Για να εκτιμήσεις ψύχραιμα και ορθά ένα πρόβλημα, πρέπει να βγεις έξω από αυτό, να είσαι σε απόσταση, υποστηρίζουν οι ειδικοί. Πόσο έξω όμως;
Μήπως τελικά η υπερβολική απόσταση θολώνει την εικόνα;
Το σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω διακεκριμένους οικονομολόγους του εξωτερικού και «γκουρού» των αγορών να συστήνουν, με περισσή ευκολία, την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ.
Πέρυσι ήταν οι Τζόζεφ Στίγκλιτς και Πολ Κρούγκμαν. Πριν από λίγες ημέρες τη σκυτάλη έλαβε ο Τζορτζ Σόρος. Με το ευρώ δεν θα δούμε άσπρη μέρα, μας είπε. Παρέλειψε βέβαια να μας πει τι «χρώμα» θα έχουν οι ημέρες της δραχμής.
Είναι δύσκολο να αμφισβητήσει κανείς τις γνώσεις, τις ικανότητες, την εμπειρία των συγκεκριμένων ανθρώπων ή να τους χρεώσει «σκοτεινά» κίνητρα.
Δεχόμαστε πως γνωρίζουν άριστα για τι πράγμα μιλούν και πως οι προθέσεις τους είναι οι καλύτερες. Αυτό που μας προτείνουν, όμως, δεν είναι κάτι απλό.
Είναι ένας ξαφνικός θάνατος της ελληνικής οικονομίας, με στόχο την «αναγέννηση από τις στάχτες» σε ορίζοντα 20ετίας. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως οι Στίγκλιτς και Κρούγκμαν, τουλάχιστον, δεν ωραιοποιούν καταστάσεις.
Εάν κάποιος διαβάσει με προσοχή τα άρθρα και τις αναλύσεις τους και δεν μείνει στους τίτλους, διαπιστώνει πως εξηγούν ότι μετά την αποχώρησή μας από τη νομισματική ένωση η κατάσταση θα είναι, για ένα διάστημα, δραματική.
Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα: οι συστάσεις τους γίνονται από την ασφάλεια των γραφείων τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Οι ίδιοι δεν θα βιώσουν την καταστροφή. Γι’ αυτούς είναι απλώς το βραχυπρόθεσμο τίμημα (που θα πληρώσουν άλλοι) που θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα (ή πιο σωστά, ίσως να οδηγήσει- καθώς οι προβλέψεις ενέχουν πάντα ρίσκο) σε μία πιο ανταγωνιστική, βιώσιμη οικονομία.
Για όσους... μένουμε Ελλάδα ο ξαφνικός θάνατος δεν είναι εύκολη επιλογή. Οσοι επικαλούνται λοιπόν τους παραπάνω ειδικούς για να στηρίξουν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, συντηρώντας έτσι επίμονα στο προσκήνιο το σενάριο του Grexit, ας έχουν τουλάχιστον το θάρρος να πουν τι αυτό συνεπάγεται.
Οι εκτιμήσεις οικονομολόγων, που είχαν μιλήσει τον περασμένο Ιούλιο στη «Ν» για το τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή, συνέκλιναν στα ακόλουθα: Εφάπαξ υποτίμηση 50% των περιουσιακών στοιχείων, «κούρεμα» καταθέσεων, χρέη 2,5 φορές υψηλότερα στην πενταετία, εκτίναξη πληθωρισμού σε διψήφιο ποσοστό, απώλεια των ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Και το σημαντικότερο; Ολα αυτά δεν θα ήταν το τίμημα για την επιστροφή σε πολιτικές ανάπτυξης και ημέρες ευημερίας. Ολα αυτά θα σήμαιναν λιτότητα διαρκείας.
Λεφτά... δεν υπάρχουν, απλά και μόνο επειδή μία χώρα έχει δικό της νόμισμα να κόψει.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, τέλος, το ακόλουθο.
Το κόστος ενός Grexit δεν είναι αποκλειστικά οικονομικό. Αν κάποιοι δεν φοβούνται τα παραπάνω, ας σκεφτούν τουλάχιστον τι σημαίνει η πολιτική απομόνωση.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια