«ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ (ΑΛΛΟΙ) ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΝΥΝ ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΝΤΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ (ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΕΣ)»
Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος
«Κωλοτούμπα» στα παρακμασμένα κράτη ορίζεται ως «η υπαναχώρηση από τις αρχικές απόψεις ή θέσεις, η πλήρης μεταστροφή σε σχέση με όσα πριν υποστήριζε κάποιος». Μεταφορικά, εύστοχα εξόχως παραστατικά υποδηλώνει την «τούμπα η οποία πραγματοποιείται με το κεφάλι προς τα κάτω και τα πόδια προς τα πάνω».
Καθότι όχι μόνο υπάρχει αναιτιολόγητη και αυθαίρετη μεταστροφή αλλά και ταπεινωτική αντιστροφή της ανθρώπινης κατάστασης σε υποτελή και καθυποταγμένη θέση που είναι το ανάποδο του αυτεξούσιου και ελεύθερου ανθρώπου. Η «κωλοτούμπα» σε κρίσιμες περιστάσεις όπως αυτές που ισχύουν για τους νεοέλληνες σήμερα δεν είναι μόνο μια στάση ανάποδη. Οι δράστες των κωλοτούμπων έβαλαν το Ελληνικό κράτος σε τροχιά εκμηδένισης της εθνικής ανεξαρτησίας, κατεδάφισης της κοινωνικής συνοχής, πρόκλησης μεγάλης αδυναμίας και ενδεχομένως θανατηφόρας κατάληξης.
Μου «ξέφυγε» και είπα χθες σε μια ομιλία μου σε ένα καθόλα αξιοπρεπές και αξιοθαύμαστο ακροατήριο (αντιπροσωπευτικό της Ελληνικής κοινωνίας η οποία καρτερικά λειτουργεί ψύχραιμα και οδυνηρά λογικό τρόπο προσπαθεί να διασωθεί από τον χείμαρρο που προκαλεί το σάπιο μεταπολιτευτικό σύστημα) όταν ερωτήθηκα εάν έχουμε εθνική στρατηγική. Ότι δηλαδή αντί εθνικής στρατηγικής έχουμε θανατηφόρες κωλοτούμπες.
Όλοι είτε υποκύπτουν γονυπετείς («στα τέσσερα» ειπώθηκε από τους ίδιους στο Κοινοβούλιο) είτε κατηγορούν αλλήλους ότι κάνουν κωλοτούμπες (αν δεν τις είχαν κάνει όταν το πρωτοείπαν τις κάνουν μόλις κάτσουν στην καρέκλα) και όταν πάρουν ή ξαναπάρουν την καρέκλα κάνουν και αυτοί κωλοτούμπα και τα ρίχνουν στους προηγούμενους δράστες κωλοτούμπων για να συνεχίσουν οι ίδιοι να κάνουν κωλοτούμπες. Όλοι μαζί λοιπόν όταν τους παρακολουθήσεις στο Κοινοβούλιο ή σε άλλες δημόσιες συζητήσεις δεν ακούς κάποια πρόταση, κάποια ιδέα ή κάποιο επιχείρημα αλλά κατηγορίες αλλήλων για το ποιος και πότε έκανε κωλοτούμπα.
Με τα δικά τους λόγια ισχύει παραφρασμένο το γνωστό τραγούδι: «φταίνε όσοι κάνουν κωλοτούμπες, οι νυν οι πρώην και οι επόμενοι»
Όταν λοιπόν στην προαναφερθείσα ομιλία με ρώτησαν εάν έχουμε εθνική στρατηγική απάντησα αυθόρμητα και αληθινά λέγοντας ότι αντί εθνικής στρατηγικής στην Ελλάδα έχουμε αξιοθρήνητες «στρατηγικές» κωλοτούμπας και υποκύψεων απέναντι στους ξένους και τακτικές εσωτερικής αιτιολόγησής τους με άλματα, ψεύδη και επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Το πώς βέβαια χαράσσεται μια εθνική στρατηγική έχει αναλυθεί συχνά και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε εδώ. Αρκεί να υπογραμμιστεί ότι στα βιώσιμα κράτη στα ζητήματα εθνικής στρατηγικής που εκπληρώνει τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα δεν μπορεί να υπάρχει διαφωνία μεταξύ των μελών του πολιτικού προσωπικού και μεταξύ των περισσοτέρων μελών της κοινωνίας. Το πολιτικό σύστημα απαιτείται να λειτουργεί συναινετικά ως προς τις στρατηγικές εκπλήρωσής τους και η μόνη διαφορά να είναι κάποιες διαφοροποιήσεις τακτικού χαρακτήρα.
Αντί όμως στην Ελλάδα να υπάρχει μια τέτοια συναίνεση γύρω από τα εθνικά συμφέροντα εκ των οποίων υπέρτερο και υπέρτατο όλων είναι η έσχατη κοσμοθεωρητική παραδοχή της εθνικής ανεξαρτησίας, όλοι μαζί συναινούν για το «αναπόφευκτο» κατεδάφισης της εθνικής ανεξαρτησίας, όλοι μαζί ψηφίζουν τα δεσμά της υποδούλωσης της Ελληνικής κοινωνίας, όλοι μαζί προχωρούν σε μέτρα έξωθεν προσδιορισμένα που αναπόδραστα προκαλούν την πολιτικοοικονομική εξόντωση των νεοελλήνων και όλοι μαζί οδηγούν την Ελλάδα σε θέση καθολικής αδυναμίας.
Σίγουρα πλέον ο κατήφορος διαιρεί τους νεοέλληνες, διασπά την προσοχή τους από την ανάγκη επιβίωσής τους, ροκανίζει θεμελιακά την κοινωνική συνοχή και μετατρέπει το νεοελληνικό κράτος σε είδος τριτοκοσμικού κρατιδίου-μπανανίας όπου κυριαρχεί η ιδιωτεία και οι οδοιπόροι προς τα κάθε Σούσα.
Μια δηλαδή πορεία μετατροπής της ευημερούσας Ελλάδας σε εξευτελισμένη και ξεπεσμένη τριτοκοσμική κρατική κατάσταση όπου τα δύο τρίτα ή και περισσότεροι πολίτες θα είναι είλωτες στα όρια της επιβίωσης και δύστυχοι άνθρωποι σε κατάσταση ανασφάλειας το δε υπόλοιπο ένα τρίτο ή και λιγότερο πραιτοριανοί ξένων που θα κάθονται σε καρέκλες ντροπής πάνω στις οποίες άπληστα και ντροπιαστικά θα γλύφουν κοκαλάκια.
ΙΔΙΩΤΕΙΑ, τώρα, το υπέρτατο στάδιο όταν ένα κράτος βρίσκεται σε τροχιά θανάτου. Σε ένα κράτος όπου οι κωλοτούμπες μπροστά στα ξένα συμφέροντα γίνονται κανόνας η ιδιωτεία πρυτανεύει και σταδιακά διαφθείρει όλο το σύστημα. Τους θεσμούς, τις νομικά αθέσπιστες σχέσεις όπως πχ τις επιστημονικές στα ακαδημαϊκά ιδρύματα, τις σχέσεις πολίτη και κράτους, τις σχέσεις μεταξύ κρατικών θεσμών, το παρακμάζων πολιτικοοικονομικό πεδίο και οτιδήποτε άλλο αφορά την κρατική οργάνωση όλων των επιπέδων και όλων των σχέσεων.
Μιλάμε εδώ για μια απρόσωπη τυπολογία γνωστή σε κάθε κράτος και κάθε κοινωνία κάθε εποχής όταν παρακμάζει ή αρχίσει η κατεδάφισή του που ενδεχομένως οδηγεί και στην εξαφάνιση. Κανείς για να κατανοήσει πλήρως τις λογικές απολήξεις μιας τέτοιας κατάστασης απαιτείται να αναζητήσει ορισμούς της έσχατης κατάντιας μιας κοινωνίας που εκφράζει ο όρος ΙΔΩΤΕΊΑ όταν κυριαρχήσει.
Οι φορείς της ιδιωτείας (ακόμη και κάποιοι που πριν προσποιούνταν πως ήταν φιλοπάτριδες πλην ακόμη και πράγματι ήταν η ζωή απέδειξε πως είναι ασθενείς ψυχές ή πως υπέκρυπταν διαστροφές που ούτε οι ίδιοι δεν γνώριζαν) στερείται κάθε κλασικά νοούμενη έννοια φιλοπατρίας. Αδίστακτα βλάπτει το πολιτειακό συμφέρον (δημόσιο συμφέρον το λέμε σήμερα). Διαφθείρει άπληστα εαυτόν και τους γύρω του. Γλύφει τους πιο πάνω και φτύνει τους πιο κάτω και μπορεί να γίνει και συνειδητά και ευθέως πράκτορας ξένων, δηλαδή Εφιάλτης. Οι αυθαίρετες και κατάπτυστες δικαιολογήσεις μιας τέτοιας τελευταίας πράξης είναι δυνητικά ανεξάντλητες και ο κάθε δράστης αδιάντροπος, κυνικός και στυγνός. Στην ιστορία των εθνών όσοι πορεύονταν προς τα Σούσα πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι στέκονταν.
Στον σύγχρονο κόσμο η ιδιωτεία ισοδυναμεί με φορά κίνησης προς την βαρβαρότητα. Η βαρβαρότητα διακρίνεται και αντιδιαστέλλεται με την εποχή της Πολιτικά πολιτισμένης ζωής για το γεγονός ότι το άτομο ενέταξε την ατομική ετερότητά του στις επιταγές της πολιτικά πολιτισμένης συλλογικής ζωής. Μέσα σε αυτή απορρέουν δικαιώματα, υποχρεώσεις και στάσεις που αν δεν είναι κυρίαρχες και έσχατες λογικές ο πολιτικός πολιτισμός αντιστρέφεται. Τουτέστιν, ακυρώνεται το άθλημα της πολιτειακής συγκρότησης που απαιτεί ένα κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο και αέναη αναζήτηση ηθικών επιταγών ρύθμισης του κοινού τρόπου ζωής (και όλα τα συμπαρομαρτούντα όπως κανόνες δικαιοσύνης, ρόλος εξουσίας και των εντολέων της, πηγές της εξουσίας, και τα λοιπά εντός ενός πολιτικά πολιτισμένου τρόπου ζωής.
Δεν θα περιγράψω το αντίστροφο της ιδιωτείας που είναι, μεταξύ άλλων, η φορά κίνησης του ενάρετου πολίτη προς κάθε τι που φέρνει ευημερία, ασφάλεια, ευνομία, ευταξία, δικαιοσύνη και έμφυτη φιλοπατρία στα μέλη της πολιτείας. Η τυπολογία Αριστοτέλη και η πολιτική θεωρία του Σωκράτη αρκεί για να υπογραμμιστεί τι σημαίνει αυτό.
Το αντίστροφό του ενάρετου βίου εντός του κράτους ή μιας ομάδας που επιχειρεί να αυτοσυγκροτηθεί και αυτοθεσπιστεί είναι ένα μίγμα πλατωνίζουσας θηριωδίας που αδίστακτα συνοδεύεται από κατάπτυστα σοφιστικά ψεύδη. Από αξιώσεις κατεξουσιασμού, επίσης, οι οποίες ακυρώνουν την ισοτιμία και το αυτεξούσιο των υπολοίπων. Η ισχύς σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι αθέσπιστη. Ο Δαρβινισμός και ο Μαρκήσιος de Sade πρυτανεύουν.
Η ιδιωτεία είναι και αντί-αισθητική. Κατατείνει, ακριβώς, προς τον βδελυρό Μαρκήσιο de Sade. Γιατί ο τελευταίος δικαιολόγησε φιλοσοφικά την ακραίο υλισμό-ηδονισμό, την απληστία, τον κατεξουσιασμό και κάθε τι άλλου ανάλογο και αντίστοιχο που αντιστρέφει και ακυρώνει τον πολιτικά πολιτισμένο βίο και καθιστά την ωμή και αθέσπιστη ισχύ εργαλείο επιβολής και καταστολής. Ο κόσμος του Μαρκησίου είναι όπως αναλύσαμε και εξηγήσαμε σε μονογραφία («Κοσμοθεωρία των Εθνών» κεφ. 4-5), τα Σόδομα και τα Γόμορρα.
Σε όλες τις εποχές οι φορείς ιδιωτείας κάθε παρακμάζουσας Πολιτείας έτειναν να γίνουν, επιπλέον, οδοιπόροι προς κάποια Σούσα. Βολεύονται με τα κοκαλάκια που τους δίνουν κάποιοι ξένοι για να γλείφουν. «Τι να μιλάμε τώρα για Ελευθερία και Δημοκρατία όταν ΕΓΩ γλύφω κάτι κοκαλάκια τα οποία με πολύ τύχη θα έχουν και λίγο ψαχνό». «Γιατί να μην γίνω και εγώ ρεμάλι για να πλουτίσω και να αναδειχθώ». Και έτσι ο δράστης δρασκελίζει τα σύνορα του πολιτισμού και εισέρχεται στα πεδία της ιδιωτείας, των στάσεων δηλαδή που δεν ενδιαφέρονται για το καλό της Πολιτείας αλλά για το ηδονιστικό τους σαρκίο. Καταλήγουν, είτε το κατανοούν είτε όχι, μέσα στα βρώμικα τοπία του Μαρκήσιου de Sade. Έτσι τελειώνουν τα κράτη που παρακμάζουν σε βαθμό ανεπίστροφο και έτσι εξαφανίζονται οι κοινωνίες τους. Μπορεί να μην πέφτει φωτιά από τον ουρανό αλλά όπως καταμαρτυρείται στην περιφέρειά μας στον βωμό της ηγεμονικής διαπάλης εύκολα γίνονται πεδίο εμφύλιων σφαγών και ανεπίστροφης εκμηδένισης.
Με τα απανωτά και εχθρικά για τους νεοέλληνες μνημόνια ο μεταμοντέρνος πόλεμος –τον ορίσαμε σε άλλη παρέμβαση– έχει ήδη προχωρήσει και βλάψει την νεοελληνική κοινωνία με διόλου αμελητέο τρόπο. Αφού ξενίτεψε ξανά αναρίθμητους πολίτες κυρίως νέους, αφού κατεδάφισε νοικοκυριά με επιχειρηματικές ρίζες δεκαετιών ή και αιώνων και αφού καθημερινά ψηφίζονται «νόμοι» (ότι είναι έτσι «νόμιμο» είναι και ηθικό και εθνικά ωφέλιμο;) οι οποίοι οδηγούν στην όσα-όσα εκποίηση του δημόσιού και ιδιωτικού πλούτου, οι Έλληνες πολίτες γονατισμένοι και γεμάτοι απόγνωση προσδοκούν μια αλλαγή. Η ελπίδα όμως να ξέρουν, είναι σπάταλη. Ισχύει το συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή και σε μια περιοχή, υπογραμμίζεται ξανά, όπου το κράτος για να επιβιώσει απαιτείται να διαθέτει κοινωνική συνοχή, να είναι οργανωμένο στον μέγιστο και βέλτιστο βαθμό, να διαθέτει πολιτική συναίνεση για τα έσχατα συμφέροντα που αφορούν την εθνική ανεξαρτησία και να είναι αμυντικά αποτρεπτικό κατά των πολλών απειλών που το περιτριγυρίζουν.
Το πώς τα βιώσιμα κράτη συγκροτούν την εθνική τους στρατηγική το έχουμε αναλύσει αλλού και πολύ συχνά. Το πώς δηλαδή ορίζουν τους εθνικούς σκοπούς, το πως οργανώνουν τους κρατικούς λειτουργούς, όλες τις υπηρεσίες και την κοινωνία και το πώς σχεδιάζουν και εφαρμόζουν στρατηγικές προσεγγίσεις που εκπληρώνουν τους εθνικούς σκοπούς.
Τίποτα από όλα αυτά. Ευφυέστατοι άνθρωποι οι οποίοι ενταγμένοι μέσα σε μια πολιτειακά ορθολογιστική δομή θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα η παρακμή της νεοελληνικής πολιτείας τους οδηγεί να είναι πρωταθλητές μιας διαπάλης αλληλοκατηγοριών για το ποιος είναι ο πιο εξευτελιστικός κωλοτούμπας. Ούτε καν λένε «δεν είμαι κωλοτούμπας». Η επωδός τους είναι εσύ είσαι χειρότερος κωλοτούμπας από εμένα. Και αναλώνουν τα επικοινωνιακά τους ταλέντα στην άγονη αυτή πολιτική γραμμή που ακυρώνει την χώρα και την οδηγεί σε θανατηφόρες κατευθύνσεις.
Συνιστώ να δείτε όλο το βίντεο του κ Βορίδη αλλά όποιοι ενδιαφέρονται και έχουν τον χρόνο και την διάθεση μπορούν να δουν και άλλων. Ίσως αδικώ τον κ Βορίδη με το να βάλω τον σύνδεσμό μόνο της δικής του ομιλίας αλλά αυτό έτυχε να δω. Όλοι οι άλλοι από ότι ξέρω το ίδιο κάνουν. Αν και δεν έχω δει άλλα βίντεο το βίντεο του υποψήφιου για πρόεδρος προσφέρει, εξάλλου, μια χαρακτηριστικά χαρισματική επίδειξη ικανοτήτων αλληλοκατηγοριών περί κωλοτούμπας. Ταλέντα τα οποία αντί παραγωγικής και γόνιμης τροχιάς σπαταλούνται στα αθλήματα κωλοτουμπολογίας. Παρά τους δισταγμούς μου την αναρτώ γιατί κάποια στιγμή βάρυνε η πλάστιγγα επειδή υπαινίχθηκε ότι αν η τελευταία κωλοτούμπα (των νυν κυβερνώντων) δεν γινόταν, θα τρώγαμε, περίπου, με χρυσά κουτάλια. Κανείς δεν μπορεί να μιλά δημόσια και να κάνει τέτοια άλματα αδικώντας τόσο πολύ την κοινή λογική και την νοημοσύνη των πολιτών. Το βίντεο τον σύνδεσμο του οποίου παραθέτω, εξάλλου, αφορά και ένα εκ των τεσσάρων υποψηφίων αρχηγών κόμματος το οποίο ενώ είχε την ευκαιρία να ακολουθήσει μια άλλη πορεία πριν τρία χρόνια υιοθέτησε την μνημονιακή πεπατημένη. Τι να κάνουν την αρχηγία των «κομμάτων εξουσίας» όταν ούτε συγνώμη δεν ακούγεται για την με τον ένα ή άλλο τρόπο μηδενική διαρπαγμάτευση. Με υποκύψεις και με καθημερινές κωλοτούμπες γεμάτες λάθη δικά τους και ξένων, όλοι μαζί φούσκωσαν και ανατίναξαν την Ελληνική οικονομία και έφεραν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Γενικότερα μιλώντας βλέπουμε τα πολιτικά πρόσωπα της συμφοράς μας να μην λένε ένα mea culpa για τα λάθη τους και τα μέλη τους αμέριμνοι να κάθονται στις καρέκλες του ελληνικού κοινοβουλίου όπου εάν δεν παραμιλούν με όρους παρωχημένων ναζισμών ή σταλινισμών ή άλλων παρωχημένων ιδεολογημάτων, επιδίδονται στην κωλοτουμπολογία. Τα λόγια όλων εναντίον όλων δεν λένε τίποτα άλλο παρά μόνο προσάπτουν στους αντιπάλους το παράπτωμα της κωλοτούμπας το οποίο και αυτοί διέπραξαν (αντί της ανένδοτης και διαπραγματευτικά ορθολογιστικής υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων που προάγονται με επιχειρήματα και στρατηγικές παλινόρθωσης της εθνικής μας ανεξαρτησίας). Ο ένας μετά τον άλλο παρελαύνουν πάνω σε μια μόνιμη πλέον πασαρέλα κωλοτουμπολογίας. Με επικοινωνιακή δεξιότητα, επαναλαμβάνουμε, λανθασμένα επενδυμένη, γεγονός που αναδεικνύει και τα αίτια για την κατάντια των νεοελλήνων πολιτικών. Σπαταλούν ταλέντα με το να ανταγωνίζονται αλλήλους για να πείσουν ότι ο ένας ήταν ή είναι λιγότερο ασυνεπής και ανακόλουθος από τον άλλο ενώ τελικά όλοι είναι στην ίδια ανάποδη στάση χωρίς κάποια ένδειξη ότι θα σταθούν ίσα και όρθιοι. Άτομα τα οποία όποια στάση και να υιοθετούσαν πριν ή όποιοι και αν μπορούσαν να είναι υπό άλλες περιστάσεις, κατάντησαν (όσοι δεν αποφάσισαν να πάνε σπίτι τους, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) αξιοθρήνητες πολιτικές υπάρξεις που μας σπρώχνουν από το ένα αδιέξοδο στο άλλο. Στο σύνολό τους αντί θέσεων που πείθουν πως μπορούν να χαράξουν και εφαρμόσουν εθνική στρατηγική και εθνική διαπραγματευτική στρατηγική, επενδύουν τα επικοινωνιακά τους ταλέντα στις υπογραφές εκχώρησης της Ελληνικής Εθνικής Ανεξαρτησίας. Επιδιδόμενοι στο σπορτ της κωλοτούμπας και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων που θέλουν να μας υποβάλουν ότι οι προηγούμενοι κωλοτούμπες είναι καλύτεροι από τους νυν κωλοτούμπες. Ότι αν αυτοί ξαναπάρουν την εξουσία σε ένα κομματικοκρατούμενο και ξενοκρατούμενο κράτος δεν θα ξανακάνουν ή θα κάνουν μικρότερες κωλοτούμπες. Αυτό βασικά ακούμε επί μια πενταετία μετά το 2010.
Τα πιο πάνω αληθή όπως καθημερινά καταμαρτυρούνται πλέον, μας θυμίζουν πολλές παρεμβάσεις μας των τελευταίων ετών για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Κατάσταση που θέτει επιτακτικά το ζήτημα μιας ειρηνικής πολιτικής επανάστασης που θα φέρει μια πολιτειακή αλλαγή προς την κατεύθυνση αλλαγών με φορά κίνησης την δημοκρατία και την ελευθερία (πολιτική ελευθερία και συλλογική ελευθερία, δηλαδή εθνική ανεξαρτησία). Αυτή δεν είναι μια ρομαντική θέση όπως συμβατικά θα μπορούσε να νομίσει κάποιος. Είναι μια θέση εμπεδωμένη στην πολιτική θεωρία που περιγράφει το γεγονός ότι οι βιώσιμες κοινωνικές οντότητες καταμαρτυρείται ότι είναι βιώσιμες μόνο εάν διαθέτουν συλλογικό ένστικτο επιβίωσης.
Το βίντεο του κ υποψήφιου αρχηγού της ΝΔ αφού διευκρινίσω ξανά ότι όλοι οι υποψήφιοι της ΝΔ και όλο το υπόλοιπο κομματικό σύστημα συμπεριφέρεται μορφικά πανομοιότυπα. Και ότι επίσης η ομιλία του εν λόγω βουλευτή δεν στοχοποιεί το πρόσωπο παρά μόνο δείχνει την κυρίαρχη πλέον κατάσταση στον ελληνικό κομματικό χώρο.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
«Κωλοτούμπα» στα παρακμασμένα κράτη ορίζεται ως «η υπαναχώρηση από τις αρχικές απόψεις ή θέσεις, η πλήρης μεταστροφή σε σχέση με όσα πριν υποστήριζε κάποιος». Μεταφορικά, εύστοχα εξόχως παραστατικά υποδηλώνει την «τούμπα η οποία πραγματοποιείται με το κεφάλι προς τα κάτω και τα πόδια προς τα πάνω».
Καθότι όχι μόνο υπάρχει αναιτιολόγητη και αυθαίρετη μεταστροφή αλλά και ταπεινωτική αντιστροφή της ανθρώπινης κατάστασης σε υποτελή και καθυποταγμένη θέση που είναι το ανάποδο του αυτεξούσιου και ελεύθερου ανθρώπου. Η «κωλοτούμπα» σε κρίσιμες περιστάσεις όπως αυτές που ισχύουν για τους νεοέλληνες σήμερα δεν είναι μόνο μια στάση ανάποδη. Οι δράστες των κωλοτούμπων έβαλαν το Ελληνικό κράτος σε τροχιά εκμηδένισης της εθνικής ανεξαρτησίας, κατεδάφισης της κοινωνικής συνοχής, πρόκλησης μεγάλης αδυναμίας και ενδεχομένως θανατηφόρας κατάληξης.
Μου «ξέφυγε» και είπα χθες σε μια ομιλία μου σε ένα καθόλα αξιοπρεπές και αξιοθαύμαστο ακροατήριο (αντιπροσωπευτικό της Ελληνικής κοινωνίας η οποία καρτερικά λειτουργεί ψύχραιμα και οδυνηρά λογικό τρόπο προσπαθεί να διασωθεί από τον χείμαρρο που προκαλεί το σάπιο μεταπολιτευτικό σύστημα) όταν ερωτήθηκα εάν έχουμε εθνική στρατηγική. Ότι δηλαδή αντί εθνικής στρατηγικής έχουμε θανατηφόρες κωλοτούμπες.
Όλοι είτε υποκύπτουν γονυπετείς («στα τέσσερα» ειπώθηκε από τους ίδιους στο Κοινοβούλιο) είτε κατηγορούν αλλήλους ότι κάνουν κωλοτούμπες (αν δεν τις είχαν κάνει όταν το πρωτοείπαν τις κάνουν μόλις κάτσουν στην καρέκλα) και όταν πάρουν ή ξαναπάρουν την καρέκλα κάνουν και αυτοί κωλοτούμπα και τα ρίχνουν στους προηγούμενους δράστες κωλοτούμπων για να συνεχίσουν οι ίδιοι να κάνουν κωλοτούμπες. Όλοι μαζί λοιπόν όταν τους παρακολουθήσεις στο Κοινοβούλιο ή σε άλλες δημόσιες συζητήσεις δεν ακούς κάποια πρόταση, κάποια ιδέα ή κάποιο επιχείρημα αλλά κατηγορίες αλλήλων για το ποιος και πότε έκανε κωλοτούμπα.
Με τα δικά τους λόγια ισχύει παραφρασμένο το γνωστό τραγούδι: «φταίνε όσοι κάνουν κωλοτούμπες, οι νυν οι πρώην και οι επόμενοι»
Όταν λοιπόν στην προαναφερθείσα ομιλία με ρώτησαν εάν έχουμε εθνική στρατηγική απάντησα αυθόρμητα και αληθινά λέγοντας ότι αντί εθνικής στρατηγικής στην Ελλάδα έχουμε αξιοθρήνητες «στρατηγικές» κωλοτούμπας και υποκύψεων απέναντι στους ξένους και τακτικές εσωτερικής αιτιολόγησής τους με άλματα, ψεύδη και επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Το πώς βέβαια χαράσσεται μια εθνική στρατηγική έχει αναλυθεί συχνά και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε εδώ. Αρκεί να υπογραμμιστεί ότι στα βιώσιμα κράτη στα ζητήματα εθνικής στρατηγικής που εκπληρώνει τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα δεν μπορεί να υπάρχει διαφωνία μεταξύ των μελών του πολιτικού προσωπικού και μεταξύ των περισσοτέρων μελών της κοινωνίας. Το πολιτικό σύστημα απαιτείται να λειτουργεί συναινετικά ως προς τις στρατηγικές εκπλήρωσής τους και η μόνη διαφορά να είναι κάποιες διαφοροποιήσεις τακτικού χαρακτήρα.
Αντί όμως στην Ελλάδα να υπάρχει μια τέτοια συναίνεση γύρω από τα εθνικά συμφέροντα εκ των οποίων υπέρτερο και υπέρτατο όλων είναι η έσχατη κοσμοθεωρητική παραδοχή της εθνικής ανεξαρτησίας, όλοι μαζί συναινούν για το «αναπόφευκτο» κατεδάφισης της εθνικής ανεξαρτησίας, όλοι μαζί ψηφίζουν τα δεσμά της υποδούλωσης της Ελληνικής κοινωνίας, όλοι μαζί προχωρούν σε μέτρα έξωθεν προσδιορισμένα που αναπόδραστα προκαλούν την πολιτικοοικονομική εξόντωση των νεοελλήνων και όλοι μαζί οδηγούν την Ελλάδα σε θέση καθολικής αδυναμίας.
Σίγουρα πλέον ο κατήφορος διαιρεί τους νεοέλληνες, διασπά την προσοχή τους από την ανάγκη επιβίωσής τους, ροκανίζει θεμελιακά την κοινωνική συνοχή και μετατρέπει το νεοελληνικό κράτος σε είδος τριτοκοσμικού κρατιδίου-μπανανίας όπου κυριαρχεί η ιδιωτεία και οι οδοιπόροι προς τα κάθε Σούσα.
Μια δηλαδή πορεία μετατροπής της ευημερούσας Ελλάδας σε εξευτελισμένη και ξεπεσμένη τριτοκοσμική κρατική κατάσταση όπου τα δύο τρίτα ή και περισσότεροι πολίτες θα είναι είλωτες στα όρια της επιβίωσης και δύστυχοι άνθρωποι σε κατάσταση ανασφάλειας το δε υπόλοιπο ένα τρίτο ή και λιγότερο πραιτοριανοί ξένων που θα κάθονται σε καρέκλες ντροπής πάνω στις οποίες άπληστα και ντροπιαστικά θα γλύφουν κοκαλάκια.
ΙΔΙΩΤΕΙΑ, τώρα, το υπέρτατο στάδιο όταν ένα κράτος βρίσκεται σε τροχιά θανάτου. Σε ένα κράτος όπου οι κωλοτούμπες μπροστά στα ξένα συμφέροντα γίνονται κανόνας η ιδιωτεία πρυτανεύει και σταδιακά διαφθείρει όλο το σύστημα. Τους θεσμούς, τις νομικά αθέσπιστες σχέσεις όπως πχ τις επιστημονικές στα ακαδημαϊκά ιδρύματα, τις σχέσεις πολίτη και κράτους, τις σχέσεις μεταξύ κρατικών θεσμών, το παρακμάζων πολιτικοοικονομικό πεδίο και οτιδήποτε άλλο αφορά την κρατική οργάνωση όλων των επιπέδων και όλων των σχέσεων.
Μιλάμε εδώ για μια απρόσωπη τυπολογία γνωστή σε κάθε κράτος και κάθε κοινωνία κάθε εποχής όταν παρακμάζει ή αρχίσει η κατεδάφισή του που ενδεχομένως οδηγεί και στην εξαφάνιση. Κανείς για να κατανοήσει πλήρως τις λογικές απολήξεις μιας τέτοιας κατάστασης απαιτείται να αναζητήσει ορισμούς της έσχατης κατάντιας μιας κοινωνίας που εκφράζει ο όρος ΙΔΩΤΕΊΑ όταν κυριαρχήσει.
Οι φορείς της ιδιωτείας (ακόμη και κάποιοι που πριν προσποιούνταν πως ήταν φιλοπάτριδες πλην ακόμη και πράγματι ήταν η ζωή απέδειξε πως είναι ασθενείς ψυχές ή πως υπέκρυπταν διαστροφές που ούτε οι ίδιοι δεν γνώριζαν) στερείται κάθε κλασικά νοούμενη έννοια φιλοπατρίας. Αδίστακτα βλάπτει το πολιτειακό συμφέρον (δημόσιο συμφέρον το λέμε σήμερα). Διαφθείρει άπληστα εαυτόν και τους γύρω του. Γλύφει τους πιο πάνω και φτύνει τους πιο κάτω και μπορεί να γίνει και συνειδητά και ευθέως πράκτορας ξένων, δηλαδή Εφιάλτης. Οι αυθαίρετες και κατάπτυστες δικαιολογήσεις μιας τέτοιας τελευταίας πράξης είναι δυνητικά ανεξάντλητες και ο κάθε δράστης αδιάντροπος, κυνικός και στυγνός. Στην ιστορία των εθνών όσοι πορεύονταν προς τα Σούσα πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι στέκονταν.
Στον σύγχρονο κόσμο η ιδιωτεία ισοδυναμεί με φορά κίνησης προς την βαρβαρότητα. Η βαρβαρότητα διακρίνεται και αντιδιαστέλλεται με την εποχή της Πολιτικά πολιτισμένης ζωής για το γεγονός ότι το άτομο ενέταξε την ατομική ετερότητά του στις επιταγές της πολιτικά πολιτισμένης συλλογικής ζωής. Μέσα σε αυτή απορρέουν δικαιώματα, υποχρεώσεις και στάσεις που αν δεν είναι κυρίαρχες και έσχατες λογικές ο πολιτικός πολιτισμός αντιστρέφεται. Τουτέστιν, ακυρώνεται το άθλημα της πολιτειακής συγκρότησης που απαιτεί ένα κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο και αέναη αναζήτηση ηθικών επιταγών ρύθμισης του κοινού τρόπου ζωής (και όλα τα συμπαρομαρτούντα όπως κανόνες δικαιοσύνης, ρόλος εξουσίας και των εντολέων της, πηγές της εξουσίας, και τα λοιπά εντός ενός πολιτικά πολιτισμένου τρόπου ζωής.
Δεν θα περιγράψω το αντίστροφο της ιδιωτείας που είναι, μεταξύ άλλων, η φορά κίνησης του ενάρετου πολίτη προς κάθε τι που φέρνει ευημερία, ασφάλεια, ευνομία, ευταξία, δικαιοσύνη και έμφυτη φιλοπατρία στα μέλη της πολιτείας. Η τυπολογία Αριστοτέλη και η πολιτική θεωρία του Σωκράτη αρκεί για να υπογραμμιστεί τι σημαίνει αυτό.
Το αντίστροφό του ενάρετου βίου εντός του κράτους ή μιας ομάδας που επιχειρεί να αυτοσυγκροτηθεί και αυτοθεσπιστεί είναι ένα μίγμα πλατωνίζουσας θηριωδίας που αδίστακτα συνοδεύεται από κατάπτυστα σοφιστικά ψεύδη. Από αξιώσεις κατεξουσιασμού, επίσης, οι οποίες ακυρώνουν την ισοτιμία και το αυτεξούσιο των υπολοίπων. Η ισχύς σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι αθέσπιστη. Ο Δαρβινισμός και ο Μαρκήσιος de Sade πρυτανεύουν.
Η ιδιωτεία είναι και αντί-αισθητική. Κατατείνει, ακριβώς, προς τον βδελυρό Μαρκήσιο de Sade. Γιατί ο τελευταίος δικαιολόγησε φιλοσοφικά την ακραίο υλισμό-ηδονισμό, την απληστία, τον κατεξουσιασμό και κάθε τι άλλου ανάλογο και αντίστοιχο που αντιστρέφει και ακυρώνει τον πολιτικά πολιτισμένο βίο και καθιστά την ωμή και αθέσπιστη ισχύ εργαλείο επιβολής και καταστολής. Ο κόσμος του Μαρκησίου είναι όπως αναλύσαμε και εξηγήσαμε σε μονογραφία («Κοσμοθεωρία των Εθνών» κεφ. 4-5), τα Σόδομα και τα Γόμορρα.
Σε όλες τις εποχές οι φορείς ιδιωτείας κάθε παρακμάζουσας Πολιτείας έτειναν να γίνουν, επιπλέον, οδοιπόροι προς κάποια Σούσα. Βολεύονται με τα κοκαλάκια που τους δίνουν κάποιοι ξένοι για να γλείφουν. «Τι να μιλάμε τώρα για Ελευθερία και Δημοκρατία όταν ΕΓΩ γλύφω κάτι κοκαλάκια τα οποία με πολύ τύχη θα έχουν και λίγο ψαχνό». «Γιατί να μην γίνω και εγώ ρεμάλι για να πλουτίσω και να αναδειχθώ». Και έτσι ο δράστης δρασκελίζει τα σύνορα του πολιτισμού και εισέρχεται στα πεδία της ιδιωτείας, των στάσεων δηλαδή που δεν ενδιαφέρονται για το καλό της Πολιτείας αλλά για το ηδονιστικό τους σαρκίο. Καταλήγουν, είτε το κατανοούν είτε όχι, μέσα στα βρώμικα τοπία του Μαρκήσιου de Sade. Έτσι τελειώνουν τα κράτη που παρακμάζουν σε βαθμό ανεπίστροφο και έτσι εξαφανίζονται οι κοινωνίες τους. Μπορεί να μην πέφτει φωτιά από τον ουρανό αλλά όπως καταμαρτυρείται στην περιφέρειά μας στον βωμό της ηγεμονικής διαπάλης εύκολα γίνονται πεδίο εμφύλιων σφαγών και ανεπίστροφης εκμηδένισης.
Με τα απανωτά και εχθρικά για τους νεοέλληνες μνημόνια ο μεταμοντέρνος πόλεμος –τον ορίσαμε σε άλλη παρέμβαση– έχει ήδη προχωρήσει και βλάψει την νεοελληνική κοινωνία με διόλου αμελητέο τρόπο. Αφού ξενίτεψε ξανά αναρίθμητους πολίτες κυρίως νέους, αφού κατεδάφισε νοικοκυριά με επιχειρηματικές ρίζες δεκαετιών ή και αιώνων και αφού καθημερινά ψηφίζονται «νόμοι» (ότι είναι έτσι «νόμιμο» είναι και ηθικό και εθνικά ωφέλιμο;) οι οποίοι οδηγούν στην όσα-όσα εκποίηση του δημόσιού και ιδιωτικού πλούτου, οι Έλληνες πολίτες γονατισμένοι και γεμάτοι απόγνωση προσδοκούν μια αλλαγή. Η ελπίδα όμως να ξέρουν, είναι σπάταλη. Ισχύει το συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή και σε μια περιοχή, υπογραμμίζεται ξανά, όπου το κράτος για να επιβιώσει απαιτείται να διαθέτει κοινωνική συνοχή, να είναι οργανωμένο στον μέγιστο και βέλτιστο βαθμό, να διαθέτει πολιτική συναίνεση για τα έσχατα συμφέροντα που αφορούν την εθνική ανεξαρτησία και να είναι αμυντικά αποτρεπτικό κατά των πολλών απειλών που το περιτριγυρίζουν.
Το πώς τα βιώσιμα κράτη συγκροτούν την εθνική τους στρατηγική το έχουμε αναλύσει αλλού και πολύ συχνά. Το πώς δηλαδή ορίζουν τους εθνικούς σκοπούς, το πως οργανώνουν τους κρατικούς λειτουργούς, όλες τις υπηρεσίες και την κοινωνία και το πώς σχεδιάζουν και εφαρμόζουν στρατηγικές προσεγγίσεις που εκπληρώνουν τους εθνικούς σκοπούς.
Τίποτα από όλα αυτά. Ευφυέστατοι άνθρωποι οι οποίοι ενταγμένοι μέσα σε μια πολιτειακά ορθολογιστική δομή θα μπορούσαν να κάνουν θαύματα η παρακμή της νεοελληνικής πολιτείας τους οδηγεί να είναι πρωταθλητές μιας διαπάλης αλληλοκατηγοριών για το ποιος είναι ο πιο εξευτελιστικός κωλοτούμπας. Ούτε καν λένε «δεν είμαι κωλοτούμπας». Η επωδός τους είναι εσύ είσαι χειρότερος κωλοτούμπας από εμένα. Και αναλώνουν τα επικοινωνιακά τους ταλέντα στην άγονη αυτή πολιτική γραμμή που ακυρώνει την χώρα και την οδηγεί σε θανατηφόρες κατευθύνσεις.
Συνιστώ να δείτε όλο το βίντεο του κ Βορίδη αλλά όποιοι ενδιαφέρονται και έχουν τον χρόνο και την διάθεση μπορούν να δουν και άλλων. Ίσως αδικώ τον κ Βορίδη με το να βάλω τον σύνδεσμό μόνο της δικής του ομιλίας αλλά αυτό έτυχε να δω. Όλοι οι άλλοι από ότι ξέρω το ίδιο κάνουν. Αν και δεν έχω δει άλλα βίντεο το βίντεο του υποψήφιου για πρόεδρος προσφέρει, εξάλλου, μια χαρακτηριστικά χαρισματική επίδειξη ικανοτήτων αλληλοκατηγοριών περί κωλοτούμπας. Ταλέντα τα οποία αντί παραγωγικής και γόνιμης τροχιάς σπαταλούνται στα αθλήματα κωλοτουμπολογίας. Παρά τους δισταγμούς μου την αναρτώ γιατί κάποια στιγμή βάρυνε η πλάστιγγα επειδή υπαινίχθηκε ότι αν η τελευταία κωλοτούμπα (των νυν κυβερνώντων) δεν γινόταν, θα τρώγαμε, περίπου, με χρυσά κουτάλια. Κανείς δεν μπορεί να μιλά δημόσια και να κάνει τέτοια άλματα αδικώντας τόσο πολύ την κοινή λογική και την νοημοσύνη των πολιτών. Το βίντεο τον σύνδεσμο του οποίου παραθέτω, εξάλλου, αφορά και ένα εκ των τεσσάρων υποψηφίων αρχηγών κόμματος το οποίο ενώ είχε την ευκαιρία να ακολουθήσει μια άλλη πορεία πριν τρία χρόνια υιοθέτησε την μνημονιακή πεπατημένη. Τι να κάνουν την αρχηγία των «κομμάτων εξουσίας» όταν ούτε συγνώμη δεν ακούγεται για την με τον ένα ή άλλο τρόπο μηδενική διαρπαγμάτευση. Με υποκύψεις και με καθημερινές κωλοτούμπες γεμάτες λάθη δικά τους και ξένων, όλοι μαζί φούσκωσαν και ανατίναξαν την Ελληνική οικονομία και έφεραν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Γενικότερα μιλώντας βλέπουμε τα πολιτικά πρόσωπα της συμφοράς μας να μην λένε ένα mea culpa για τα λάθη τους και τα μέλη τους αμέριμνοι να κάθονται στις καρέκλες του ελληνικού κοινοβουλίου όπου εάν δεν παραμιλούν με όρους παρωχημένων ναζισμών ή σταλινισμών ή άλλων παρωχημένων ιδεολογημάτων, επιδίδονται στην κωλοτουμπολογία. Τα λόγια όλων εναντίον όλων δεν λένε τίποτα άλλο παρά μόνο προσάπτουν στους αντιπάλους το παράπτωμα της κωλοτούμπας το οποίο και αυτοί διέπραξαν (αντί της ανένδοτης και διαπραγματευτικά ορθολογιστικής υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων που προάγονται με επιχειρήματα και στρατηγικές παλινόρθωσης της εθνικής μας ανεξαρτησίας). Ο ένας μετά τον άλλο παρελαύνουν πάνω σε μια μόνιμη πλέον πασαρέλα κωλοτουμπολογίας. Με επικοινωνιακή δεξιότητα, επαναλαμβάνουμε, λανθασμένα επενδυμένη, γεγονός που αναδεικνύει και τα αίτια για την κατάντια των νεοελλήνων πολιτικών. Σπαταλούν ταλέντα με το να ανταγωνίζονται αλλήλους για να πείσουν ότι ο ένας ήταν ή είναι λιγότερο ασυνεπής και ανακόλουθος από τον άλλο ενώ τελικά όλοι είναι στην ίδια ανάποδη στάση χωρίς κάποια ένδειξη ότι θα σταθούν ίσα και όρθιοι. Άτομα τα οποία όποια στάση και να υιοθετούσαν πριν ή όποιοι και αν μπορούσαν να είναι υπό άλλες περιστάσεις, κατάντησαν (όσοι δεν αποφάσισαν να πάνε σπίτι τους, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) αξιοθρήνητες πολιτικές υπάρξεις που μας σπρώχνουν από το ένα αδιέξοδο στο άλλο. Στο σύνολό τους αντί θέσεων που πείθουν πως μπορούν να χαράξουν και εφαρμόσουν εθνική στρατηγική και εθνική διαπραγματευτική στρατηγική, επενδύουν τα επικοινωνιακά τους ταλέντα στις υπογραφές εκχώρησης της Ελληνικής Εθνικής Ανεξαρτησίας. Επιδιδόμενοι στο σπορτ της κωλοτούμπας και των επικοινωνιακών τεχνασμάτων που θέλουν να μας υποβάλουν ότι οι προηγούμενοι κωλοτούμπες είναι καλύτεροι από τους νυν κωλοτούμπες. Ότι αν αυτοί ξαναπάρουν την εξουσία σε ένα κομματικοκρατούμενο και ξενοκρατούμενο κράτος δεν θα ξανακάνουν ή θα κάνουν μικρότερες κωλοτούμπες. Αυτό βασικά ακούμε επί μια πενταετία μετά το 2010.
Τα πιο πάνω αληθή όπως καθημερινά καταμαρτυρούνται πλέον, μας θυμίζουν πολλές παρεμβάσεις μας των τελευταίων ετών για το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Κατάσταση που θέτει επιτακτικά το ζήτημα μιας ειρηνικής πολιτικής επανάστασης που θα φέρει μια πολιτειακή αλλαγή προς την κατεύθυνση αλλαγών με φορά κίνησης την δημοκρατία και την ελευθερία (πολιτική ελευθερία και συλλογική ελευθερία, δηλαδή εθνική ανεξαρτησία). Αυτή δεν είναι μια ρομαντική θέση όπως συμβατικά θα μπορούσε να νομίσει κάποιος. Είναι μια θέση εμπεδωμένη στην πολιτική θεωρία που περιγράφει το γεγονός ότι οι βιώσιμες κοινωνικές οντότητες καταμαρτυρείται ότι είναι βιώσιμες μόνο εάν διαθέτουν συλλογικό ένστικτο επιβίωσης.
Το βίντεο του κ υποψήφιου αρχηγού της ΝΔ αφού διευκρινίσω ξανά ότι όλοι οι υποψήφιοι της ΝΔ και όλο το υπόλοιπο κομματικό σύστημα συμπεριφέρεται μορφικά πανομοιότυπα. Και ότι επίσης η ομιλία του εν λόγω βουλευτή δεν στοχοποιεί το πρόσωπο παρά μόνο δείχνει την κυρίαρχη πλέον κατάσταση στον ελληνικό κομματικό χώρο.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια