Τον τελευταίο καιρό και με αφορμή τα σκληρά μέτρα που λαμβάνονται από την ελληνική κυβέρνηση για την εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων, ακούγονται από μερίδα πολιτικών, δυστυχώς από μεγάλο φάσμα του πολιτικού χώρου, διάφορες αντιλήψεις περί μείωσης του αμυντικού προϋπολογισμού της πατρίδος, όπως παλαιότερα «αντί ενός Μιράζ να κάνουμε ένα νοσοκομείο),
προφανώς για να μην εφαρμοστούν περισσότερα μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής, όπως απαιτούν οι «λεγόμενοι δανειστές» μας, που, αν μη τι άλλο, εμπεριέχουν τουλάχιστον τα στοιχεία της άγνοιας κινδύνου και της ελλιπούς ενημέρωσης και του ανόητου λαϊκισμού, για να μην υποθέσουμε άλλο τίποτα βαρύτερο και εθνικά επιλήψιμο.
Ας προσπαθήσουμε να αναφερθούμε σε θέματα γεωπολιτικής, για να αντιληφθούμε καλύτερα την άγνοια των περισσοτέρων σε θέματα υψίστης εθνικής σημασίας και επιβίωσης ενός λαού, ώστε ο λαϊκισμός και οι ευχάριστες δηλώσεις να συνιστούν απαράδεκτη και επικίνδυνη συμπεριφορά των πολιτικών ταγών αυτής της πολύπαθης χώρας, της πατρίδος μας.
Η γεωπολιτική, κατά τον καθηγητή Ι. Μάζη, είναι η επιστήμη που μεθοδολογικά μελετά, περιγράφει και προβλέπει την ανακατανομή ισχύος. Έτσι τα κράτη κατά τη διεθνή συμπεριφορά των τείνουν να επιτύχουν τη βελτίωση ή έστω τη σταθερότητα της εθνικής των ισχύος. Είναι δηλαδή υποχρεωμένα όλα τα σοβαρά και υπεύθυνα κράτη να παρεμποδίσουν την επιδείνωση της εθνικής των θέσης. Για τον σκοπό αυτό η υποχρέωση και η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας είναι η εφαρμογή μιας εθνικής στρατηγικής με τη διάθεση όλων των μέσων του κράτους, όπως η διπλωματία, η οικονομία, η στρατιωτική ισχύς, ο πολιτισμός κλπ.
Δηλαδή απλά να πούμε ότι η ύψιστη ευθύνη των κυβερνώντων είναι η πολιτική δράση, ώστε να επιτευχθεί πολιτική ασφαλείας και υψηλή στρατηγική για το έθνος. Και όταν λέμε πολιτική ασφαλείας, εννοούμε το σύνολο των μέτρων, πολιτικής, διπλωματικής, ψυχολογικής και ιδιαίτερα και πάνω από όλα στρατιωτικής φύσης. Έτσι το κράτος δεν θα εξαναγκασθεί να παραχωρήσει τα κεκτημένα των υλικών και αξιακών εθνικών συμφερόντων, προκειμένου να αποφύγει τον πόλεμο.
Οι πυλώνες της ισχύος μιας κρατικής οντότητας είναι τέσσερις:
Α. Άμυνα – Ασφάλεια
Β. Οικονομία
Γ. Πολιτική
Δ. Πολιτισμός – Πληροφορίες
Από τους ανωτέρω πυλώνες ισχύος ενός κρατικού δρώντος, οι δύο πρώτοι, Άμυνα - Ασφάλεια και Οικονομία, αποτελούν τις συνιστώσες της σκληρής ισχύος (Hard Power), ενώ οι άλλοι δύο Πολιτική και Πολιτισμός - Πληροφορίες αποτελούν τις συνιστώσες της ήπιας ισχύος (Soft Power). Έτσι διαπιστώνουμε ότι στο ελληνικό κράτος οι σκληροί πυλώνες ισχύος ευρίσκονται υπό κατάρρευση. Θα πρέπει όμως να επισημάνουμε ότι μπορεί ο πυλώνας της οικονομίας να είναι στον σκληρό πυρήνα ισχύος ενός κράτους και φυσικά να μεταβάλλει το κράτος σε προτεκτοράτο και να καταδικάσει τον λαό του στη φτώχεια και στην ανέχεια, όμως το κράτος δύναται να συνεχίσει να υπάρχει. Ενώ ο πυλώνας της κρατικής ισχύος, δηλαδή η άμυνα και η ασφάλεια είναι ο κυριότερος, ο ισχυρότερος, ο βασικότερος και ο παράγων που μηδενίζει το γινόμενο. Δηλαδή αν μειωθεί δραματικά η στο ελάχιστο ο πυλώνας ισχύος ενός κράτους - έθνους, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι (και θα είναι) η διάλυση της κρατικής οντότητας και πιθανότατα η εξαφάνιση της εθνικής ταυτότητας.
Καταλήγοντας και να τονίσουμε αυτό που δεν κατανοούν οι πολιτικοί ταγοί μας και οι ανοήτως κομπορρημονούντες, ευτυχώς ολίγοι, ότι ο πυλώνας ΑΜΥΝΑ - ΑΣΦΑΛΕΙΑ δεν πρέπει να καθίσταται αντικείμενο λαϊκισμού, εντυπωσιακών και απαράδεκτων δηλώσεων, απαξίωσης με οποιονδήποτε τρόπο, με υπερβολικές μειώσεις του προϋπολογισμού (σε υλικό και προσωπικό) σε βαθμό που να μην μπορούν οι εθνικές Ένοπλες Δυνάμεις μας να επιτελέσουν το ύψιστο και ακροτελεύτιο καθήκον, όπως αναφέρεται στο Σύνταγμα των Ελλήνων, δηλαδή της διαφύλαξης των εθνικών μας συνόρων. Και μάλιστα σήμερα που η Τουρκία, μια σύγχρονη αναθεωρητική δύναμη που εφαρμόζει συνεχώς τα τελευταία χρόνια μια ιδιαίτερα επιθετική και διεκδικητική πολιτική σε όλους τους τομείς εις βάρος της πατρίδος μας.
Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι η πολιτική κατευνασμού (Appeasement), που εφαρμόζει δυστυχώς τα τελευταία έτη η Ελλάδα απέναντι στη γείτονα χώρα, δεν οδηγεί αναγκαστικά στην ειρήνη, αλλά τελικά σε πόλεμο, όπως συνέβη στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930, όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία στη Γερμανία και η αναθεωρητική πολιτική του δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, όπως την Αγγλία του Neville Chamberlain. Η μόνη πολιτική που πρέπει να εφαρμόζεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η πολιτική της Ανάσχεσης (Containment), όπως διδάσκουν όλοι οι μεγάλοι γεωπολιτικοί και εφαρμόζουν τα σοβαρά κράτη.
Και δεν είναι μόνο η Τουρκία, που αμφισβητεί και διεκδικεί, αλλά και ασήμαντα στρατιωτικά κράτη, που άρχισαν να εγείρουν ανιστόρητες αξιώσεις και απαράδεκτες διεκδικήσεις. Τα φοβικά σύνδρομα της πατρίδος δεν έχουν θέση σε καμιά περίπτωση στα εθνικά μας θέματα, γιατί αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν στη «φινλανδοποίηση» (παραχώρηση) των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Ας έχουν γνώση οι φύλακες και οι άσχετοι και ανοήτως εκφέροντας δημόσιο λόγο πολιτικοί και λοιποί επί θεμάτων Ενόπλων Δυνάμεων της πατρίδος επί των κινδύνων που θα υποβάλλουν το ελληνικό έθνος με τη μείωση του πυλώνα ισχύος της Άμυνας και της Ασφάλειας, καθόσον διακυβεύεται η ύπαρξή μας. Υπόψη, ότι φτωχότερα μπορούμε να ζήσουμε, χωρίς πατρίδα όμως πως θα ζήσουμε; Και ας αφήσουν τις πομφόλυγες περί διεθνούς έννομης τάξης, ότι είμαστε μέλος διεθνών αμυντικών συμμαχιών, οικονομικών και πολιτικών ενώσεων, άρα ασφαλείς και ότι έχουμε δίκαιο και δεν διεκδικούμε τίποτα από κανέναν, ασχέτως αν όλοι οι άλλοι διεκδικούν πολλά από μας, γιατί η ιστορία γράφεται με άλλους τρόπους.
Τελειώνοντας θα αναφέρω το περίφημο τραγικό απόσπασμα του Θουκυδίδη, 5ο βιβλίο, από τον διάλογο των Αθηναίων και των Μηλίων, που εξηγεί πολλά και διδάσκει πολλά και να συστήσω, ως ταπεινός Έλλην πολίτης, να το διαβάσουν οι έχοντες τη διακυβέρνηση της πατρίδος (πολιτική και στρατιωτική ηγεσία), μπας και κατανοήσουν ότι η γεωπολιτική παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα της ιστορίας.
…ὅ τι δί και α μὲν ἐν τῷ ἀν θρω πε ί ῳ λό γῳ ἀ πὸ τῆς ἴ σης ἀ νάγ κης κρί νε ται, δυ να τὰ δὲ οἱ προ ύ χον τες πράσ σου σι καὶ οἱ ἀ σθε νεῖς ξυγ χω ροῦ σιν. [5.89]
Δηλαδή
…πως κατά την ανθρώπινη λογική μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο όταν και τα δύο μέρη έχουν ίση ισχύ και ότι οι ισχυροί πράττουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η αδυναμία τους (και το αποδέχονται).
* Ο κ. Ιωάννης Αθαν. Μπαλτζώης είναι Αντγος (ε.α.) και συνδιαχειριστής του ιστότοπου για θέματα Διεθνών Σχέσεων και Ασφάλειας http://www.analystsforchange.org/. Το άρθρο έχει γραφτεί επίσης και για το περιοδικό «ΙΠΠΙΚΟ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΑ» του Συνδέσμου Αποστράτων Αξιωματικών Ιππικού - Τεθωρακισμένων, στον οποίο είναι μέλος του Δ.Σ. και θα δημοσιευθεί στην επόμενη του έκδοση http://www.saith.gr/.
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια