται ότι μέσα στο παραπάνω σκηνικό η διεξαγωγή τρίτης εκλογικής αναμέτρησης μέσα ένα χρόνο στην Ισπανία θα γίνει με μειωμένο αν όχι συρρικνωμένο τον φόβο κυβερνητικής εναλλαγής με κoρμό τους Σοσιαλιστές και τους Podemos.
Το σκηνικό παραπέμπει στη χιονοστιβάδα ανατροπών στην Ανατολική Ευρώπη το 1989, που παρά τις διαφορετικές συνθήκες σε κάθε χώρα υπήρξε ένα γενικευμένο ντόμινο ανατροπής που σάρωσε μέσα σε λίγους μήνες όλα τα καθεστώτα του Υπαρκτού Σοσιαλισμού.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ένα ντόμινο ανατροπών είχε οδηγήσει τη Γαλλία και τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου σε διαδοχικές αλλαγές φρουράς στη διακυβέρνηση, με τη σκυτάλη να περνά στα χέρια της Σοσιαλδημοκρατίας - Κεντροαριστεράς.
Στην ίδια λογική του ντόμινο, αν τον Σεπτέμβριο του 2014 στο Δημοψήφισμα της Σκοτίας είχε επικρατήσει η ψήφος για την απόσχιση από το Ηνωμένο Βασίλειο, θα είχαν πριμοδοτηθεί όλα τα περιφερειακά αποσχιστικά κινήματα στην Ηπειρωτική Ευρώπη από τους Βάσκους και τους Καταλανούς στην Ισπανία, τη Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία μέχρι και τους Φλαμανδούς Εθνικιστές στο Βέλγιο.
Λογική ντόμινο είχε καταγραφεί και στην Αραβική Ανοιξη πριν μεταλλαχθεί σε βαρύ Αραβικό Χειμώνα, με την ανατροπή να ξεκινά στις αρχές του 2011 από την Τυνησία, να μεταδίδεται στην Αίγυπτο και μετά στη Συρία και τη Λιβύη.
Μόνο αφού η Ε.Ε. διέλθει από τη ζώνη αναταράξεων, όπου η διαδρομή θα διαρκέσει περισσότερο από ένα χρόνο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2017 με τις εκλογές στη Γερμανία, θα μπορέσει να αποτιμηθεί η εμβέλεια και οι επιπτώσεις του Brexit πέραν του Ηνωμένου Βασιλείου.
Όταν ο Κάμερον κέρδισε θριαμβευτικά τις εκλογές της άνοιξης του 2015 διασφαλίζοντας απόλυτη πλειοψηφία η επικράτηση της παραμονής στην Ε.Ε. πρόβαλε τότε ως αυτονόητη, με το Brexit να αντιμετωπίζεται όχι ως ενδεχόμενο αλλά ως θέμα πολιτικής μυθοπλασίας. Κάπως έτσι είχε αντιμετωπισθεί και στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Σοβιετικός διαφωνών Αντρέι Αμαλρικ, όταν δημοσιεύθηκε στη Δύση το δοκίμιό του που είχε κυκλοφορήσει παράνομα στη χώρα του με τίτλο «Θα επιζήσει η Σοβιετική Ένωση μέχρι το 1987»;
Σήμερα κανείς δεν θα τον κατηγορούσε ότι έπεσε έξω τέσσερα χρόνια, καθώς η ΕΣΣΔ διαλύθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου του 1991... Αύριο πολλοί από τους συμμετέχοντες στη Σύνοδο Κορυφής στην Μπρατισλάβα εύλογα θα διερωτώνται πού θα βρίσκονται Ε.Ε. και Ευρωζώνη σε ένα χρόνο από σήμερα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια