Ο κ. Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές στην Ελλάδα, με πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το αναμενόμενο. Η συμμετοχή βέβαια ήταν τρομακτικά χαμηλή, αφού σχεδόν κάθε δεύτερος Έλληνας δεν ψήφισε - επειδή επρόκειτο για το ποιός θα εφάρμοζε καλύτερα το μνημόνιο.
Τα αποτελέσματα πάντως τεκμηρίωσαν πως, παρά το ότι ο κ. Τσίπρας γονάτισε μπροστά στην καγκελάριο και τον κ. Σόιμπλε, οι άνθρωπου τον εμπιστεύονται περισσότερο από τους άλλους - ελπίζοντας πως θα τους δοθεί μία ευκαιρία να αποφύγουν την κατάρρευση της Δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους.
Ας ελπίσουμε πως το γερμανικό Spiegel κάνει λάθος, όταν εκθειάζει τον κ. Τσίπρα - γράφοντας πως εκτιμάει την πραγματιστική αλλαγή της πολιτικής του, ενώ είναι σίγουρο πως μία αριστερή κυβέρνηση έχει μεγαλύτερες δυνατότητες να εφαρμόσει τα μνημόνια και την πολιτική λιτότητας.
Εν τούτοις, κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στη Γερμανία το 2000, από τον συνασπισμό των σοσιαλιστών με τους αριστερούς - ο οποίος δρομολόγησε τις μεγαλύτερες μειώσεις των μισθών στην ιστορία της χώρας, υιοθετώντας έναν άκρατο νεοφιλελευθερισμό.
Ο Θεός να μας φυλάει - ας μη συμβεί μία ακόμη φορά. Η πολιτική λιτότητας, καθώς επίσης η προσφυγική κρίση απειλούν την ευρωπαϊκή ενότητα. Ο γερμανικός μισθολογικός ανταγωνισμός (dumping), σε συνδυασμό με το κοινό νόμισμα (ευρώ), οδηγούν στην αποβιομηχανοποίηση της νότιας Ευρώπης. Η συνθήκη του Δουβλίνου (οι μετανάστες μένουν στα κράτη που πρωτοεισέρχονται) ωφελεί τη Γερμανία, ενώ είναι οδυνηρή για χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα.
Συμπέρασμα: Η γερμανική πολιτική λιτότητας, ο εξαγωγικός εθνικισμός της Γερμανίας (μερκαντιλισμός), καθώς επίσης η επιμονή της στη συνθήκη του Δουβλίνου, καταστρέφουν την εμπιστοσύνη προς τους Γερμανούς - την οποία είχαν κερδίσει με πολύ κόπο και χρόνο, μετά τα αποτρόπαια εγκλήματα των ναζί (Os. Lafontaine, Γερμανός, σε ελεύθερη μετάφραση).
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια