 |
Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος
|
Ο ένας, ο Βαγγέλης Μειμαράκης, είναι, αν μη τι άλλο χρονικά, ηλικιακά ταυτισμένος με όλη την πορεία των μεταπολιτευτικών χρόνων της καταστροφής και τον τρόπο που λειτούργησαν σε αυτήν τα κόμματα. Μόνο και μόνο γι αυτό, ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο, δεν μπορεί να ηγηθεί της επόμενης ημέρας, ιδίως απέναντι σε έναν σαραντάχρονο – και πολύ καλό ηθοποιό – πρωθυπουργό.
Ο δεύτερος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και νεότερος, είναι ακόμα πιο παλιός: δεν έρχεται καν από τη Μεταπολίτευση αλλά από τη… δεκαετία του ’60: είναι στην κυριολεξία τέκνο του βαθύτερου ελληνικού πολιτικού παρελθόντος και χάριν σε αυτό υπάρχει στο πολιτικό προσκήνιο και διεκδικεί τώρα την ηγεσία. Πέραν αυτού, που είναι φυσικά το πιο σοβαρό, ακριβώς επειδή αντιπροσωπεύει και ένα είδος εσωτερικής «φράξιας» στο κόμμα, είναι βέβαιο ότι η συρρίκνωση θα ήταν δεδομένη αν ποτέ γινόταν αρχηγός, πράγμα το οποίο δεν πρόκειται να συμβεί.
Ο τρίτος, ο Αδωνις Γεωργιάδης, είναι μεν δυναμικός, πλην ουδεμία με τη Ν.Δ. σχέση έχει ο άνθρωπος – αντίθετα, την έβριζε από κορυφής μέχρις ονύχων επί δεκαετίες. Βρέθηκε εκεί από τις συγκυρίες, ως κομμάτι της προσπάθειας Σαμαρά να κυριαρχήσει στο κόμμα, αλλά δεν ανήκει εκεί, ούτε αντιπροσωπεύει αυτά που η ουσία του κόμματος αντιπροσωπεύει – και αυτό το ξέρουν οι πάντες, με πρώτο τον ίδιο.
Ο τέταρτος υποψήφιος, ο Μακεδόνας Απόστολος Τζιτζικώστας, είναι, εκ των πραγμάτων ο μόνος ο οποίος μπορεί να βοηθήσει τη Ν.Δ. όχι απλώς να επιβιώσει, αλλά και να διαδραματίσει πολιτικό ρόλο. Γιατί; Για μία σειρά από λόγους: πρώτον, είναι πρακτικά άφθαρτος. Δεύτερον, είναι εξαιρετικά επιτυχημένος. Τρίτον, εκφράζει μια πραγματική ανανέωση – όχι στα λόγια, αλλά σε πολλά επίπεδα: είναι νέος, είναι μακριά από τους διάφορους άρρωστους αθηναικούς μηχανισμούς, βρίσκεται σε μία απευθείας έντονη σχέση με το κοινωνικό του σώμα που τον στηρίζει και τον πιστεύει προσωπικά, χωρίς μεσάζοντες.
Όμως, το κυριότερο όλων είναι άλλο: είναι ότι ο Τζιτζικώστας έχει συγκρουστεί – και έχει μάλιστα νικήσει στις συγκρούσεις του. Και μάλιστα όχι με έναν, αλλά με δύο αρχηγούς στη σειρά. Κι αυτό, αποτελεί την κύρια, την ύπατη αξία ανανέωσης. Είναι αυτό που λείπει δραματικά από το κουρασμένο, θλιβερό ελληνικό πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι και που πάνω απ’ όλα το πίστωσε ο κόσμος και τον επιβράβευσε όταν πήρε τα ρίσκα τέτοιων συγκρούσεων τις οποίες ουδείς άλλος τόλμησε… Και αυτό ακριβώς είναι που θα τον φέρει, τελικά, στην Αθήνα…
Υ.Γ.: Φυσικά, στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τίποτα δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρο. Είναι λοιπόν ενδεχόμενο, παρά πάσα λογική και παρά το προφανές συμφέρον της Ν.Δ., το αποτέλεσμα της εκλογής να είναι τελικά διαφορετικό και το κόμμα της αντιπολίτευσης να μείνει όμηρο των τζακιών και των βετεράνων του προηγούμενου αιώνος. Είναι μάλλον απίθανο, αλλά μπορεί φυσικά να συμβεί. Αν πάντως πράγματι συμβεί, απλώς, θα είναι καταστροφή για το ίδιο το κόμμα. Θα είναι ταφόπλακα…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια