«Η δυνατότητα αυτόνομης συνάντησης και πρόσδεσης σε CubeSats θα επέτρεπε συναρμολόγηση σε τροχιά μεγαλύτερων κατασκευών που απλά δεν θα ήταν δυνατή με άλλον τρόπο» εξηγεί ο Ρότζερ Γουόκερ, στέλεχος της ESA αρμόδιο για τους CubeSats που έχουν να κάνουν με επιδείξεις και δοκιμές τεχνολογιών. «Σκεφτείτε για παράδειγμα την κατασκευή ενός πολύ μεγάλου καθρέφτη διαστημικού τηλεσκοπίου από τμήματα CubeSat, παρακάμπτοντας τους περιορισμούς που προκύπτουν από τις δυνατότητες των (εκτοξεύσεων) πυραύλων», αναφέρει.
Ως πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, η ESA διεξάγει έρευνες πάνω στις αυτοματοποιημένες τεχνικές πρόσδεσης για CubeSats. «Επιδιώκουμε ένα επίπεδο καθοδήγησης, πλοήγησης και ελέγχου που θα ήταν δυνατόν με τους μικρούς αισθητήρες και τα συστήματα προώθησης που είναι διαθέσιμα σε τόσο μικρούς δορυφόρους» λέει ο Φιν Άνκερσεν, ειδικός της ESA σε θέματα συνάντησης και πρόσδεσης.
Ο ερευνητής Καμίλ Πιράτ του EPFL στην Ελβετία εργάζεται πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο: «Η πρόκληση είναι ότι οι CubeSats προφανώς έχουν αυστηρούς περιορισμούς όσον αφορά στη μάζα, το καύσιμο και την ενέργεια. Θα χρειαζόμαστε ακρίβεια της τάξης του ενός εκατοστού, που προηγουμένως είχε επιτευχθεί από το διαστημόπλοιο ATV της ESA κατά την πρόσδεσή του στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, αλλά προφανώς το ATV ήταν πολύ μεγαλύτερο. Η πρόσδεση ενός CubeSat θα είναι περισσότερο σαν να βάζεις μια βελόνα μέσα σε μια τρύπα διαμέτρου ενός εκατοστού, χρησιμοποιώντας έναν περιορισμένο αριθμό αισθητήρων και φυσικά λίγο καύσιμο. Επίσης, θα ήταν επιθυμητό ένα υψηλό επίπεδο αυτονομίας».
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια