Η καρατόμηση Νταβούτογλου και οι εκλεκτοί του Ερντογάν για τη θέση του
 |
Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης
|
Ηδη το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) κινείται με γρήγορους ρυθμούς προς το έκτακτο συνέδριο που θα γίνει τις 22 Μαΐου, στο οποίο θα κριθεί ποιος θα είναι ο εκλεκτός του Ερντογάν, που θα καταλάβει τη θέση του επόμενου πρωθυπουργού της Τουρκίας. Οσον αφορά τους συσχετισμούς στο σώμα των συνέδρων, είναι συντριπτικά υπέρ της πτέρυγας του Ερντογάν, αφού οι καρατομηθέντες σε διάφορες φάσεις Αμπντουλάχ Γκιουλ, Μπουλέντ Αρίντς και τώρα ο Αχμέτ Νταβούτογλου δεν μπορούν να επηρεάσουν καταστάσεις.
Με άλλα λόγια, ο Ερντογάν είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και σταδιακά εξελίσσεται σε έναν ηγέτη τύπου Μουαμάρ Καντάφι, Σαντάμ Χουσεΐν και Χαφέζ αλ Ασαντ, κρατώντας σε ορισμένες περιπτώσεις κάποια προσχήματα και διατηρώντας έναν δημοκρατικό φερετζέ, κυρίως λόγω της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και της πορείας της προς την Ε.Ε.
Υποψήφιοι για την προεδρεία του κόμματος, που σημαίνει ότι θα καταλάβουν τη θέση του πρωθυπουργού, είναι οι Μπιναλί Γιλντιρίμ, σήμερα υπουργός Συγκοινωνιών, Μπεράτ Αλμπαϊράκ, υπουργός Ενέργειας, Μπεκίρ Μπόζνταγ, υπουργός Δικαιοσύνης, Μεχμέτ Μουεζίνογλου, υπουργός Υγείας, και Νουμάν Κουρτουλμούς, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Νταβούτογλου.
Για την ιστορία, ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ είναι ο άνδρας της κόρης του Ερντογάν και φερόμενος ως ο διαχειριστής όλων των ευαίσθητων ζητημάτων που αφορούν τις ενεργειακές συμφωνίες της Τουρκίας με τους Κούρδους του Β. Ιράκ, το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν κ.λπ.
Επίσης, και πάλι για την ιστορία, ο Μεχμέτ Μουεζίνογλου έχει γεννηθεί σε χωριό της Κομοτηνής και δραστηριοποιείται ενεργά στα τουρκοζητήματα της Ελληνικής Θράκης, καθώς και ο άλλος, ο Μπεκίρ Μπόζνταγ, ο οποίος είναι και ο ενορχηστρωτής των διώξεων των Κούρδων, των δημοσιογράφων, των ακαδημαϊκών και όλων όσοι στέκονται εμπόδιο στον δρόμο του μονοκράτορα Ερντογάν.
Αυτή είναι η κατάσταση στην Τουρκία και αναμένεται να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα σε επίπεδο προσώπων και ρόλων μετά τις 22 Μαΐου, οπότε θα δούμε αν ο Ερντογάν οδηγήσει την κατάσταση και πάλι σε πρόωρες εκλογές, με σκοπό να αφήσει εκτός Βουλής και τους Κούρδους του HDP και τους ακραίους εθνικιστές του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ), αφού οι πρώτοι αιμορραγούν πολιτικά λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, οι δε δεύτεροι οδηγούνται διχασμένοι στο συνέδριό τους.
Αρα, αν συνυπολογίσουμε ότι η δυναμική του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP), ακόμα και με βάση τις πιο ευοίωνες προβλέψεις, δεν μπορεί να ξεπεράσει το 30%, και το γεγονός ότι σταδιακά οι ψηφοφόροι στην Τουρκία ψηφίζουν με βάση τη σουνιτική πίστη τους και τα προσωπικά συμφέροντά τους, τότε μπορούμε με άνεση να συμπεράνουμε ότι η Τουρκία εισέρχεται σε μια περίοδο δημοκρατικοφανούς σουνιτικής δικτατορίας Ερντογάν, που θα έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά των ολοκληρωτικών καθεστώτων του αραβικού κόσμου, των μπααθιστών συμπεριλαμβανομένων.
Το τι ακριβώς θα σημαίνει αυτό για την Κύπρο και την Ελλάδα είναι σχετικά δύσκολο να το κρίνουμε από τώρα. Είναι αρκετά νωρίς.
Αυτό που θα πρέπει να συγκρατήσουμε, ίσως, Ελληνες και λοιποί γειτονικοί λαοί και Ευρωπαίοι, είναι το γεγονός ότι η Τουρκία, για πρώτη φορά μετά το 1950, που η Αγκυρα πέρασε σταδιακά από την επιρροή του Λονδίνου στην επιρροή της Ουάσινγκτον, έχει έναν κυβερνήτη ο οποίος δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί εις βάθος, γιατί από τον παράγοντα αυτόν θα κριθεί η διεθνής συμπεριφορά του Ερντογάν το επόμενο διάστημα, κυρίως λόγω της συνεχιζόμενης συνεργασίας των ΗΠΑ με τους Κούρδους στη Συρία, αλλά και η μακροημέρευσή του.
Οψόμεθα...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια