 |
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
|
Υπάρχουν σίγουρα περισσότερο και λιγότερο αντιπαθητικοί, αναιδείς και ανάγωγοι. Ομως, όποιες διαφορές κι αν έχουν σε επίπεδο μεθοδολογίας ή πολιτικής αντίληψης, στο τέλος καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή. Τα λεφτά τους θέλουν να πάρουν πίσω σε βάθος χρόνου και αφού πρώτα καταστήσουν τη χώρα μας διαχρονική αποικία χρέους και παράδεισο λεηλασίας ξένων αρπακτικών. Αυτός είναι ο στόχος, και όποιος πιστεύει κάτι διαφορετικό είναι βαθιά νυχτωμένος.
Ομολογουμένως το ΔΝΤ αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση. Αποτελεί το μαντρόσκυλο των Γερμανών στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα όμως συνδέεται και με το βαθύ αμερικανικό κράτος, γι' αυτό και εμφανίζει μια αντιφατικότητα στις απόψεις του. Από τη μία εισηγείται τα πιο σκληρά και απάνθρωπα μέτρα κι από την άλλη λέει ότι επειδή είναι αδύνατο να εφαρμοστούν κατά γράμμα σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία, όπως η ελληνική, καλύτερα να κατεβάσουμε τον πήχη «κουρεύοντας» το ελληνικό χρέος.
Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη, δηλαδή οι γερμανοκρατούμενοι «θεσμοί» της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης ESM, δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για διαγραφή χρέους, μη τυχόν δημιουργήσουν κακό προηγούμενο. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι είναι διατεθειμένοι να αμβλύνουν τους στόχους δημοσιονομικής προσαρμογής του προγράμματος, σε σημείο τέτοιο μάλιστα που θα έμπαινε σε κίνδυνο η συμμετοχή του Ταμείου.
Είναι τέτοια η αλληλεξάρτηση συμφερόντων, που δεν επιτρέπει ελπίδες αποκόλλησης του ενός βραχίονα της δανειακής επιτήρησης και την υποκατάστασή του με κάτι άλλο.
Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία στηρίζει τα όνειρά της για απαλλαγή από τα κοράκια του ΔΝΤ πότε στα...βλεφαροπεταρίσματα (δήθεν) της Μέρκελ και πότε στα χαμόγελα συγκατάβασης των Αμερικανών. Μόνο που κανείς από αυτούς δεν πρόκειται να τσακωθεί με τον άλλο για το χατίρι της Ελλάδας.
Θα έπρεπε να το έχει μάθει αυτό το μάθημα ο σημερινός πρωθυπουργός παρακολουθώντας τη θλιβερή πορεία του προκατόχου του. Πάνω που η χώρα είχε αρχίσει να πείθει τους δανειστές με τα...στραμπουληγμένα έστω πρωτογενή πλεονάσματα, ο Σαμαράς αποφάσισε να... διώξει το ΔΝΤ. Και νόμιζε κι αυτός ο δύσμοιρος ότι του είχαν κλείσει το μάτι οι Γερμανοί.
Μάταια ο πρέσβης μας στο Βερολίνο πάσχιζε να του εξηγήσει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, ώσπου στο τέλος αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο Σαμαράς είχε πειστεί για το αντίθετο από διάφορους ανόητους της αυλής του, που... διάβαζαν την γυάλινη σφαίρα.
Τον Σεπτέμβριο του 2014 πήγε στη Γερμανία και κάτι ψέλλισε για αυτόνομη πορεία της Ελλάδας, υπονοώντας ότι... μπορούμε και χωρίς το ΔΝΤ. Η Μέρκελ τον κοίταξε παγερά, απέφυγε να σχολιάσει και ήρθε μετά η ψυχρολουσία από την ίδια τη Λαγκάρντ.
Κάπως έτσι συμβαίνουν τα πράγματα και σήμερα. Ας δεχτούμε ότι αυτή η κυβέρνηση έχει τουλάχιστον περισσότερη φαντασία και πίστεψε ότι θα παγιδέψει τους δανειστές σπείροντας διχόνοια στις τάξεις τους με μεθόδους... αντικατασκοπίας.
Προσωπικά κανέναν ενδοιασμό δεν έχω για το μέσον, το έχω γράψει άλλωστε. Σε περιπτώσεις προάσπισης ζωτικών εθνικών συμφερόντων ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και χαρά στο κουράγιο του Τσίπρα που επιχείρησε να... φιτιλιάσει τα θηρία.
Φοβούμαι όμως ότι ότι στο τέλος της ημέρας η πρόσφατη αποκάλυψη της ανατριχιαστικά κυνικής στιχομυθίας δύο στελεχών του ΔΝΤ δεν θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας.
Αντίθετα θα συσπειρώσει τους δανειστές μπροστά σε αυτό που βλέπουν ως «ανορθόδοξη ελληνική μεθόδευση». Και υπάρχει η περίπτωση να μην κλείσει εύκολα αυτή η αξιολόγηση. Γιατί ή θα πρέπει να χαλαρώσουν οι στόχοι και να διαγραφεί τμήμα του χρέους ή θα πρέπει να βάλει πολύ νερό στο κρασί του το ΔΝΤ.
Μακάρι να βγω ψεύτης. Νομίζω όμως ότι το Ταμείο δεν είναι ο αδύναμος κρίκος του συστήματος δανειακής ομηρίας. Κινδυνεύουμε πάλι λοιπόν να βρεθούμε... στο ίδιο λάθος θεατές!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια