Εργαστήριο μίσους η ελληνική κοινωνία

Επικίνδυνα ευρήματα από (προσωπικές) έρευνες κοινής γνώμης

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Εντοπίζω μερικά ευρήματα από τις δικές μου έρευνες κοινής γνώμης, και όποιος ήθελε να τα αξιολογήσει καλώς. Oποιος όχι, δικαίωμά του. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις με την από εδώ πλευρά -ελάττωμα της παράταξης αυτό- θυμίζω ότι το καλοκαίρι του 2008 είχα γράψει ένα σκληρό άρθρο προειδοποίησης προς τον Καραμανλή για εκείνα που έβλεπα να έρχονται, απόσπασμά του υπάρχει στο βιβλίο μου.
Και το έγραψα σε περίοδο που η Ν.Δ. σάρωνε στις δημοσκοπήσεις. Θυμίζω, επίσης, ότι το 2011 προειδοποιούσα τον Σαμαρά για την επελαύνουσα Χρυσή Αυγή, που δεν «έπιαναν» οι δημοσκοπήσεις. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση κανείς δεν άκουσε, τα ευρήματα υποτιμήθηκαν, τα επιτελεία «ήξεραν καλύτερα». Προσωπικά επέμεινα. Δουλειά μου είναι να εντοπίζω την αλλαγή πριν γίνει τάση. Ποια είναι τα ευρήματα σήμερα;

Πρώτον, αναπτύσσεται κοινωνικό μίσος, το οποίο τροφοδοτούν ανοήτως με δηλώσεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορώ να μετρήσω ακόμη την ακριβή έκταση της επιρροής του. Μέσα στο τείχος του «Μένουμε Ευρώπη» η αντιπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε πολλαπλασιαστικό μίσος. Ο,τι αισθάνονταν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ για τον Σαμαρά νιώθουν σήμερα οι «φιλοευρωπαίοι» για τον Τσίπρα. Ψήφισε μνημόνιο προστασίας του δημόσιου τομέα, κατά της ιδιωτικής οικονομίας. Το μίσος ξεπερνά τον πρωθυπουργό, ακουμπά την πελατεία του. Πολίτες ομολογούν ότι αντιπαθούν τον γείτονα δημόσιο υπάλληλο που γκρινιάζει για μια μικρή περικοπή στο εφάπαξ, επειδή ξέρουν ότι αυτοί δεν θα πάρουν ποτέ εφάπαξ. Σημείωσις: Το μίσος είναι η καύσιμος ύλη των άκρων.

Δεύτερον, περιμετρικά του 40% του «Μένουμε Ευρώπη» αρχίζει να διαμορφώνεται από πολίτες που επέδειξαν ανοχή στην Αριστερά ένα ρεύμα «αντιτσιπρισμού». Προσοχή, όχι «αντισυριζαϊσμού» αλλά «αντιτσιπρισμού». Αιτία, τα ψέματα και οι αυταπάτες.
Τρίτον, οι πολίτες ακόμη δεν έχουν αρχίσει να κοιτούν προς τη Ν.Δ., οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ως διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ τη διαφορά στις συσπειρώσεις. Τώρα απορρίπτουν, δεν επιλέγουν.

Τέταρτον, παρά τη δημοσκοπική κάμψη -που μπορεί να εξελιχθεί σε κατάρρευση- ο Τσίπρας δεν είναι τελειωμένος. Καταρχάς, έχει στα χέρια του την εξουσία. Επειτα, έχει στα χέρια του τα εργαλεία της εξουσίας. Με ένα δημοψήφισμα για το Σύνταγμα μπορεί να ανανεώσει την εντολή. Με την ψήφιση ενός αναλογικού εκλογικού νόμου με ποσοστό εισόδου 2% στη Βουλή μπορεί να ενθαρρύνει τις φυγόκεντρες τάσεις στα κόμματα και επίσης να ενθαρρύνει τον πολυκερματισμό. Το εκσυγχρονιστικό ρεύμα μπορεί να αποκτήσει τη δυνατότητα αυτόνομης καθόδου, ώστε να διαπραγματευτεί με τον αρχηγό της Ν.Δ. ισότιμα τη συνεργασία ως ενιαίο μπλοκ.
Πέμπτον, ο Τσίπρας έχει αποκτήσει το προνόμιο της διαχείρισης του χρόνου, μεγάλο όπλο για κάποιον που ξέρει να το αξιοποιεί βεβαίως.

Τούτων δοθέντων, όλα εξελίσσονται και όλα παραμένουν στάσιμα. Εμπειρος πολιτικός μού επισημαίνει ότι η διαχείριση του φόβου και η δύναμη της αδράνειας έχουν αποδειχθεί στις μέρες των Μνημονίων δυνάμεις ανώτερες των ανατροπών. Μπορεί. Αλλά αυτήν τη φορά δεν είμαι σίγουρος. Κάτι μας διαφεύγει. Και στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Ν.Δ., και σε εμάς στα ΜΜΕ. Μένει να δούμε τι.

Πηγή: Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.