Μόνο ένα σύνδρομο αφόρητης υποτέλειας και επαρχιωτισμού θα δικαιολογούσε είτε να θαυμάζουμε είτε να εγκαλούμε έναν πρωθυπουργό για τα αγγλικά του- πολύ συχνά δε και για την προφορά με την οποία τα μιλάει.
Δεκάδες σημαντικοί ηγέτες από όλο τον κόσμο δε γνώριζαν αγγλικά ή δεν τα μίλησαν ποτέ, σε καμία δημόσια παρουσία τους, ενώ πολλοί περισσότεροι ηγέτες- μαριονέτες μιλούσαν άπταιστα αγγλικά ως αγγλοσπουδαγμένοι ή αμερικανοσπουδαγμένοι.
Ο επαρχιωτισμός μας όμως κορυφώνεται όταν διυλίζουμε τα αγγλικά του Τσίπρα και καταπίνουμε τις καμήλους Αγγελοπούλου, ίδρυμα Κλίντον, επενδυτική πολιτική, ομιλία στον ΟΗΕ. Αναρωτιέμαι για παράδειγμα όχι πώς ένας αριστερός πρωθυπουργός- ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πια τέτοιος- αλλά πώς ένας οποιοσδήποτε πρωθυπουργός, σε ένα σχετικά ευνομούμενο αστικό σύστημα διακυβέρνησης είναι δυνατό να έχει προκλητικά προνομιακές επαφές με μια συγκεκριμένη επιχειρηματική οικογένεια, σε βαθμό που η ώστε η τελευταία να κανονίζει διεθνείς επαφές του. Δε θα έπρεπε να απαντηθούν ορισμένες εύλογες απορίες όπως γιατί διατηρεί τέτοιες σχέσεις με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, ποιο το αντίτιμο και από που κι ως που μια επιχειρηματική οικογένεια αναλαμβάνει να οργανώνει ή να συμμετέχει στην οργάνωση διεθνών επαφών του πρωθυπουργού; Δυσκολεύομαι να σκεφτώ αναπτυγμένη χώρα που τέτοιες ερωτήσεις δεν τίθενται καν από το δημοσιογραφικό κόσμο.
Δεύτερον, γιατί επέλεξε το “ευαγές” ίδρυμα Κλίντον προκειμένου να μιλήσει ο πρωθυπουργός; Το δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ έχει πλήθος ιδρυμάτων. Η ομογένεια επίσης. Κατά το πρότυπο του αλησμόνητου πρώην ΥΠΟΙΚ Γ. Παπακωνσταντίνου επίσης, θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να οργανώσει η ίδια ραντεβού ή αλλιώς roadshow με επενδυτές προκειμένου ο πρωθυπουργός να μιλήσει για τις επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα. Κάθε αστός, συντηρητικός πρωθυπουργός θα μπορούσε να πράξει κάτι ανάλογο. Δε λέω ότι απαραιτήτως είναι κακό ένας πρωθυπουργός να ομιλεί ενώπιον ενός συστημικού ιδρύματος αλλά δε θα πρέπει να αιτιολογήσει πώς επέλεξε το συγκεκριμένο;
Τρίτον, ποια είναι ακριβώς η επενδυτική πολιτική για την οποία μίλησε ενώπιον των καλεσμένων του κου Κλίντον ο πρωθυπουργός, πριν μάλιστα απευθυνθεί στην ελληνική Βουλή; Ζητά επενδύσεις για παράδειγμα σε στρατηγικές υποδομές και κλάδους της οικονομίας και αν ναι με ποια προνόμια και οφέλη για τους επενδυτές; Θα παραχωρεί πχ το μάνατζμεντ, θα διαμορφώσει η κυβέρνηση ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς, θα παρέχει φτηνό εργατικό δυναμικό, σε ποιο τομέα της οικονομίας θα είναι στραμμένες οι επενδύσεις; Αυτά και πολλά ακόμα ερωτήματα δε θα έπρεπε πρώτα να απαντηθούν στο εσωτερικό της χώρας και έπειτα στο εξωτερικό, όπως συμβαίνει σε κάθε αξιοπρεπή καπιταλιστική χώρα;
Και τέταρτον, τι ακριβώς είπε στην ομιλία του στη ΓΣ του ΟΗΕ ο κος πρωθυπουργός; Εξέφρασε κάποιες θέσεις της χώρας για το σύστημα συλλογικής ασφάλειας, για την αναμόρφωση του ΟΗΕ, για μια νέα διεθνή οικονομική τάξη μαζί με άλλα κράτη, έστω μίλησε για το χρέος με ένα συγκεκριμένο τρόπο; Όχι. Από την ομιλία του πέρα από τα πλάνα που βλέπουμε ξανά και ξανά δεν έμεινε τίποτα το συγκεκριμένο.
Όσο παρακολουθούσα τον πρωθυπουργό να κάνει δημόσιες σχέσεις για τον ίδιο και όχι διεθνείς σχέσεις για τη χώρα και το λαό, κάτι που δεν απαιτεί να είσαι αριστερός αλλά απλά να κατανοείς ότι είσαι ηγέτης μιας κυρίαρχης και δημοκρατικής χώρας, σκεφτόμουν το Γιώργο Παπανδρέου, βασικό διδάξαντα των δημοσίων σχέσεων σε διεθνές επίπεδο, να κοιτά χαμογελώντας και να ψιθυρίζει “ευτυχώς που ο Αλέξης με δικαίωσε”.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια