 |
Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
|
Από τα τέλη του 2009 και επίσημα από το Καστελόριζο τον Απρίλη του 2010, εφαρμόζεται μια ευρύτατη γκάμα τεχνικών για την ποδηγέτηση της κοινωνίας.
Οι «ψυχολογικές» επιχειρήσεις που εφαρμόστηκαν περιλάμβαναν:
Πρόκληση πανικού στον πληθυσμό (ας θυμηθούμε την παρομοίωση της χώρας σαν «Τιτανικό»).
Αποθέωση του πολιτικού ψεύδους και του ανορθολογισμού (με την αναγωγή της καταστροφής σε «σωτηρία» και «πατριωτισμό»).
Τρομοκρατία και απειλές (ποιός δεν θυμάται τις ιαχές «Μνημόνιο ή τανκς»;).
Εκτόξευση εκβιασμών και προπαγάνδας εκφοβισμού (ή υποταγή ή δεν θα έχετε φάρμακα, τρόφιμα, καύσιμα κλπ) με ζητούμενο την συνθηκολόγηση σε μέτρα αφανισμού.
Καλλιέργεια κλίματος συνενοχής σε ένα έγκλημα που άλλοι διέπραξαν («όλοι μαζί τα φάγαμε» κλπ).
Όλο αυτό το «μπουκέτο» συνοδεύτηκε από έναν αντιδημοκρατικό κατήφορο :
Η ίδια η ψήφιση των Μνημονίων και των Δανειακών Συμβάσεων αποτέλεσε συνώνυμο της μετατροπής του αστικού Συντάγματος σε κουρελόχαρτο.
Ο τρόπος διακυβέρνησης συνοδεύτηκε με την παραίτηση του αστικού κοινοβουλευτισμού από «περιττά» δημοκρατικά μακιγιάζ (είχαμε από δοτές κυβερνήσεις και δοτούς πρωθυπουργούς μέχρι τη σύσταση βιομηχανίας ΠΝΠ και κάθε λογής διαταγμάτων).
Η επιβολή των μέτρων ταυτίστηκε με την κάθοδο του κράτους του «νόμου και της τάξης» στους δρόμους, μαζί με τα «ήπια» δακρυγόνα του, τα «φιλικά» χημικά του και τις εγκληματικές προβοκάτσιες (Μαρφίν).
Στο σκηνικό του μνημονιακού φαύλου κύκλου θα ήταν μέγιστη παράλειψη να μην συμπεριληφθεί το πιο αισχρό εμπόριο με το οποίο όλες οι συνιστώσες του καθεστώτος της ολιγαρχίας επιχείρησαν να υπερβούν τον λαϊκό ύφαλο: Το εμπόριο ελπίδας - εδώ φυσικά διέπρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα, έξι χρόνια μετά, φαίνεται ότι ακόμα κι αν οι παραπάνω πρακτικές δεν έχουν ολότελα εξαντλήσει την αποτελεσματικότητά τους, εντούτοις δεν μοιάζουν ικανές – ιδίως μετά και την αποκάλυψη του παραμυθιού, της προδοσίας και της πολιτικής απάτης που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ- να σύρουν το καθεστωτικό κάρο.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που το τελευταίο διάστημα, ο καθεστωτικός μηχανισμός, δίπλα στον εκφοβισμό, την τρομοκρατία, την παραποίηση της αλήθειας, τη διάχυση του «δεν αλλάζει τίποτα» και «δεν υπάρχει εναλλακτική», φαίνεται να καταφεύγει σε μια «χαριτωμένη» μέθοδο αναπαραγωγής του και προώθησης των επιλογών του: Την εκτόξευση μεγατόνων... ηλιθιότητας!
Για να μην υπάρχει καμία παρεξήγηση, εδώ δεν αναφερόμαστε στο απαράγραπτο και ανίκητο δικαίωμα της ανθρώπινης φύσης στην ηλιθιότητα.
Εδώ, μιλώντας για «επίθεση ηλιθιότητας» εκ μέρους του κατεστημένου, μιλάμε για την αξιοποίηση της μεθόδου της αποβλάκωσης ως κορυφαίο εργαλείο προώθησης ανθρωποκτόνων πολιτικών.
Εξηγούμαστε:
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που ξεπούλησε κάθε προηγούμενη δέσμευσή του. Που εφαρμόζει όλα όσα θα καταργούσε, από την λιτότητα μέχρι τον νεποτισμό. Που υλοποιεί όχι μόνο τα Μνημόνια που θα έσκιζε αλλά και το δικό του!
Ωστόσο, ενώ οι τροϊκανοί τον ανακυρήσσουν στον πιο αξιόπιστο μνημονιακό εταίρο που είχαν μέχρι τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να παριστάνει τον «αριστερό», τον «διαπραγματευτή» από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.
Αλλά τι είδους βελτίωση της ζωής του χειμαζόμενου λαού μπορεί να προσδοκά κανείς από εκείνους που εφαρμόζουν όχι μόνο τα δικά τους Μνημόνια αλλά και τα Μνημόνια των άλλων;
Παρ’ όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ κρατώντας στο ένα χέρι τα Μνημόνια, τα χαράτσια και τους «ΕΝΦΙΑ», στο άλλο χέρι το συνταξιοδοτικό, παραμάσχαλα τις συμβάσεις ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και παρά πόδα μέχρι και την ψήφιση του «λοκ άουτ» ως βέλτιστη εργασιακή πρακτική (!), παριστάνει τον μαχητή των λαϊκών δικαίων και τον σημαιοφόρο του «νέου» έναντι του «παλιού»!
Ε, δεν είναι προφανές ότι οι «αριστεροί» που μας κυβερνούν συμπεριφέρονται στους υπολοίπους σαν σε ηλίθιους; Δεν είναι προφανές ότι το έχουν ρίξει στην πιο φτηνή προπαγάνδα που επειδή αδυνατεί να βαφτίζει το κρέας – ψάρι γι’ αυτό επιδίδεται στην διαρκή πρόκληση καταγμάτων ενάντια στην κοινή λογική;
Δεν είναι πρόδηλο ότι επενδύουν σε έναν διαρκή ανεμοστρόβιλο επικοινωνιακής αποβλάκωσης ώστε διατηρώντας την ταμπέλα του μικροεμποράκου της ελπίδας να φέρουν σε πέρας την πιο βρώμικη δουλειά;
Όσο για τη ΝΔ ακούμε ότι βρήκε τον... «κεντροδεξιό» (άμα τε και «κοινωνικά ευαίσθητο») εαυτό της στον κ.Μητσοτάκη. Και πολλοί, με αφορμή την εκλογή του κ.Μητσοτάκη, είδαν σε αυτήν την εκλογή μια «νέα ελπιδοφόρα» προοπτική για τον τόπο. Μάλιστα.
Δεν θα αρνηθούμε το δικαίωμα του ατομικού αυτοπροσδιορισμού στον οποιοδήποτε. Ως εκ τούτου, ας μην σπεύσουμε να εξάγουμε συμπεράσματα για το «κεντροδεξιόν» του κ.Μητσοτάκη από το γεγονός ότι ήταν η «Γουολ Στριτ Τζέρναλ» που είδε – πρώτη - στον κ.Μητσοτάκη την «αχτίδα ελπίδας» για την Ελλάδα...
Ας παρακάμψουμε τους ίδιους τους εσωκομματικούς αντιπάλους του που λίγες μέρες πριν την εκλογή του τον περιέγραφαν ως κατεξοχήν εκφραστή των συμφερόντων των πιο επιθετικών οικονομικών ελίτ.
Ας αποστασιοποιηθούμε από την συνειρμική - και υποβολιμαία όπως λένε οι φίλοι του - διασύνδεση του νέου αρχηγού της ΝΔ με όλο εκείνο το παλιό σύστημα που ελέγχεται για διαπλοκές, οικογενειοκρατίες και πολιτικές βαρονίες.
Αλήθεια, όμως: Πώς να παρακάμψουμε ότι ως «φορέας του νέου» φιλοτεχνείται το προφίλ ενός πολιτικού και ενός κόμματος που όταν επιβάλλονταν τα Μνημόνια το κόμμα ήταν κυβέρνηση κι εκείνος προβεβλημένο στέλεχος του;
Που όταν «φτιάχνονταν» οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και τα 700.000 υποσιτισμένα παιδιά εκείνος ήταν υπουργός;
Που όταν εκδιώκονταν καθαρίστριες, ήταν εκείνος που μοίραζε τα «μπιλιετάκια» των απολύσεων;
Που τώρα που έγινε αρχηγός, προβεβλημένος συνοδοιπόρος του είναι ο κ.Γεωργιάδης, γνωστός μεταξύ άλλων διότι τσακωνόταν με τον Τόμσεν του ΔΝΤ για το ποιος είναι πιο μνημονιακός, ο Τόμσεν ή ο Γεωργιάδης;...
Τίποτα από τα παραπάνω, όμως, δεν κάνει να πτοούνται τα νεοδημοκρατικά επιτελεία που θέλουν να εμφανίζουν τον κ.Μητσοτάκη σαν προϊόν «παρθενογένεσης» και το κόμμα του σαν κάτι το «νέο» που αξίζει να περιμένει κανείς για να δούμε τι θα κάνει...
Οι μηχανισμοί του συστήματος που έφερε τον τόπο στην σημερινή κατάσταση δεν πρόκειται να παραιτηθούν από τις δυνατότητες που διαθέτουν ώστε να αναπαράγεται το σύστημα που τους συντηρεί.
Η τεχνική κονιορτοποίησης της λογικής - και μέσα από αυτήν της αλήθειας - είναι έτσι κι αλλιώς δοκιμασμένη συνταγή.
Πόσο μακράς διάρκειας και πόσο αποδοτική θα αποδειχτεί αυτή τη φορά για τους εμπνευστές της θα το δούμε.
Το γεγονός πάντως ότι σήμερα αυτό που αποκαλούμε «επίθεση ηλιθιότητας», η προπαγάνδα αποβλάκωσης δηλαδή, φαίνεται να προάγεται – τόσο απροκάλυπτα - σε κυρίαρχο εργαλείο ανασύνθεσης του πολιτικού τοπίου, τόσο από τους εξ «αριστερών» όσο και από τους εκ δεξιών «αναμορφωτές» του, ίσως να είναι και ένδειξη ότι τελικά οι φορείς του εγκλήματος βρίσκονται σε απόγνωση.
Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να ισχύει εκείνος ο παρηγορητικός λόγος που αποδίδεται στον Λίνκολν ότι μπορείς να ξεγελάς πολλούς για λίγο καιρό, λίγους για πολύ καιρό, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό.
Φυσικά δεν μας διαφεύγει η παρατήρηση φίλων της στήλης, ότι ο Λίνκολν δεν είχε έρθει ποτέ στην Ελλάδα...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια