Τι συμβαίνει στη Γαλλία;

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Όταν το βράδυ της 14ης Ιουλίου 1789 τα νέα της πτώσης της Βαστίλης έφθασαν στον απομονωμένο στις Βερσαλλίες Λουδοβίκο 16ο, φέρεται να ρώτησε έναν αυλικό του: «Είναι μια εξέγερση;», για να πάρει την απάντηση: «Οχι, μεγαλειότατε, είναι μια Επανάσταση»!

Τον Απρίλιο του 1968 η έγκυρη «Μοντ» δημοσίευε σε τρεις πρωτοσέλιδες συνέχειες ανάλυση του αρχισυντάκτη της Viansson Ponte με τον τίτλο «Η Γαλλία βαριέται» όπου διαπίστωνε την πολιτική αδιαφορία της κοινής γνώμης.
Λίγες μέρες μετά οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Ναντέρ κατέλαβαν τις Φοιτητικές Εστίες με αίτημα τη δυνατότητα να διανυκτερεύουν στα δωμάτια των συμφοιτητριών τους, μια είδηση που πέρασε ως μονόστηλο ή σχολιάσθηκε χιουμοριστικά. Λίγες μέρες αργότερα το Παρίσι καιγόταν από τις διαδηλώσεις! Τον Οκτώβριο του 1995 ο πρόεδρος Σιράκ και ο πρωθυπουργός Ζιπέ που είχαν ταχθεί κατά της μονομερούς λιτότητας στην προεκλογική εκστρατεία της άνοιξης της ίδιας χρονιάς, ανακοίνωσαν λιτότητα σκληρότερη από αυτήν των Μιτεράν-Μπαλαντίρ, με αποτέλεσμα απεργιακές κινητοποιήσεις που παρέλυσαν τη χώρα για τρεις μήνες και κλείδωσαν την ήττα της Δεξιάς στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές της άνοιξης του 1997.
Σήμερα η κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων και των διαδηλώσεων στη Γαλλία δείχνει ότι οι Ολάντ-Βαλς μάλλον υποτίμησαν τις διαθέσεις της κοινωνίας, επαναλαμβάνοντας το λάθος του Λουδοβίκου του 16ου, του αρχισυντάκτη της «Μοντ» και των προκατόχων τους προ εικοσαετίας Σιράκ-Ζιπέ. Από επίδειξη ισχύος και αποφασιστικότητας, από κίνηση αντεπίθεσης, στη λογική του δόγματος η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, η προσπάθεια απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων με διαδικασία αντίστοιχη της δικής μας Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου φαίνεται να γυρίζει μπούμερανγκ.
Η σύγκρουση κινδυνεύει να γίνει τυφλή και μετωπική γιατί και οι δύο πλευρές παίζουν τα ρέστα τους στην κυριολεξία: Για τη Συνδικαλιστική Ομοσπονδία CGT μια κυβέρνηση και ένας πρόεδρος, η δημοτικότητα των οποίων κινείται γύρω στο 14%, είναι ένας αδύναμος αντίπαλος, ενώ για τους Ολάντ-Βαλς δεν υπάρχει περιθώριο για αναδίπλωση.
Η σύγκρουση Ολάντ-Συνδικάτων φέρνει σε αμηχανία τη Δεξιά του Σαρκοζί και την Ακροδεξιά της Λεπέν: Ο πρώτος δεν τολμά αυτήν τη στιγμή να επικρίνει ως ανεπαρκή την ελαστικοποίηση της εργασίας και να ζητήσει εδώ και τώρα σκληρή επιβολή του νόμου και της τάξης, και η δεύτερη δυσκολεύεται να τοποθετηθεί απέναντι σε μια εξέγερση που αγγίζει τις ευαισθησίες μεγάλου μέρους της εκλογικής της βάσης, αλλά βρίσκεται υπό τον έλεγχο της προσκείμενης στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα Συνομοσπονδίας CGT.

Πηγή: Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.