Είναι αλήθεια πως δε χρειάστηκαν παρά μόνο ελάχιστοι μήνες για να πέσουν οριστικά οι μάσκες στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών ηγεσιών όσον αφορά στην προσφυγική κρίση. Την ώρα που η ελληνική κοινωνία παρακολουθούσε μια ακόμη τραγωδία με 26 νεκρούς πρόσφυγες στα νερά του Αιγαίου,
η ηγεσία της Κομισιόν συνέχιζε τους εκβιασμούς απέναντι στη χώρα μας, επιδίδοντας εκβιαστικά τελεσίγραφα στην κυβέρνηση Τσίπρα ζητώντας να «βάλει τάξη στα θαλάσσια σύνορά της». Σε διαφορετική περίπτωση η ευρωπαϊκή ελίτ βάζει επισήμως αυτή τη φορά στο τραπέζι το χαρτί της αναστολής της Συνθήκης Σένγκεν, δημιουργώντας αίσθηση απομόνωσης της Ελλάδας.
Δεν είναι ανάγκη να κάνει κανείς ιδιαίτερη αναφορά στο μέγεθος της υποκρισίας, την οποία επιδεικνύει για μια ακόμη φορά το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Ούτε και να ανατρέξει στα κροκοδείλια δάκρυα όλων των Ευρωπαίων ηγετών μπροστά στην εικόνα της σορού του 3χρονου Αϊλάν Κουρντί. Αυτού του είδους η επικοινωνιακή διαχείριση του δράματος των προσφύγων τους ήταν αρκετή μέχρι οι κυβερνήσεις των λεγόμενων «ανεπτυγμένων δυτικών κοινωνιών» να έρθουν ενώπιος ενωπίω με τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Κάπως έτσι οι ιθύνοντες των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων άρχισαν ανερυθρίαστα να ζητούν από την Ελλάδα τη δημιουργία αχανών στρατοπέδων για τους πρόσφυγες ή ακόμη και τη βίαιη απώθηση των πλοιαρίων με τους μετανάστες. Λες και δε μάζευαν αρκετά πτώματα μέχρι τώρα οι κάτοικοι των ακριτικών νησιών του Αιγαίου...
Όπως επίσης δε θα ανέμενε κανείς να προχωρήσει η ηγεσία της Ευρώπης στην επεξεργασία κάποιας σοβαρής λύσης, η οποία πιθανότατα θα απαιτούσε και τη μεγάλη απελευθέρωση κονδυλίων προκειμένου να εξουδετερωθεί η συγκεκριμένη ωρολογιακή βόμβα. Ακόμη και η, μέχρι στιγμής, «ανεκτική» στάση της Άνγκελα Μέρκελ υπαγορευόταν από την ανάγκη των Γερμανών βιομηχάνων να βρουν ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων νέα φτηνά εργατικά χέρια. Ίσως αυτός να είναι και ο κύριος λόγος που η Γερμανίδα καγκελάριος αδυνατεί να υπερασπιστεί πειστικά αυτή την πολιτική της επιλογή απέναντι στις έντονες αντιδράσεις των πλέον συντηρητικών κύκλων του κόμματός της.
Είναι αυτή ακριβώς η αδυναμία διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος εκ μέρους ακόμη και των υποτιθέμενων προοδευτικών πολιτικών ηγεσιών ανά την Ευρώπη που οδηγεί την περίφημη ευρωπαϊκή ιδέα σε ένα καταφανές τέλμα. Η ερμαφρόδιτη πολιτική στάση του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία είναι αυτή που ενισχύει την ατζέντα της Μαρί Λεπέν κι εμφανίζει την παλινόρθωση Σαρκοζί ως τη μοναδική λύση για να αποτραπεί η άνοδος της ακροδεξιάς στην εξουσία. Είναι η συναίνεση, την οποία παρείχαν οι Δανοί σοσιαλιστές στην εκεί συγκυβέρνηση Δεξιάς-Ακροδεξιάς όσον αφορά στο νόμο για κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων προσφύγων, που φαίνεται σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις να τους οδηγεί σε καταβαράθρωση. Δεν είναι τα μόνα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως όσο περισσότερο οι πολιτικές ηγεσίες προσχωρούν στο «δόγμα Frontex», τόσο βαθύτερα μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών θα βουλιάζουν στην ξενοφοβία, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.
Όπως και να το δει κανείς πάντως, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από προσχηματικά τερτίπια. Η κατάσταση καθίσταται μάλιστα ακόμη πιο δύσκολη από τη στιγμή που βρίσκουμε απέναντι μας μια Ευρώπη σε προφανή πανικό. Έναν πανικό που αρκετοί επιχειρούν να μεταφέρουν και στο εσωτερικό της χώρας με άξονα την επιχειρούμενη κατατρομοκράτηση της κοινής γνώμης όσον αφορά στις απειλές έξωσης της Ελλάδας από τη Συνθήκη Σένγκεν. Σε μεγάλο βαθμό, ο νέος γύρος εκβιασμών από ευρωπαϊκά κι εγχώρια κέντρα αποφάσεων (θεσμικά κι εξωθεσμικά) φέρνει στο μυαλό το σκηνικό που στήθηκε γύρω από το Grexit κι έχει ως σκοπό να ωθήσει την ελληνική κυβέρνηση στην υιοθέτηση ακραίων πρακτικών όσον αφορά στην αντιμετώπιση του προσφυγικού. Από την άλλη, μένει επίσης να αποδειχθεί κατά πόσο η ελληνική κοινωνία θα αποδεχτεί να αναλάβει η χώρα μας μια ακόμη βρωμοδουλειά στο όνομα της «ευρωπαϊκής ιδέας».
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια