Είναι ιστορικοί και παιδαγωγικοί οι λόγοι που κάποιες από τις ηγεσίες της αριστεράς ανέπτυξαν τον αριβισμό τους, μέσω σφοδρά προβοκατόρικου λόγου, με κεντρικό στοιχείο αναφοράς τη συντακτική οργάνωση της μπουρζουαζίας (: του αστικού καθεστώτος /πολιτεύματος). Το ίδιο ακριβώς πράττουν στην Ελλάδα οι δεξιοί εθνικιστές και φονταμενταλιστές της Ορθοδοξίας.
Για τους πρώτους το δομικό πρόβλημα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού παρίσταται δια της σημειολογίας της καθημερινότητας ως λειτουργικό πρόβλημα της μπουρζουαζίας, ενώ για τους δεύτερους ως συνομωσία των μπουρζουάδων, οι οποίοι, συνεργαζόμενοι με ξένες, διαβολικές δυνάμεις, υπονομεύουν τις εθνικές αξίες, τη μονή αληθινή χριστιανική εκκλησία (: Ορθόδοξη), όπως και τη τύχη του κάθε σκληρά εργαζόμενου και ελεεινά αμειβόμενου πατριώτη.
Και οι δύο, όχι μόνον δεν προσβλέπουν ειλικρινώς και κριτικώς στον κοινοβουλευτισμό για την ανάπτυξη της δημοκρατίας, αλλά αντιθέτως θεωρούν πως αυτός είναι ο φερετζές του μπουρζουά, για να κρυφτεί το διαβολικά αντεργατικό ή αντεθνικό (στη δεύτερη περίπτωση) πρόσωπό του. Οι αποδείξεις ως προς αυτό είναι άφθονες και ερεθίζουν φυσιολογικά τη φαντασία, ενώ προκαλούν για τη κατασκευή σεναρίων συνομωσίας, είτε εναντίον της τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, μη κατέχοντας καθόλου ίδια μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για να επιβιώσουν, είτε εναντίον του ελληνικού λαού γενικώς (: έθνους) που δεν μπορεί παρά να συμπίπτει με το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας!
Και μετά ήρθε… η τρόικα, με τον «ατομικό μηχανισμό σωτηρίας» του αστικού καθεστώτος της Ελλάδας! Η οικονομία του αστικού καθεστώτος της Ελλάδας, το οποίο αναμορφώθηκε σταδιακά, συντακτικώς μετά το 1974 (: μεταπολίτευση), κατέρρευσε, για να παρέμβει στη συνέχεια το διεθνές σύστημα πατρωνίας και να προσφέρει μια πρωτόγνωρη παγκοσμίως μορφή συντεταγμένης πτώχευσης κράτους και τραπεζών, με αντιπαροχή τη συντεταγμένη φτωχοποίηση και κανόνα την εσωτερική υποτίμηση με εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Έτσι, η ελληνική οικονομική κρίση της ευρωζώνης – στην πραγματικότητα – μετατράπηκε σε σοβαρή κρίση του Κοινωνικού Μοντέλου της χώρας και κυρίως σε θεσμικής μορφής κρίση του αστικού της συστήματος – της μπουρζουαζίας.
Ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορούσε πλέον να λειτουργήσει, υπό το καθεστώς των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων με τον «επίσημο τομέα» της ευρωζώνης, σαν «φερετζές των μπουρζουάδων» και ξευτελίσθηκε με όρους λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Η όποια κοινοβουλευτική δημοκρατία στη χώρα ξοδεύτηκε για «πάση θυσία στο ευρώ», ενώ ο ελληνικός λαός αντέδρασε πολιτικώς – και όχι ασφαλώς επαναστατικώς – υποστηρίζοντας στη κυβέρνηση τους μόνους αριστερούς που ήθελαν να κυβερνήσουν υπό αστικό καθεστώς, μαζί με μια μικρή μερίδα «φλου» δεξιών-εθνικιστών. Τι άλλο, αλήθεια, θα μπορούσε να κάνει; Να πάρει το/τα «Καλάσνικωφ», που θα έπαιρνε ο Μίκης, αν μπορούσε να «σπινθηροβολεί» ακόμη! Ή να πέσει στα πόδια των στρατιωτικών, μήπως και αντιδράσουν με μια εθνικιστική χούντα, κόντρα στην χούντα της τρόικας;
Ο λαός στην Ελλάδα πήρε ρίσκο και έκανε αυτό που έμενα προσωπικά με έκανε κάποιες στιγμές να συγκινηθώ και να ενθουσιαστώ! Ο Ελληνικός λαός καί στις γενικές εκλογές και στο δημοψήφισμα, λειτούργησε ανατρεπτικά, «επαναστατικά» θα έλεγα, χωρίς ασφαλώς να υποστηρίξει κάποια επανάσταση που προδήλως κανείς απολύτως (: καμία πολιτική δύναμη) δεν επεδίωκε στα σοβαρά, ή θα μπορούσε καν να φανταστεί με οποιονδήποτε τρόπο. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια για ηλιθίους.
Γιατί ο ελληνικός λαός – με την συνδρομή ενός αντιδημοκρατικού εκλογικού συστήματος, ασφαλώς – έφερε τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του στην εξουσία; Για να κυβερνήσουν τα «σταλινικά κατάλοιπα» του ΣΥΡΙΖΑ; Αν αυτό ήθελε θα είχε κάνει άλλες επιλογές στις τελευταίες εκλογές, ή όχι; Μήπως ανέδειξε κυβερνήτη τον Αλέξη για να «αποτελειώσει» αυτός τον ήδη σοβαρά λαβωμένο κοινοβουλευτισμό στην Ελλάδα; Δεν νομίζω, μάλλον για το αντίθετο πρόκειται!
Και αν είναι έτσι, γιατί η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη έσπευσε να προαναγγείλει «αλλαγή του εκλογικού νόμου» και «συνταγματική αναθεώρηση», προβάλλοντας την πιθανότητα δημοψηφίσματος για τα δύο αυτά ζητήματα; Δεν καταλαβαίνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα πως ακόμη και ως προβοκατόρικο καλαμπούρι – μεταξύ άλλων, όπως συνηθίζει τελευταίως – αυτό είναι σφοδρά αντισυνταγματική ενέργεια, που θίγει αυτή τη φορά τον πυρήνα της κοινοβουλευτικής οργάνωσης /δομής και όχι απλώς την λειτουργία του κοινοβουλευτισμού; Προετοιμάζεται για επανάσταση αυτή η κυβέρνηση της τρόικας, υπό την πρωθυπουργία του Αλέξη Τσίπρα; Δηλαδή, προετοιμάζεται και μας προετοιμάζει για μείζον, κανονικό πραξικόπημα, στη θέση των μικρών και συχνών κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων που χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του σημερνού ελληνικού κοινοβουλευτισμού, υπό την επιτροπεία της τρόικας;
Δεν θα εξηγήσω εδώ σήμερα – και εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ – την δομικού /πολιτειακού χαρακτήρα, συνταγματική ανατροπή που αποκρυσταλλώνει η κυβερνητική θέση, έτσι όπως έχει εκφραστεί μέχρι σήμερα από την κ. Γεροβασίλη και άλλους επικοινωνιακούς διαύλους της κυβέρνησης. Άλλωστε όσα δήλωσε για το ζήτημα ο «ανανήψας» επιστημονικώς Ευ. Βενιζέλος, σε σχόλιό του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ορθά, αν και λειτουργιστικά. Τα πράγματα είναι πιο σοβαρά θα έλεγε ο «καλός μαθητής» του Γιώργου Παπαδημητρίου και ο «κριτικός, διαλογικός φίλος» του Δημήτρη Τσάτσου. Τόσα σοβαρά – ακόμη και ως παραπλανητική έκφραση προθέσεων από την πλευρά της κυβέρνησης – που καθιστούν τον σημερινό «ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία» από αποτέλεσμα της κοινοβουλευτικής κρίσης, βασική της αιτία.
Ο κοινοβουλευτισμός, αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι ένα ιδανικό για την δημοκρατική ανάπτυξη σύστημα. Δεν αποτελεί «πανάκια» για την αντιμετώπιση των δημοκρατικών παραδόξων, υπό καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική οργάνωση των παραγωγικών σχέσεων, διεθνών σχέσεων και των επιμέρους κοινωνιών. Είναι, ωστόσο, μια διασφάλιση ή μια ουτοπία πως η ελπίδα και ο πολιτικός αγώνας για εκδημοκρατισμό και λαϊκή κυριαρχία δεν έχουν σβήσει στους μεταμοντέρνους και μετανεωτερικούς καιρούς μας. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή, κατά την οποία η Ελλάδα βιώνει τις συνέπειες του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, υπό την αιγίδα του ευρωπαϊκού νεοηγεμονισμού και του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, εμφανίζεται ως υπέρτατη η ανάγκη όλοι ανεξαιρέτως οι δημοκράτες να υπερασπιστούμε τον κοινοβουλευτισμό στην πατρίδα μας και να αγωνιστούμε ανυπόκριτα για την ποιοτική του αναβάθμιση.
Ο λαϊκισμός στο βαθμό που ξεφύγει από το κοινοβουλευτικό πλαίσιο, γίνεται αιτία της κοινοβουλευτικής κρίσης, από ένα από τα αποτέλεσματά της που είναι στην πραγματικότητα, στο βαθμό που δεν ακυρώνεται στην πράξη το θεμελιώδες πνεύμα του συντακτικού νομοθέτη. Δεν έχει θιγεί τα τελευταία χρόνια, σφοδρότατα μάλιστα, αυτό το «πνεύμα»; Έχει, αναγνώστη μου… αλλά επειδή έχει, θα πρέπει να αποδεχτούμε με λυτρωτική μάλιστα ικανοποίηση την πλήρη κατάλυση της συνταγματικής τάξης; Αυτό σε καμία περίπτωση δεν το βρίσκω «αριστερό» ή «προοδευτικό». Ριζοσπαστικός αντιδραστισμός είναι, φασιστικού μάλιστα τύπου.
Με μια κουβέντα, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ από αποτέλεσμα της κοινοβουλευτικής κρίσης – εξαιτίας των απολύτως αντιδημοκρατικών θεσμικών και οικονομικών παρεμβάσεων της τρόικας και της μνημονιακής συναίνεσης κεντροδεξιών και κεντροαριστερών – μεταβληθεί σε βασική της αιτία, αυτός που θα κερδίσει δεν θα είναι ασφαλώς η δημοκρατία στην Ελλάδα, αλλά ο εκφασισμός της χώρας και όσοι επενδύουν πολιτικά και οικονομικά σε αυτήν την προοπτική.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια