Αργά ξύπνησαν οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που ξαφνικά αναζητούν (υποτίθεται) κοινή γραμμή πλεύσης.
Έπειτα από «επτά χρόνια φαγούρας», αποφάσισαν σήμερα να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν κοινοτοπίες και ανεφάρμοστες (έτσι όπως τα έκαναν) ιδέες. Είναι όμως πολύ αργά για δάκρυα.
Οι χώρες που είχαν ισχύ μεγαλύτερη της Ελλάδας (Γαλλία - Ισπανία - Ιταλία) άφησαν τη Γερμανία να αλωνίζει για σχεδόν μία δεκαετία και οι ηγέτες τους, αντί να ορθώσουν ανάστημα, διαγκωνίζονταν για το ποιος εξ αυτών είναι ο καλύτερος μπάτλερ της καγκελαρίου Μέρκελ.
Η Γερμανία, έχοντας πλέον προωθήσει όλες τις θεσμικές αλλαγές που ήθελε, είναι «αχτύπητη». Ηταν ούτως ή άλλως πανίσχυρη, όμως τα τελευταία χρόνια ενδυναμώθηκε σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι έστησε τη δική της ευρωπαϊκή δικτατορία.
Από τη διακυβέρνηση του ανεκδιήγητο και μοιραίου Γιώργου Παπανδρέου θυμάμαι τις προσπάθειες για συντονισμό της ρητορικής (σε πρώτη φάση) μεταξύ των χωρών του Νότου.
Η ίδια αγωνία υπήρξε και στη συνέχεια, αλλά ουδέποτε μετετράπη σε κάτι ουσιαστικό. Μόνο ανούσιες δηλώσεις σε διμερές επίπεδο, όταν Ελληνες πρωθυπουργοί συναντούσαν τους ομολόγους τους από Πορτογαλία ή Ιταλία. Επί της ουσίας, μηδέν! Καμία διάθεση σύγκρουσης με την κραταιά καγκελάριο και τον εμμονικό υπουργό της των Οικονομικών.
Κάποιοι εκ των νότιων ηγετών εξάλλου (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Ισπανό Ραχόι) έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους... Προσκυνούσαν μέρα νύχτα τη Μέρκελ, επέβαλλαν πολιτικές λιτότητας κατ’ εντολήν και την εκλιπαρούσαν να τους βοηθήσει να κρατηθούν στην εξουσία.
Οι παρεμβάσεις του Σόιμπλε υπέρ της κυβέρνησης Ραχόι (ακόμα και με προσωπικά τηλεφωνήματά του για να μην επιβληθεί το πρόστιμο της Κομισιόν στην Ισπανία) είναι άκρως αποκαλυπτικές της δουλικής σχέσης που αναπτύχθηκε. Λίγο ως πολύ όλοι οι νότιοι έκαναν κάπως έτσι τη «δουλειά» τους, πλην της Ελλάδας. Συμβιβάστηκαν με την άγρια πολιτική που ήθελε να επιβάλει το Βερολίνο και με τη σιωπή τους εξασφάλισαν την επιβολή μιας πιο light εκδοχής της στις χώρες τους.
Από την άλλη, η Ελλάδα την πάτησε εξαιτίας των τραγικών επιλογών όλων των κυβερνήσεων επί κρίσης, που προσκύνησαν (μηδέ μιας εξαιρουμένης) τη σιδηρά καγκελάριο, αλλά εξασφάλισαν σε αντάλλαγμα... τσάι και συμπάθεια!
Τι έρχονται λοιπόν τώρα να μας πουν οι ηγέτες του Νότου; Ποια σημασία έχει πλέον η «συμμαχία» τους, όταν έχουν ξεπουληθεί και συμφωνηθεί τα πάντα; Προφανώς πρόκειται για άλλη μία πρωτοβουλία για τα μάτια του κόσμου. Θα συμφωνήσουν σε μια σειρά από περιφερειακά θέματα (ασήμαντης αξίας για τη ζωή μας) και τα καθοριστικά ούτε που θα τολμήσουν να τα αγγίξουν (υπό τον φόβο των κυρώσεων του Βερολίνου, που παρακολουθεί κάθε κίνησή τους και τιμωρεί τους ανυπάκουους...)
Ας αφήσουν στην κυβέρνηση τις μεγαλοστομίες και τις φιέστες (που, εκτός των άλλων, είναι και δαπανηρές) και ας μην περιμένουν από κανέναν Ολάντ ή Ρέντσι να τους σώσει. Επιτέλους ας δουλέψουν με πρόγραμμα και συνέπεια (αν και το βλέπω απίθανο), γιατί η χώρα είναι στα όριά της. Τα πανηγυράκια σαν το σημερινό προς λαϊκή κατανάλωση δεν αγγίζουν πλέον κανέναν. Ειδικά όσους στενάζουν αυτήν την περίοδο για να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ και τον φόρο εισοδήματος.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια