Υπάρχει δυνατότητα

Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος,  Συγγραφέας

Υπάρχει η αγιοσύνη της καθημερινότητας τις μέρες των εορτών, έχουμε περισσότερη ανάγκη να ζήσουμε έστω και για μια στιγμή κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό, για να ξορκίσουμε τη μελαγχολία, ακόμα και την κοινωνική κατάθλιψη που μας περιβάλλει.

Και αν δεν γίνεται, ευτυχώς έχουμε τη δυνατότητα ως ανθρώπινα όντα να το φανταστούμε και να το ξεκρεμάσουμε από το ψεύτικο δέντρο και να το βάλουμε στο δέντρο της ζωής, που δεν μπορούν να το κόψουν οι καλικάντζαροι.
Και πριν από τη γέννηση του Χριστού, εδώ σ’ αυτήν τη χώρα γιόρταζαν τη νίκη του φωτός στο σκοτάδι. Μεσούντος του χειμώνος, μέσα στην παγωνιά, μέσα στο χώμα κυοφορείται ο σπόρος και αισθάνονται οι άνθρωποι να έρχεται το γλυκό έαρ και το καλοκαίρι ξανθόλαμπο να ωριμάζει τους καρπούς που γεννάει η φύση μέσα από τις αυλακιές του ζευγά. Κομμάτι και μέρος της φύσης είμαστε και εμείς και η θαυμαστή προέκταση και η υπέρβασή της.
Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν έξω και πέρα από τον καταναλωτισμό, που δεν έχουν κόστος μεγαλύτερο από ό,τι μπορούμε να προσφέρουμε ως κοινωνίες.Μόνο που χρειάζεται πολιτική απόφαση και πρακτική φαντασία. Σήμερα ακόμα και οι διαχειριστές της πολιτικής θα έπρεπε να βουτάνε το μυαλό τους στη φαντασία της πραγματικότητας, που ξεπερνάει κάθε ενδοιασμό και φόβο και στο τέλος τον συντηρητισμό που προκύπτει από τη γενικότερη κρίση και παρακμή, που σε συνδυασμό με την ανασφάλεια και την ξενοφοβία δημιουργείται ένα μείγμα μέσα μας ανθυγιεινό, το οποίο εν πολλοίς στρώνει τον δρόμο στον εκφασισμό των κοινωνιών.
Όταν η πολιτική καταντάει σκέτη διαχείριση, μπορεί να μείνουμε στο σκοτάδι και να μη βλέπουμε την αιχμαλωσία μας, γιατί οι διαχειριστές «ξέχασαν» να ανάψουν τα φώτα. Ηδη οι διαχειριστές έχουν αρχίσει να τρώνε τα κοινόχρηστα και το θλιβερότερο, λυπούνται γι’ αυτό... Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, δεν στρογγυλεύεται η πραγματικότητα. Οι αιχμές θα υπάρχουν πάντοτε, αυτές νοστιμεύουν τη ζωή μας και μας ωθούν να αγωνιζόμαστε.
Πρέπει όμως να πιστέψουμε και να ονειρευτούμε το μέλλον χτίζοντάς το καθημερινά και να πετάξουμε από πάνω μας την ηττοπάθεια, πως άλλοι αποφασίζουν προκαταβολικά για εμάς χωρίς εμάς! Οσο θα περιμένουμε τους δανειστές να μας σώσουν τόσο περισσότερο θα γινόμαστε σκλάβοι. Χρειάζεται να χτίσουμε ένα μέτωπο κοινωνικό, πολιτικό, ταξικό και πατριωτικό. Ενα μέτωπο απελευθερωτικό, τώρα που όλα γύρω μας είναι απάνθρωπα και κυριαρχεί η βαρβαρότητα.

Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.