 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
Η Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια είναι μια γερμανική υπόθεση, όπου τα κλασικά σύνορα της εσώτερης Ευρώπης, ενταγμένα σήμερα στη ζώνη του ευρώ, είναι ως επί το πλείστον φυλετικής γερμανικής επιρροής, ενώ ο Νότος, οι δυνάμεις που βλέπουν τη θάλασσα μαζί με τη Βαλκανική μια διευρυμένη κρίσιμη περιοχή γερμανικής στόχευσης.
Ανατολικά η Γερμανία έχει έναν και μόνο σύμμαχο, την Τουρκία, η οποία έχει αντικαταστήσει από την εποχή του Ατατούρκ την Οθωμανική Αυτοκρατορία που διοικούσε τους Βαλκάνιους και τους Αραβες. Σε ένα τέτοιο διεθνοπολιτικό και γεωοικονομικό παζλ η Γερμανία θα πρέπει πάντα να κάνει τις ίδιες βασικές κινήσεις: να οργανώσει μια «εσωτερική συμμαχία» με τη Γαλλία, το Ράιχ με τις δύο πρωτεύουσες, το Βερολίνο και το Παρίσι, και στη συνέχεια να έρθει σε συνεννόηση με το Ηνωμένο Βασίλειο, κυρίαρχη δύναμη ακόμη και σήμερα στη θάλασσα και στο διεθνές εμπόριο.
Ταυτόχρονα να έρθει σε συνεννόηση με τη Ρωσία, διεθνή περιφερειακή δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας, την «αυτοκρατορία του Βορρά», δεσπόζουσα στην Ευρασία.
Η Γερμανία της ενιαίας οικονομικής και νομισματικής ζώνης είχε πετύχει πολλά σε σχέση με τις κεντρικές παραδοχές του Ράιχ· τον γερμανικό - γαλλικό άξονα διοίκησης της «εσώτερης Ευρώπης», τη σύμπραξη με τη Βρετανία σε ένα σχήμα «εντός, εκτός και επί τα αυτά» σε επίπεδο Αγγλοσαξόνων και μια «υποσχετική» συνεργιών με τη Ρωσία με πρώτο πρακτικό αποτέλεσμα την κατασκευή του αγωγού Nord Stream, που συνέδεε ενεργειακά τη βιομηχανική Γερμανία με την πλούσια σε φυσικούς πόρους νέα Ρωσία.
Ο στόχος της Γερμανίας από εκεί και πέρα έμοιαζε ευδιάκριτος. Περισσότερο Ευρώπη, υπό τις παρούσες συνθήκες, σημαίνει περισσότερο Γερμανία και αυτό μεταφράζεται σε μια φωνή συνεννόησης με τις ΗΠΑ, σε ένα επίπεδο G-6, αλλά και λογικό πέρασμα στην Κίνα και στην Ασία μέσω Ρωσίας ή και σε αντίθεση με τη Ρωσία μέχρι κάποιου βαθμού.
Για παράδειγμα, η περίπτωση της σύγκρουσης με τη Ρωσία επί της Ουκρανίας δομεί σύνορα και ζώνες επιρροής στη ζώνη του Καυκάσου στα όρια Ευρώπης - Ευρασίας και μπορεί να καταλήξει σε ένα νέο σύμφωνο τύπου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Ενας τέτοιος συσχετισμός σταθεροποιεί και ενισχύει και τις δύο φερόμενες ως περιφερειακές δυνάμεις στην Ευρώπη – Ευρασία: τη Γερμανία και τη Ρωσία.
Τα δύσκολα για το Βερολίνο ξεκίνησαν με το γεγονός ότι η δεσποτική φεουδαρχία, στη βάση της οποίας λειτουργούν ο γερμανικός μεγαλοϊδεατισμός και ο διάχυτος καλβινισμός στην οικονομική αντίληψη, δημιουργεί στους λαούς της Ευρώπης φτωχοποίηση και σε κάθε περίπτωση έλλειμμα ευημερίας.
Παράλληλα οι θερμές ζώνες στη Μεσοποταμία και οι συνεχείς συγκρούσεις στο μέτωπο Ιράκ - Συρίας για χάραξη νέων συνόρων με την παρεμβολή του Χαλιφάτου αποδιοργανώνουν τη Γερμανία και την «ευρωπαϊκή τάξη» της μέσα από τα καραβάνια των προσφύγων, που δεν κινούνται ανατολικά ή βόρεια στην Ασία αλλά δυτικά προς την Ευρώπη. Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ, χωρίς να έχουν αλλάξει κοσμοθεωρία ως προς την ανάγκη ενότητας στην Ευρώπη και το «δόρυ» της Δύσης το ΝΑΤΟ, ζητούν ενιαία ζώνη εμπορική και επενδυτική ΗΠΑ - Ευρώπης - κάτι που σημαίνει υποταγή της γερμανικής Ευρώπης στην οικονομική και στρατηγική υπερδύναμη των Αμερικανών.
Το ενδεχόμενο η Αγγλία των Τόρις να προχωρήσει σε δημοψήφισμα και να ορίσει τη σχέση της με την Ευρώπη σε δύο πόλους ισχύος σε σχέση με τη Γερμανία αποδιοργανώνει και την «εσώτερη» ζώνη του ευρώ. Η γερμανική Ευρώπη νιώθει ήδη τους πρώτους σημαντικούς γεωπολιτικούς τριγμούς...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια