 |
Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
|
Για μια ακόμα χρονιά – και σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που βυθίζει στην ανέχεια και την ανασφάλεια τον πλανήτη – τα στοιχεία είναι κάτι παραπάνω από αποκαλυπτικά:
1) Ο παγκόσμιος πλούτος αυξήθηκε κατά 5,2% έναντι του 2014, αύξηση που ήρθε να προστεθεί σε εκείνη ύψους 7,5% που καταμετρήθηκε την προηγούμενη χρονιά έναντι του 2013.
2) Ειδικά στην Ευρώπη, δηλαδή στην ΕΕ των Μνημονίων και της απηνούς λιτότητας και ενώ η αύξηση του ευρωπαϊκού ΑΕΠ περιορίστηκε στο 1,7%, η αύξηση του πλούτου καταμετρήθηκε σχεδόν τριπλάσια και ανήλθε στο 4,3%.
3) Ο παγκόσμιος πλούτος – πλην ακινήτων - από 148,4 τρισ. δολάρια το 2013 και από 159,5 τρισ. δολάρια το 2014 ανήλθε στα 167,8 τρισ. δολάρια το 2015 ενώ εκτιμάται ότι το 2020 θα έχει αγγίξει τα 225 τρισ. δολάρια.
4) Οι εκατομμυριούχοι του πλανήτη που δεν ξεπερνούν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού αυξήθηκαν κατά 6% και κατέχουν πλέον το 47% του παγκόσμιου πλούτου ενώ με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα εκτιμάται ότι το 2020 θα κατέχουν πάνω από το 50% του συνολικού παγκόσμιου πλούτου.
5) Οι πιο… Κροίσοι από αυτούς τους Κροίσους είχαν ακόμα καλύτερες επιδόσεις καθώς είδαν τα πλούτη τους να αυξάνονται με ρυθμό μεγαλύτερο του 10%
Και κάτι ακόμα: Σύμφωνα με την έκθεση, οι λεγόμενοι φορολογικοί παράδεισοι… χαίρουν άκρας υγείας. Παρά τα θρυλούμενα για τα «μέτρα» που λαμβάνουν κράτη, κυβερνήσεις και οργανισμοί ενάντια στην φοροαποφυγή, την φοροδιαφυγή και τον… εκδημοκρατισμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τα πλούτη που παραμένουν σταθμευμένα εκεί ανήλθαν στα 10 τρισ. δολάρια και παρουσίασαν αύξηση 3% σε ένα χρόνο.
Για τα προηγούμενα υπάρχουν δυο εκδοχές:
Η μια εκδοχή ισχυρίζεται ότι αυτό το φαινόμενο, το 1% του πληθυσμού να κατέχει το 47% του παγκόσμιου πλούτου, εξελίσσεται σε ένα σύστημα που όσοι δεν θέλουν να το αποκαλούν με το όνομά του - καπιταλισμό, το βαφτίζουν σύστημα της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και των «ευκαιριών», που παρά τις αδικίες που το συνοδεύουν βρίσκεται κοντύτερα από κάθε άλλο στην φύση του ανθρώπου.
Η άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι πρόκειται για ένα σύστημα ταξικής βαρβαρότητας και κοινωνικού κανιβαλισμού που κανοναρχείται από την αρχή ότι «το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους» (Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α', σελίδα 785).
Κατά την πρώτη εκδοχή αυτό το σύστημα - όπου όσο μεγαλώνει η δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο αυξάνεται η περιουσία μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων - μπορεί με κατάλληλες παρεμβάσεις να γίνει… καλύτερο.
Κατά τη δεύτερη εκδοχή η μόνη «βελτίωση», η μόνη «καλυτέρευση» και ο μόνος «εξανθρωπισμός» που παίρνει αυτό το σύστημα είναι η ανατροπήτου, η συντριβήτου και η οικοδόμηση ενός άλλου.
Τι είδους θα είναι και πρέπει να είναι αυτό το «άλλο»; Τέτοιο όπου η χλιδή των λίγων δεν θα προκύπτει από την φτώχεια των πολλών, αλλά που ο πλούτος από τη δουλειά, τη δημιουργικότητα, τα ταλέντα, τις ικανότητες των πολλών θα ακυρώνει και θα καταργεί τη φτώχεια όλων.
Είναι δυνατόν να συμβεί αυτό; Η’ είμαστε καταδικασμένοι να θεωρούμε «ελευθερία» ένα καθεστώς όπου «το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει λιγότερο από το 1% του συνολικού πλούτου» όταν «στον αντίποδα το πλουσιότερο 10% κατέχει το 87% του παγκόσμιου πλούτου» (από την αντίστοιχη έρευνα της «Credit Suisse», 2014) ;
«Είναι»,απαντούν οι κομμουνιστές. Με την προϋπόθεση ότι η πολιτική και η οικονομική εξουσία θα περάσει στα χέρια των πολλών.
Αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς κομμουνιστής για να το αντιληφθεί αυτό. Τα λόγια του Μπαλζάκ,που δεν ήταν... κομμουνιστής, που γεννήθηκε πολύ πριν από τον Μαρξ και τον Λένιν, παρότι ήταν αριστοκράτης και συντηρητικός, το περιγράφουν περίφημα:«Όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία- έλεγε -θα χτιστεί σε άλλη βάση».
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια