Το θέατρο του παραλόγου με το προσφυγικό

Στον βαθμό που δεν μπορούμε να έχουμε τα σύνορα ανοιχτά, ας στείλουμε εγκαίρως ότι έκλεισαν

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί δώσαμε μάχη προκειμένου να μη συμπεριληφθεί στο κείμενο συμπερασμάτων της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής για το Προσφυγικό διατύπωση που θα αναφέρεται σε «κλείσιμο συνόρων» ή, πιο ευγενικά, σε τερματισμό των ροών διακίνησης παράτυπων μεταναστών μέσω της λεγόμενης «βαλκανικής διαδρομής».

Ειδικά αυτό το τελευταίο μάλλον έπρεπε να το επιδιώκει η ελληνική πλευρά, ώστε να καταγραφεί με τον πλέον ηχηρό τρόπο, μήπως και το πληροφορηθούν εγκαίρως οι ενδιαφερόμενοι - οι πραγματικά κατατρεγμένοι του πολέμου, αλλά και οι επίδοξοι μετανάστες, που εξακολουθούν να συσσωρεύονται στις ακτές της Τουρκίας.

Το σφράγισμα των συνόρων με τα Σκόπια είναι μια υπαρκτή κατάσταση - έχει συμβεί ντε φάκτο. Αρα, προς τι όλος αυτός ο στρουθοκαμηλισμός; Θέατρο του παραλόγου ή μήπως... service στη Γερμανία, που θέλει να φαίνεται ότι αυτή έχει πάντα τον πρώτο λόγο και όχι τα δευτεροκλασάτα... ξαδελφάκια της ανασυσταθείσας Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας;

Σε κάθε περίπτωση, τσάμπα κόπος... Και καλά θα κάνει η κυβέρνηση να σοβαρευτεί και να αντιληφθεί ότι παίζει το κεφάλι της - και, μαζί με το δικό της, της χώρας ολόκληρης. Γιατί καλή είναι η συγκυριακή ταύτιση με τη γερμανική ρητορική, μήπως και αμβλυνθούν τα άγρια προαπαιτούμενα προκειμένου να κλείσει η περιβόητη «αξιολόγηση». Φοβούμαι, όμως, ότι δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε εκεί.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά και τα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση: Αν συνεχιστεί έως το Πάσχα η σημερινή ροή άφιξης προσφύγων και λαθρομεταναστών σε ελληνικό έδαφος, τελείωσε το πανηγύρι. Ο αριθμός των εγκλωβισμένων θα εκτιναχθεί στις 300.000, μέγεθος που, εκτός από την προφανή ανθρωπιστική τραγωδία, θα φέρει και την οριστική οικονομική καταστροφή της Ελλάδας.

Θα σας εξηγήσω το «γιατί» όσο πιο απλά μπορώ: Με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, η εξασφάλιση μίνιμουμ προϋποθέσεων όχι διαβίωσης, αλλά επιβίωσης κάθε «εγκλωβισμένου» (σ.σ.: ας τους πούμε έτσι, χάριν συντομίας) έχει ένα ημερήσιο κόστος που ξεπερνά τα 15 ευρώ ανά μονάδα. Αυτό αφορά τα στοιχειώδη έξοδα σίτισης, περίθαλψης, στέγασης (ακόμη και στις...εκδρομικές σκηνές που βλέπετε), καθώς βέβαια και φύλαξης-ελέγχου των απρόσκλητων επισκεπτών.
Το κόστος αυτό είναι ανελαστικό και επιβαρύνει αποκλειστικά τη χώρα υποδοχής. Γιατί, αν δεν το επωμιστεί, θα βρεθεί κατηγορούμενη από τη διεθνή κοινότητα. Από εκεί που μας έλεγαν «μπόσικους», γιατί δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε τα σύνορά μας και κάναμε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι, θα μας λένε στο εξής «δολοφόνους και εξολοθρευτές αθώων γυναικόπαιδων».

Μη σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά. Ερχονται! Πολύ πριν φτάσει όποια ανθρωπιστική βοήθεια των φιλεύσπλαχνων Ευρωπαίων -που και αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι λειψή και αργοπορημένη-, θα καταλήξει εν πολλοίς στις τσέπες κάποιων επιτηδείων οι οποίοι παριστάνουν τους «εθελοντές» στις ΜΚΟ.
Στον βαθμό, λοιπόν, που δεν είμαστε σε θέση, ούτε εμείς ούτε οι Γερμανοί όψιμοι «φιλέλληνες», να κρατήσουμε τα βαλκανικά σύνορα ανοιχτά, ας στείλουμε εγκαίρως το μήνυμα ότι αυτά έκλεισαν. Οριστικά και αμετάκλητα.
Εχω ξαναγράψει -με κίνδυνο να κατηγορηθώ ως... ανάλγητος ή «υπερσυντηρητικός»- ότι ο μόνος τρόπος για να περάσει το μήνυμα «από στόμα σε στόμα» στους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες είναι να καταστεί σαφές ότι η Ελλάδα παύει να είναι χώρα «τράνζιτ», όπου θα μπορούν να κινούνται όπου και όπως θέλουν. Κυρίως, όμως, παύει να είναι «ελκυστικός προορισμός» για τους πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες.

Αρκετούς αναξιοπαθούντες έχει αυτός ο τόπος, ελέω Μνημονίου. Δεν χωράει άλλους. Και δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα δώσουν λύση σε προβλήματα αναγκαστικού ξεριζωμού ή πληθυσμιακού υπερκορεσμού, στα οποία ουδεμία ανάμειξη ή ευθύνη έχουμε.
Ανθρωπιστική υποχρέωση είναι να κρατήσουμε τους «εγκλωβισμένους» σε συνθήκες στοιχειωδώς αξιοπρεπούς διαβίωσης. Κάνοντας, βέβαια, σαφή διάκριση μεταξύ προσφύγων, κατατρεγμένων, οικογενειών και «μοναχικών ταξιδιωτών» από τα βάθη της Ανατολής, που νομίζουν ότι θα φτάσουν στη «Γη της Επαγγελίας» μέσω Ελλάδας.

«Δεν μπορούμε να τους βάλουμε σε φυλακές, γιατί δεν έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα» είπε πρόσφατα ο πρωθυπουργός. Σε φυλακές ίσως όχι, αλλά σε φυλασσόμενους χώρους επιβάλλεται. Γιατί ειδικά αυτοί οι τελευταίοι έχουν εισβάλει παράνομα σε κυρίαρχο έδαφος ξένης χώρας, χωρίς να τους έχει καλέσει κανείς. Ο μόνος τρόπος για να νοσταλγήσουν την... πατρίδα τους είναι να τεθούν σε συνθήκες αβάσταχτου περιορισμού - που θα τους εξασφαλίζουν την επιβίωση, αλλά όχι ανέφελη (και... ανέξοδη) διαμονή...

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.