Του Μιχαήλ Βασιλείου
Την ίδια στιγμή, η προσγείωση των οχτώ Τούρκων αξιωματικών στην Αλεξανδρούπολη, οι οποίοι πλέον κατηγορούνται από το καθεστώς Ερντογάν ότι συμμετείχαν στην ομάδα των δυνάμεων ειδικών επιχειρήσεων που είχε αναλάβει να τη φυσική του εξόντωση, έχει φέρει την «καυτή πατάτα» σε ελληνικά χέρια, με αποτέλεσμα η ελληνική κυβέρνηση να αναζητά το δέον γενέσθαι, τι να κάνει επί του προκειμένου, καθώς καλείται να ζυγίσει μια σειρά από δεδομένα που κάνουν την υπόθεση εξαιρετικά δύσκολη.
Τη συζήτηση αυτή την έχει ήδη αναλύσει ο παρόν ιστοχώρος και ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι πρόκειται για άτομα τα οποία στο παρελθόν είχαν ως αποστολή να βλάψουν την ελληνική εθνική ασφάλεια. Όταν όμως κανείς σκέφτεται αφενός τους «ικέτες» στην αρχαία Ελλάδα, μέχρι και το παράδειγμα της συμπεριφοράς των Ελλήνων απέναντι στους Ιταλούς αιχμαλώτους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς επίσης και το ανθρωπιστικό καθήκον, η εικόνα περιπλέκεται όλως ιδιαιτέρως…
Ο γνωστός ποινικολόγος, Αλέξανδρος Λυκουρέζος, όταν προέκυψε το θέμα, προέβη σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ψύχραιμη δήλωση προς την «Καθημερινή»:
«Το αίτημα για χορήγηση ασύλου εκ μέρους των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που εισήλθαν στη χώρα μας, τέμνει τη διπλωματία και την τήρηση θεμελιωδών αρχών του νομικού μας πολιτισμού. Και τούτο, γιατί ενώ από διπλωματικής απόψεως η Ελλάδα δεν επιθυμεί τη διατάραξη των σχέσεών της με την Τουρκία, εντούτοις είναι παράλληλα υποχρεωμένη να τηρήσει εσωτερικούς και διεθνείς κανόνες που δεν οδηγούν εκ των προτέρων σε ικανοποίηση της απαίτησης των τουρκικών αρχών για άμεση παράδοση των οκτώ στρατιωτικών στην Τουρκία.
Η έλλειψη διμερούς σύμβασης περί έκδοσης με την Τουρκία επιβάλλει την τήρηση των κανόνων της ελληνικής ποινικής δικονομίας, η οποία –μεταξύ άλλων– ορίζει ότι η έκδοση απαγορεύεται αν πρόκειται για έγκλημα που κατά τους ελληνικούς νόμους χαρακτηρίζεται πολιτικό ή στρατιωτικό ή όταν από τις περιστάσεις προκύπτει ότι η έκδοση ζητείται για λόγους πολιτικούς, γεγονός που θα κριθεί εκ παραλλήλου και με τη διατύπωση της κατηγορίας που τελικώς αποδοθεί από τις τουρκικές αρχές. Άπαντα δε τα ανωτέρω θέματα πρέπει να τεθούν στην κρίση του Συμβουλίου Εφετών, του Αρείου Πάγου και εν τέλει του Υπουργού Δικαιοσύνης.
Πέραν δε της σαφούς ως άνω ελληνικής νομοθετικής πρόβλεψης, τίθεται μείζον ζήτημα αναφορικώς και με την επιβαλλόμενη χορήγηση ασύλου, ιδίως υπό το πρίσμα της Συνθήκης της Γενεύης του 1951 αλλά και της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948. Δεδομένου ότι έχει ήδη προαναγγελθεί η βαρύτατη τιμωρία των υπαιτίων, έχουν ήδη παυθεί χιλιάδες δικαστικοί λειτουργοί και διορίζονται νέοι προκειμένου να εκδικάσουν τις υποθέσεις των φερόμενων ως “πραξικοπηματιών”, ενώ γίνεται λόγος και για επαναφορά της θανατικής ποινής –ειδικώς για τον κολασμό της συγκεκριμένης πράξης, η απόρριψη αιτήματος ασύλου εμφανίζεται κατ’ αρχήν ως ηθικώς και νομικώς ανομιμοποίητη.
Η κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει ψυχραιμία και νηφαλιότητα κατά το χειρισμό του πρωτοφανούς αυτού διπλωματικού αδιεξόδου, εξαντλώντας συνάμα όλες τις δυνατότητες που της παρέχουν οι κανόνες για την έκδοση και τη χορήγηση ασύλου, μη λησμονώντας ωστόσο το ρόλο της χώρας ως μέλους του Συμβουλίου της Ευρώπης αλλά και ως διαχρονικού θεματοφύλακα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Το παρόν άρθρο όμως επαναφέρει το ζήτημα όχι μόνο λόγω της επικαιρότητας με τη σημερινή αναμενόμενη επαναφορά της θανατικής ποινής επειδή «το ζήτησε ο λαός» και «στις δημοκρατίες γίνεται αυτό που θέλει ο λαός», όπως είπε με το γνωστό λαϊκιστικό ύφος και τη συνειδητή πολιτική να λέει στους οπαδούς του αυτά που θέλουν να ακούσουν, ο κατά κυριολεξία ανήθικος και ημιπαράφρων ηγέτης της Τουρκίας, που τη μετατρέπει με ταχύτατους ρυθμούς στη σουνιτική εκδοχή της θεοκρατίας της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.
Ο λόγος είναι, ότι στη δημόσια συζήτηση δεν έχει κατά τη γνώμη μας τονισθεί κάτι το οποίο πρόκειται για μια απολύτως αυτονόητη αρχή που διέπει την απονομή της Δικαιοσύνης, μια αρχή που αποτελεί κορωνίδα του κράτους δικαίου, η οποία φυσικά δεν είναι νοητό και αποδεκτό να καταργηθεί από πολιτισμένο κράτος, ούτε με συνταγματική αναθεώρηση, καθότι θα συνιστούσε επιστροφή στον Μεσαίωνα:
Τόσο η ευρωπαϊκή σύμβαση δικαιωμάτων του ανθρώπου (ΕΣΔΑ) στο άρθρο 7 παρ. 1 στην οποία αν δεν έχουμε λανθασμένη πληροφόρηση, έχει προσχωρήσει και η Τουρκία, όσο και τα Συντάγματα των πολιτισμένων κρατών ανά τον κόσμο (και το ελληνικό Σύνταγμα φυσικά), αλλά και εξ όσων γνωρίζουμε και η Χάρτα του ΟΗΕ, αναφέρουν ότι ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΠΟΙΝΗ ΒΑΡΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΙΣΧΥΕ ΟΤΑΝ ΔΙΕΠΡΑΧΘΗ ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ.
Θα ήταν τρομερή «ανορθογραφία» για τη σύγχρονη Ελλάδα, η οποία προβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε βαθμό υπερθετικό και το βασικό κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε ανέκαθεν τα ανθρώπινα δικαιώματα κυριολεκτικά «σημαία», με το κόμμα μέχρι πρόσφατα να έχει αφήσει όσους το ακολούθησαν να προπαγανδίζουν την υποδοχή όλων των προσφύγων και μεταναστών, έως ότου αντιληφθούν οι υπεύθυνοι, όχι απαραίτητα τα μέλη και οι οπαδοί, ποια είναι τα πρακτικά προβλήματα που ανακύπτουν σε μια κοινωνία και ένα κράτος, να αρνηθεί να δώσει άσυλο στα άτομα αυτά…
Οι οχτώ Τούρκοι αξιωματικοί, μπορεί να πληρώνονταν για να υπονομεύουν και να απειλούν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όμως είναι πλέον άτομα που βρίσκονται σε απολύτως αδύναμη θέση και εάν απελαθούν και επιστρέψουν στην Τουρκία που τελεί υπό τη φασιστική «μπότα» ενός σύγχρονου Χιτλερίσκου, μιας προσωπικότητας ψυχοπαθητικής που δε διστάζει να εξοντώσει δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες του, δε διστάζει να τους καταδικάσει, μαζί με τις οικογένειές τους στην απόλυτη ένδεια, ενώ οι ίδιοι θα περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους σε συνθήκες «Εξπρές του Μεσονυκτίου», όπως ήδη αποδεικνύουν οι εικόνες με τη συμπεριφορά των αρχών απέναντι σε όσους έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί, δεν έχει την πολυτέλεια να απολέσει το ηθικό πλεονέκτημα και πρέπει να αψηφήσει τις απειλές, έμμεσες και άμεσες, που εκτοξεύονται από την πλευρά της Άγκυρας, όπως αυτή του πρεσβευτή της χώρας στην Αθήνα, γνωστού στους διπλωματικούς κύκλόυς για την υπεροψία του, Κερίμ Ουράς, αν και μετά τη… δέσμευση για επιδείνωση των διμερών σχέσεων με την «κατσάδα» προς την κυβέρνηση, ότι δεν έπρεπε ποτέ να δοθεί άδεια προσγείωσης – λες και αν έλεγε η Ελλάδα «φύγετε» αυτοί θα το έκαναν, είτε λόγω μη συμμόρφωσης είτε λόγω έλλειψης καυσίμου! – επιχείρησε να τη μαζέψει, λέγοντας ότι προέχει η βελτίωση των διμερών σχέσεων.
Να μας συγχωρέσει ο κύριος πρέσβης, όμως αυτή η βελτίωση δεν μπορεί παρά να έχει σαφέστατες προϋποθέσεις. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλοι αντιστάθηκαν και έγραψαν χρυσές σελίδες στην παγκόσμια Ιστορία και άλλοι έκλεισαν το μάτι στον Χίτλερ, η συνέχεια είναι γνωστή. Η Ελλάδα δεν δικαιούται να κηλιδώσει την Ιστορία της και να συμβιβαστεί σε θέματα αρχής, δεν δικαιούται να «προσαρμοστεί» στη θέληση του μεγάλου σε μέγεθος και αποκλίνουσας – διεθνούς – συμπεριφοράς, με κοινωνιολογικούς όρους, γείτονα.
Αντί να περιφέρουν το φοβικό σύνδρομο που τους κατατρύχει, ας περάσουν στην αντεπίθεση, καταρτίζοντας φάκελο πολιτικών επιχειρημάτων και επιδιώκοντας να αποσπάσει τη στήριξη τουλάχιστον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αν ο Ερντογάν θέλει επιδείνωση των διμερών σχέσεων, ας αναλάβει την ευθύνη. Δηλαδή, για να καταλάβουμε, τί ακριβώς συνιστά η ειδοποίηση σε περίπου 50 Έλληνες καθηγητές που δίδασκαν σε τουρκικά πανεπιστήμια, ότι αποχωρούν από τη θέση τους, όπως μεταδίδεται τις τελευταίες ώρες; Το πογκρόμ δεν συμπεριλαμβάνει και Έλληνες; Σε τί μας εξαίρεσε;
Αντί επιλόγου, ας διαβάσουμε τι αναφέρει στο άρθρο 7 παράγραφος 1 η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και τα άρθρα 6 και 3 για να διαπιστωθεί του λόγου το αληθές:
Άρθρο 7
Μη επιβολή ποινής άνευ νόμου
Άρθρον 7.
1. Ουδείς δύναται να καταδικασθή δια πράξιν ή παράλειψιν η οποία, καθ’ ήν
στιγμήν διεπράχθη, δεν απετέλει αδίκημα συμφώνως προς το εθνικόν ή διεθνές δίκαιον. Ούτε και επιβάλλεται βαρυτέρα ποινή από εκείνην η οποία επιβάλλετο κατά την στιγμήν της διαπράξεως του αδικήματος.
2. Το παρόν άρθρον δεν σκοπεί να επηρεάση την δίκην και τιμωρίαν ατόμων ενόχων δια πράξεις ή παραλείψεις αι οποίαι καθ’ ήν στιγμήν διεπράχθησαν, ήσαν εγκληματικαί συμφώνως προς τας αναγνωριζομένας υπό των πολιτισμένων εθνών γενικάς αρχάς δικαίου.
Βλέπε επίσης και άρθρα 6 και 3 ΕΣΔΑ
Δικαίωμα στην χρήση και απονομή Δικαιοσύνης
Άρθρον 6.
1. Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση, είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως. Η απόφασις δέον να εκδοθή δημοσία, η είσοδος όμως εις την αίθουσαν των συνεδριάσεων δύναται να απαγορευθή εις τον τύπον και τον κοινόν καθ’ όλην ή μέρος της διαρκείας της δίκης προς το συμφέρον της ηθικής, της δημοσίας τάξεως ή της εθνικής ασφαλείας εν δημοκρατική κοινωνία, όταν τούτο ενδείκνυται υπό των συμφερόντων των ανηλίκων ή της ιδιωτικής ζωής των διαδίκων, ή εν τω κρινομένω υπό του Δικαστηρίου ως απολύτως αναγκαίου μέτρω, όταν υπό ειδικάς συνθήκας η δημοσιότης θα ηδύνατο να παραβλάψη τα συμφέροντα της δικαιοσύνης.
2. Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του.
3. Ειδικώτερον, πας κατηγορούμενος έχει δικαίωμα:
α) όπως πληροφορηθή, εν τη βραχυτέρα προθεσμία εις γλώσσαν την οποίαν εννοεί και εν λεπτομερεία την φύσιν και τον λόγον της εναντίον του κατηγορίας.
β) όπως διαθέτη τον χρόνο και τας αναγκαίας ευκολίας προς προετοιμασίαν της υπερασπί- σεώς του.
γ) όπως υπερασπίση ο ίδιος εαυτόν ή αναθέση την υπεράσπισίν του εις συνήγορον της εκλογής του, εν ή δε περιπτώσει δεν διαθέτει τα μέσα να πληρώση συνήγορον να τω παρασχεθή τοιούτος δωρεάν, όταν τούτο ενδείκνυται υπό του συμφέροντος της δικαιοσύνης.
δ) να εξετάση ή ζητήση όπως εξετασθώσιν οι μάρτυρες κατηγορίας και επιτύχη την πρόσκλησιν και εξέτασιν των μαρτύρων υπερασπίσεως υπό τους αυτούς όρους ως των μαρτύρων κατηγορίας.
ε) να τύχη δωρεάν παραστάσεως διερμηνέως, εάν δεν εννοεί ή δεν ομιλεί την χρησιμοποιουμένην εις το δικαστήριον γλώσσαν.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3
Απαγόρευση των βασανιστηρίων
Άρθρον 3. Ουδείς επιτρέπεται να υποβληθή εις βασάνους ούτε εις ποινάς ή μεταχείρισιν απανθρώπους ή εξευτελιστικάς.
Τι από όλα αυτά πληρούται από το καθεστώς Ερντογάν σήμερα, ώστε να συζητάμε την έκδοση των ανθρώπων αυτών;
Σαγώς πρέπει να τιμωρηθούν, δεν μπορούμε όμως να νομιμοποιήσουμε αυτό το ισλαμικό - φασιστικό καθεστώς Ερντογάν να τους δικάσει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια