Η ευθύνη για το χρέος δεν είναι συλλογική!

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Η παρουσία του νέου αρχηγού της Ν.Δ. στην πρώτη αντιπαράθεσή του με την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πράγματι ενδιαφέρουσα. Ο Κ. Μητσοτάκης επιβεβαιώνοντας τη στροφή της Ν.Δ. προς το Κέντρο με την κύρια τοποθέτησή του στην προ ημερησίας συζήτηση για το Ασφαλιστικό προσέφερε το περίγραμμα της συγκρότησης του «Μεταρρυθμιστικού Κέντρου» με το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜ.ΑΡ.
Η αναφορά στο σχέδιο του κ. Γιαννίτση πριν από την ανάλογη νομοθέτηση Σιούφα, Πετραλιά και Βρούτση στο Ασφαλιστικό, αλλά και η πολύ θετική προσέγγιση για το νομοσχέδιο σχετικά των κ. Λοβέρδου - Κουτρουμάνη, έδωσαν τα νέα δεδομένα συσχετισμών στο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας. Υστερα από πέντε χρόνια Μνημονίων -κατάσταση χρεοκοπίας για το εθνικό κράτος- και τη μετατροπή της Ελλάδας χωρίς όρους επιβίωσης για τους Ελληνες σε περιοχή της ευρωζώνης, ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει να τεθεί επικεφαλής των «ευρωκεντρικών» κομματικών σχηματισμών στη χώρα μας, που αποδέχονται τη «γερμανική ηγεμονία» μέσω ευρώ ως τη μοναδική πραγματικότητα που μας αφορά.

Ο κ. Μητσοτάκης θέτοντας απέναντί του τη συστημική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και την όποια έκφραση εθνικής Δεξιάς μπορεί να δείξει ο μάλλον ευκαιριακός σχηματισμός των Ανεξάρτητων Ελλήνων επεδίωξε να «ξεπλύνει» τις βαριές ευθύνες του «ευρωκεντρικού» (φραγκολεβαντίνικου) εκσυγχρονισμού της χώρας από το 1996 και μετά, που κατέληξε στην πλήρη χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης. Φυσικά ο κ. Μητσοτάκης και ο κύκλος των «οικονομιστών φιλελευθέρων», που ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ. προ ελαχίστων εβδομάδων, έχουν ισχυρή επιχειρηματολογία απέναντι στην «ηττημένη» Αριστερά τού «ναι σε όλα» του κ. Τσίπρα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ευθύνη των Ελλήνων είναι συλλογική για την κατάσταση χρεοκοπίας στην οποία βρισκόμαστε, όπως ισχυρίστηκε.

Η ευθύνη της δομικής χρεοκοπίας, άρα και του ασφαλιστικού συστήματος, ανήκει σε αυτούς που άσκησαν ή επηρέασαν τη διακυβέρνηση της χώρας από την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και μετά. Μιλάμε για μια μακρά πολιτική περίοδο, που υπερβαίνει τα 20 χρόνια και διαχωρίζεται εκ των πραγμάτων από την πρώτη περίοδο της Μεταπολιτεύσεως 1974-1994. Την περίοδο αυτή, όπου κυριάρχησαν οι εθνομηδενιστές του «ευρωπαϊκού μονόδρομου» είτε από την πλευρά της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς είτε από την πλευρά της εκσυγχρονιστικής Σοσιαλδημοκρατίας, υπογράφονταν και αναλαμβάνονταν δεσμεύσεις και υποχρεώσεις από τη χώρα έναντι της ευρωπαϊκής δομής και της διαδικασίας οικονομισματικής συγκρότησης ομοσπονδίας, χωρίς ταυτόχρονα στο εθνικό επίπεδο να αποφασίζονται οι αναγκαίες προσαρμογές και μεταρρυθμίσεις, που θα μετέτρεπαν την Ελλάδα σε «βιώσιμη περιοχή» της ευρωζώνης.

Οι διαδοχικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. με συνθήματα του δικομματισμού απέφευγαν τις ευθύνες τους έναντι των Ελλήνων, την ίδια στιγμή που δέσμευαν το έθνος στη γερμανικού χαρακτήρα Ευρώπη, προφασιζόμενες το πολιτικό κόστος, δηλαδή την προστασία στη διατήρηση της εξουσίας τους. Οι δυνάμεις ουσιαστικά των παρουσιαζόμενων ως «Μεταρρυθμιστικό Κέντρο» δεν είναι άλλες από μια σειρά κακών επαγγελματιών της πολιτικής και της κομματοκρατίας, που με πλήρη ευθύνη τους έριξαν τη χώρα στα βράχια.

Ο λαός ποτέ δεν ρωτήθηκε για τη μοίρα του. Ποτέ δεν υπήρξε δημοψήφισμα για την ευρωπαϊκή πορεία. Ούτε μία σοβαρή συζήτηση για την προσαρμογή της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές δομές.
Στο όλο σκηνικό προστέθηκε μια αφελής και ιδεοληπτική Αριστερά, η οποία πίστευε στην Ευρώπη της αλληλεγγύης και της ισονομίας το 2015, και το σκηνικό ολοκληρώθηκε. Οσοι θέλουν να μιλήσουν για συλλογική ευθύνη των Ελλήνων ας εξηγήσουν τρία νούμερα στο χρέος. Η περίοδος Σημίτη προσέφερε συν 100 δισ. στο χρέος, η περίοδος Καραμανλή επίσης συν 100 δισ. χρέος και η περίοδος Τσίπρα σωρευτικά 90 δισ. Οι Ελληνες με τα Μνημόνια καλούνται να πληρώσουν ένα μη βιώσιμο χρέος σε μια μη βιώσιμη οικονομία, εντός μιας πατρίδας ετεροκαθορισμένης από τους θεσμούς του ευρώ.

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.