Εθνικός εφιάλτης στον δρόμο της αξιολόγησης!

Τα πράγματα έχουν μια διαφορετική διάσταση, πολύ πιο επικίνδυνη από το θεατρικό μπρα-ντε-φερ του περασμένου Ιουλίου

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Η πασιέντζα δεν βγαίνει και το ξέρουν όλοι. Και οι μέσα και οι έξω. Υποδύονται απλώς τους... συγκρατημένα αισιόδοξους για να περνούν οι μέρες, μέχρι να φτάσουμε στο αδιέξοδο.
Τα ίδια, θα μου πείτε, περάσαμε και πέρυσι, στις αρχές του καλοκαιριού.

Καμία σχέση, θα σας πω εγώ. Ο Τσίπρας κατάφερε τότε να εκτρέψει το ποτάμι της λαϊκής οργής στην κάλπη τού «όχι» και με το απίθανο αυτό τρικ εξασφάλισε προσωρινή διέξοδο εκτόνωσης σε μια απελπισμένη κοινωνία.

Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Τα ψέματα τελείωσαν, ο λογαριασμός έφτασε και είναι εξαιρετικά βαρύς για τις πλατιές μάζες μισθωτών, συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών. Την ίδια ώρα η συνταγή της ακραίας λιτότητας, της υπέρμετρης φορολογίας και των διαδοχικών περικοπών στα εισοδήματα είναι πρόδηλο ότι δεν οδηγεί πουθενά. Οι θυσίες πέφτουν στο κενό και απόλυτα ενδεικτικό του παραλογισμού είναι ότι παρά τις συνεχείς αυξήσεις στη φορολογία τα κρατικά έσοδα μειώνονται αντί να αυξάνονται. Απλά και μόνο γιατί η καμπύλη στην εξίσωση της φοροδοτικής ικανότητας έχει φτάσει σε απόλυτα ανελαστικά επίπεδα και αρχίζει να παράγει αρνητικό αποτέλεσμα!
Κι όμως. Οι «αυθεντίες» του ΔΝΤ κάνουν ότι δεν βλέπουν και συνεχίζουν ακάθεκτα τις πιέσεις για περισσότερες επιβαρύνσεις στους φορολογουμένους, ενώ ο (σ.σ.: εξαφανισμένος...) Ευκλείδης πασχίζει ανεπιτυχώς να στρογγυλέψει ρητές ελληνικές δεσμεύσεις που φέρουν την υπογραφή του πρωθυπουργού.

Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την τεράστια πίεση του προσφυγικού στα σημεία υποδοχής και φιλοξενίας, καθώς και στο διπλωματικό πεδίο, όπου έχει στηθεί οργανωμένο μέτωπο χωρών κατά της Ελλάδας, αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα έχουν μια διαφορετική διάσταση, εξόχως πιο επικίνδυνη, από το θεατρικό «μπρα ντε φερ» του περασμένου Ιουλίου, που οδήγησε στην άτακτη συνθηκολόγηση Τσίπρα.
Το ερώτημα πλέον που πλανάται σε πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους είναι αν η κυβέρνηση «τη βγάζει» ως το καλοκαίρι. Θεωρητικά αυτή θα έπρεπε να είναι η επιθυμία κάθε συνετά σκεπτόμενου Ελληνα, ακόμη και αυτών που καταψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ ή στήριξαν το κίνημα του «Μένουμε Ευρώπη».

Ο μοναδικός τρόπος για να... μείνουμε Ευρώπη και εντός Σένγκεν, μέχρι τουλάχιστον τον ερχόμενο Μάιο, είναι να αφεθεί ο Τσίπρας απερίσπαστος στο εσωτερικό, μήπως και καταφέρει να βγάλει το φίδι από την τρύπα (στην οποία εν πολλοίς ο ίδιος μας έριξε). Αν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση πριν από το Πάσχα, υπάρχει περίπτωση να ακολουθήσει μια, συμβολική έστω, ρύθμιση του χρέους, που θα αλλάξει κάπως την ατμόσφαιρα στις διεθνείς αγορές για τη χώρα.

Αν αυτό δεν συμβεί, είτε επειδή οι δανειστές θεωρήσουν ότι δεν έχουν καλυφθεί τα προαπαιτούμενα είτε ακόμη χειρότερα, επειδή η χώρα έχει οδηγηθεί σε νέο γύρο εθνικών εκλογών, ετοιμαστείτε να βιώσουμε έναν εθνικό εφιάλτη.
Χωρίς την προγραμματισμένη χρηματοδότηση η Ελλάδα δεν μπορεί να καλύψει τις δανειακές υποχρεώσεις του Ιουνίου προς την ΕΚΤ και οδηγείται σε άτακτη χρεοκοπία. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε το δραματικά αυξημένο (λόγω καιρικών συνθηκών) προσφυγικό ρεύμα, αλλά και την πιθανότητα «μποτιλιαρίσματος» στα βόρεια σύνορά μας, στα Σκόπια, μπορεί να βρεθούμε ξαφνικά στη δραχμή, αγκαλιά με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Σύρους, Ιρακινούς και Αφγανούς...

Η μόνη λύση επομένως για να αποφευχθεί αυτό το σενάριο της απόλυτης καταστροφής είναι να σταθεί η κυβέρνηση στα πόδια της για μερικούς μήνες ακόμη, ώστε να αποφευχθεί μια εκλογική αναμέτρηση που δεν θα οδηγήσει πουθενά.

Αυτό επιθυμούν σύσσωμος ο υγιής επιχειρηματικός κόσμος και το τραπεζικό σύστημα. Αυτό λογικά θα έπρεπε να εύχεται και η αξιωματική αντιπολίτευση.
Δυστυχώς όμως, εδώ έρχεται να παρεισφρήσει το απόστημα της μιντιακής διαπλοκής, που πανικόβλητη δίνει σκληρή μάχη οπισθοφυλακής. Οι βαρόνοι των μέσων, που βλέπουν την ως τώρα ασυλία τους να γκρεμίζεται, πληρώνουν πρόστιμα και αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά το φάσμα ποινικών διώξεων, έχουν ορκιστεί να ρίξουν τον Τσίπρα το συντομότερο δυνατόν. Το ίδιο απεργάζονται και δυο τρεις άλλοι «μεγαλοεπενδυτές», που επίσης αισθάνονται άβολα με τη σημερινή κυβέρνηση.

Ολοι αυτοί βέβαια δεκάρα δεν δίνουν για την τύχη της χώρας. Το δικό τους τομάρι θέλουν να προστατέψουν. Βασίζονται στις αδήλωτες καταθέσεις του εξωτερικού, που θα τους επιτρέψουν να ζουν σαν μεγιστάνες στην... τουριστική αποικία των ελληνικών ακτογραμμών, μακριά από στρατόπεδα φιλοξενίας εξαθλιωμένων και άλλες τέτοιες σκοτούρες...

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.