Κώστας Φερτάκης, ένας θρύλος στο δεξί μπάκετ

Έχουν μείνει λίγα εικοσιτετράωρα μέχρι την έναρξη του Εθνικού μας αγώνα, και τούτες τις μέρες θυμόμαστε με μελαγχολία κάποια Ακρόπολις από το παρελθόν, όταν ο αγώνας ήταν ακόμα "ράλλυ" και ανεβαίναμε για να φάμε σκόνη στις "Καρούτες" αλλά και στον "Ταρζάν" (τι θυμάμαι τώρα…) .

Θυμόμαστε με συγκίνηση κάποιες θρυλικές μορφές που έφυγαν από κοντά μας και έχουν γράψει ιστορία στο ράλλυ Ακρόπολις, όπως ο αείμνηστος Κώστας Φερτάκης.
Ο παππούς για τους φίλους του, ο δάσκαλος για όλους τους άλλους, αφού δεν έχανε ευκαιρία να προσφέρει βοήθεια στους νέους προς κάθε κατεύθυνση.
Ο αγαπημένος φίλος και συνάδελφος Κώστας είχε δύο μεγάλες αγάπες – αδυναμίες , το αυτοκίνητο και το τσιγάρο.

Με το αυτοκίνητο είχε την ευκαιρία να καθοδηγήσει από το δεξί μπάκετ του συνοδηγού κορυφαίους Έλληνες οδηγούς, όπως ο Γιώργος Μοσχούς, ο Ιαβέρης, ο «Στρατισίνο», o Λεωνίδας Κύρκος, ο Παύλος Μοσχούτης, ο Χρήστος Πανουργιάς, ο Άρης Βωβός.
Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους Έλληνες συνοδηγούς όλων των εποχών με πάρα πολλές συμμετοχές στο Ράλλυ Ακρόπολις.
Καλύτερο του αποτέλεσμα σε επίπεδο κορυφής το Ακρόπολις του 1986, όπου καθοδηγώντας τον «Στρατισίνο» τερμάτισαν 5οι Γενικής με το εργοστασιακό 240 RS ΕΤ, φτάνοντας να διεκδικούν και την 4η θέση!

Δεινός καπνιστής, (η δεύτερη αγάπη του που τον "έφαγε") άνθρωπος με χιούμορ και πείσμα, είχε τον τρόπο του να σε πείθει ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και με τη βραχνή και ιδιαίτερα πειστική του φωνή να σε οδηγεί σε μονοπάτια προς την κορυφή.

Ποτέ δεν έχασε το χιούμορ και την αγωνιστικότητα του, παρά τη δύσκολη κατάσταση της υγείας του, τα τελευταία χρόνια είχε προσβληθεί από καρκίνο, τον θυμόμαστε χαρακτηριστικά στο τελευταίο του ράλλυ Ακρόπολις το 1994 (τον επόμενο χρόνο το ράλλυ Ακρόπολις δεν μετρούσε στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα) να μπαίνει στο Park Ferme, μετά το shakedown, στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας τότε, συνοδηγός του Άρη Βωβού με τη Lancia Delta HF Integrale να βρυχάται…
Ήταν κατάκοπος και καταϊδρωμένος, όχι μόνο από την κόπωση του αγώνα, αλλά και από τις χημειοθεραπείες και τον πυρετό που τον "έψηνε". Παρ όλα αυτά ήταν χαμογελαστός και φιλικός σε γνωστούς και αγνώστους. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι εκείνη τη χρονιά Βωβός – Φερτάκης ήταν οι πρώτοι Έλληνες του Ακρόπολις και 8οι γενικής.

Μιλήσαμε για λίγο, ήταν τόσο "ζωντανός" και αποφασιστικός, μου χάρισε το καπέλο του και μου είπε: " …Θα τερματίσουμε έστω και με τρεις τροχούς…"

Τον Οκτώβρη της επόμενης χρονιάς ο "παππούς" έκανε την τελευταία ειδική του στον "Άγιο Πέτρο".

Τον θυμόμαστε ακόμα παλιότερα, καμιά εικοσαριά χρόνια πριν, να παίζουμε μπουγελώματα, στην ανασυγκρότηση στη Κόρινθο, μετά την ειδική "Σοφικό", ναι ναι είχε ξαναπάει το Ακρόπολις στη Πελοπόννησο…

Φτάνουν τα θυμόμαστε… Καλό αγώνα σε όλους, αγωνιζόμενους και θεατές, προσοχή στα σημεία που θα καθίσουν οι θεατές αλλά και στις προσβάσεις, να τηρούμε τους κανόνες ασφάλειας, για να μην δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα.

Κώστα… θα "τερματίσουμε" ακόμα και χωρίς τροχούς… Καλή αντάμωση!

ΥΓ. Η Ομοσπονδία θα πρέπει κάποια στιγμή να τιμήσει όπως πρέπει τον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο, που τόσα πρόσφερε στο άθλημα.

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.