 |
Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
|
Εξηγούμαστε:
Τα προηγούμενα 5 χρόνια η φορολεηλασία οθωμανικού τύπου, η αρπαγή μισθών και συντάξεων βαφτίστηκαν «πατριωτισμός». Τα χαράτσια βαφτίστηκαν «αλληλεγγύη». Το συμφέρον των πολυεθνικών που χαίρουν φοροασυλίας βαφτίστηκε «εθνικό συμφέρον». Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου βαφτίστηκε «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας». Η αιθαλομίχλη της μείωσης του επιδόματος θέρμανσης βαφτίστηκε «σωτηρία». Το πέρασμα από το ένα Μνημόνιο στο άλλο βαφτίστηκε πότε «ευλογία» και πότε «έξοδος από τα Μνημόνια».
Τι άλλαξε από όλα αυτά με τον κύριο Τσίπρα και την κυβέρνησή του; Τίποτα δεν άλλαξε. Ούτε καν η ξεφτίλα. Η οποία συνεχίζεται ακάθεκτη.
Προσέξτε: Ακριβώς ένα χρόνο πριν, η προηγούμενη κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου έφτασε στο ακρότατο όρια εξευτελισμού. Μετά από υπόδειξη της τρόικας άλλαξε τον νόμο για την ρύθμιση των 100 δόσεων που η ίδια είχε ψηφίσει πριν από μόλις 10 μέρες.
Ήταν μια κίνηση που αποκάλυπτε ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο τη σχέση «ανεξαρτησίας» του πολιτικού συστήματος απέναντι και στον τελευταίο χαρτογιακά της ΕΕ και του ΔΝΤ που με ένα «e-mail» είχε τη δυνατότητα να ανατρέπει ψηφισμένους νόμους της ελληνικής (αστικής) δημοκρατίας.
Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για την «μπανανία», για την «αποικιοκρατία», για την «αναξιοπρέπεια» στην οποία είχε οδηγηθεί η χώρα. Ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα «έδιωχνε» την τρόικα και θα «καταργούσε» τα Μνημόνια…
Τι βλέπουμε να γίνεται σήμερα; Αρκεί μια ματιά στο περίφημο «πολυνομοσχέδιο» της κυβέρνησης: Δεν υπάρχει ρύθμιση στην οποία να προχώρησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ το προηγούμενο 7μηνο που τώρα να μην την παίρνει πίσω!
Με τον ίδιο τρόπο που οι Σαμαράς – Βενιζέλος προσκυνούσαν τους καλούς μας εταίρους και δανειστές, με τον ίδιο τρόπο, άρον – άρον, οι Τσίπρας – Καμμένος βάζουν την ουρά στα σκέλια και ξηλώνουν όσα οι ίδιοι ψήφισαν μερικούς μήνες πριν: Από την ρύθμιση για τις 100 δόσεις μέχρι τις ρυθμίσεις για τους ανασφάλιστους.
Ο,τι ψίχουλο χρησιμοποίησαν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου την περίοδο της «διαπραγμάτευσης», τώρα το ακυρώνουν και το διαγράφουν.
Αυτή είναι η πρώτη και δεύτερη φορά «αριστερή» κυβέρνηση: Εξίσου αναστατωμένη, πανικοβλημένη, αναμαλλιασμένη, κάθιδρη, πελιδνή, κάτωχρη και υπάκουη κορασίδα απέναντι στα «κουαρτέτα» και τους «αξιολογητές» με τουςπροηγούμενους.
Οι κήρυκες της «περηφάνιας», της «αξιοπρέπειας» και της «ανεξαρτησίας» έρχονται τώρα και
αλλάζουν νόμους (τους ίδιους νόμους που τους είχαν κάνει σημαία),
ανασκολοπίζουν νόμους (τους ίδιους νόμους που είχαν δηλώσει πεντακόσιες φορές ότι «δεν αλλάζουν»),
«μετατρέπουν» νόμους (τους νόμους που τους εμφάνιζαν ως το αγλάισμα της κοινωνικής τους ευαισθησίας),
κόβουν και ράβουν νόμους (τους ίδιους νόμους που τους ψήφισαν μετά χορδών και οργάνων)
ώστε να εναρμονιστούν με τα δικά τους, με τα «αριστερά» Μνημόνια.
Εδώ βρισκόμαστε τρεις βδομάδες μετά τις εκλογές. Ένα ολόκληρο κράτος, μια ολόκληρη κυβέρνηση – η ίδια κυβέρνηση που μιλάει για «περηφάνια», για «αξιοπρέπεια», για «ανεξαρτησία» - κάνει ό,τι κωλοτούμπα υπαγορεύουν ντόπιοι και ξένοι «οργανοπαίκτες» που προφανώς θα είχαν διασκεδάσει πολύ με εκείνες τις δηλώσεις του Τσίπρα για τα «πεντοζάλια»…
Θα πουν κάποιοι ότι «όλα αυτά ήταν γνωστά» και ότι ο «λαός τα ενέκρινε στις εκλογές». Θαυμάσια προσέγγιση. Αλλά τότε γιατί δεν βγαίνουν να μας πουν φόρα – παρτίδα ότι η ερμηνεία τους για τις εκλογές είναι
ότι ο λαός λατρεύει τα Μνημόνια (που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε); Πως ο λαός αρέσκεται στη λιτότητα; Οτι οι συνταξιούχοι περιμένουν πως και πως τις νέες μειώσεις στις συντάξεις τους;
Αν θεωρούν τις εκλογές σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ που εξαγνίζει το αμάρτημα της πολιτικής εξαπάτησης, της πολιτικής δημαγωγίας, του πολιτικού εκβιασμού και της πολιτικής της φτώχειας, ας το πουν ευθέως.
Άλλοι θα ισχυριστούν, ίσως, πως η στάση της κυβέρνησης είναι «αναγκαστική» αφού, «τι να κάνουμε, ο Τσίπρας προσπάθησε αλλά η Ελλάδα είναι μια αδύναμη χώρα».
Εξίσου θαυμάσια προσέγγιση. Μόνο που δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια. Αντίθετα ισχύει εκείνο που έλεγε ο Τσίπρας όταν κυβερνούσε ο Σαμαράς. Ότι, δηλαδή, κάνουνε τους «μάγκες» στους εργάτες, στους συνταξιούχους και στους αδύναμους, αλλά στους μέσα και στους έξω ισχυρούς κάθονται σούζα. Πως ότι κάνουν δεν το κάνουν από «αδυναμία» αλλά από επιλογή.
Αυτά έλεγε τότε ο Τσίπρας. Και είχε δίκιο. Τώρα, λοιπόν, που κάνει κι αυτός τα ίδια με τον Σαμαρά ισχύει και για την δική του κυβέρνηση ό,τι ακριβώς ίσχυε για τις κυβερνήσεις των προκατόχων του.
Εν ολίγοις δεν είναι αθώοι γιατί είναι «μικροί» και «λίγοι». Είναι μικροί και λίγοι γιατί είναι συνένοχοι. Όπως και οι προηγούμενοι.
Δεν επιδεικνύουν «αριστερή» (τρομάρα τους) δουλικότητα και υποτέλεια «κατ’ ανάγκη», αλλά κατ΄ επιλογή. Όπως και οι προηγούμενοι.
Δεν είναι αθώοι γιατί «πιέζονται». Είναι ένοχοι γιατί, τελικά, ό,τι κάνουν το κάνουν σε συμμαχία με το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Όπως και οι προηγούμενοι.
Το γεγονός ότι αυτοί όσα κάνουν τα κάνουν με πασπάλισμα από «αντιολιγαρχική» ρητορεία και με «αριστερές» κορώνες συνιστά μεν μια αστειότητα που, όμως, παρότι εξοργιστική, δεν αλλάζει και τίποτα από την ταυτότητα των συμφερόντων που εκπροσωπούν.
Πρόκειται για τα συμφέροντα μιας τάξης που η εξάρτηση και η δουλικότητά της είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πολιτικής της εξουσίας και που κάθε φορά που οι πολιτικοί της εκπρόσωποι (σσ: δεξιοί και «αριστεροί») την βαφτίζουν «αδυναμία» και την επικαλούνται σαν άλλοθι, θυμίζουν τον τύπο που σκότωσε τους γονείς του και πήγε στο δικαστήριο ζητώντας επιείκεια γιατί ήταν ορφανός…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
…){kind=link}
0 Σχόλια