Σαν τραγούδι λυπητερό ηχεί το φετινό καλοκαίρι. Νεότερη τραγωδία δίχως τέλος. Δίχως απο μηχανής Θεό. Δημοψήφισμα, εθνικός διχασμός, φτώχεια (άνοδος), ανεργία, εξαθλίωση, διαμάχες, εσωτερικός και εξωτερικός πόλεμος… Capital controls, ουρές και λιποθυμίες στα ATM, κι όλα αυτά για ένα πουκάμισο αδειανό για μια Ελένη, ή για ένα Γιάνη που το έσκασε….
Η Ελλάδα καταχωρήθηκε ως η πρώτη ανεπτυγμένη χώρα με ληξιπρόθεσμη οφειλή… Κι ο πρωθυπουργός παραιτήθηκε και οι Γερμανοί ξανάρθανε, χωρίς να δίνουμε γροθιά σαν κάποτε, παρά μόνο γροθιά στους εαυτούς μας με τις εσωτερικές μας αναταράξεις και με τις προσωπικές μας φιλοδοξίες.
Προσωπικά δεν υπήρξα ποτέ υποστηρίκτρια του Αλέξη Τσίπρα, όμως προσπαθώ να είμαι δίκαιη απέναντι του και να υποστηρίζω τον κύριο Τσίπρα ως πρωθυπουργό (πρώην πια) της χώρας μου, ως εκπρόσωπο μου. Ένοιωσα και είδα πως ο τέως πρωθυπουργός μας, λιθοβολήθηκε από παντού. Τα λάθη και οι μαθητές του τον σταύρωσαν και μαζί μ’ αυτόν κι εμάς.
Πολλοί βλέπουν την παραίτηση του ως μια λύση προς την κρίση. Ομολογώ πως προσωπικά δε βλέπω καμία λύση. Μόνο φοβάμαι κι αναρωτιέμαι για το αύριο ποιο θα είναι.
Ψάχνω να πιαστώ έστω από ένα κλαρί ελπίδας αλλά δεν το βρίσκω. Τελικά ποιος θα κυβερνήσει αυτή τη χώρα, που καθημερινά βουλιάζει ολοένα και πιο πολύ; Ποιον θα εμπιστευτεί ο κόσμος; Πόσο επιζήμιες θα αποδειχτούν οι επερχόμενες εκλογές; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες όλης αυτής της καθυστέρησης που μοναχοί μας προκαλούμε; Από μόνοι μας τελικά δε μπήκαμε σε αδιέξοδο; Πότε θα πάψουμε επιτέλους να κυνηγάμε το προσωπικό μας όφελος; Το κοινό όφελος θα το κυνηγήσει κανείς; Έστω το σκέφτεται κανείς;
Ο Eric Bentley κάποτε έγραψε προφητικά πως το πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι πρόβλημα συνείδησης. Υποφέρουμε για αιτίες αόριστες. Μέσα σε αόρατα δίχτυα. Ζούμε το μαζικό βασανισμό. Ζούμε σε μια τραγική εποχή και ωστόσο αδυνατούμε να εκφραστούμε. Μόνη μας τέχνη ο αυτό–οίκτος. Η μοιρολατρία μας, μας προσδίδει μια επίφαση στωικότητας, που όμως δεν είναι γνήσιος στωικισμός.
Ελλάδα κουράγιο. Κάνε κουράγιο μάνα. Το έχεις ανάγκη για να τραβήξεις μπροστά. Για να επιβιώσεις, όπως επιβίωσες ξανά και ξανά. Το κουράγιο αυτό δε σου απολείπει ποτέ. Το ξαναβρίσκεις πάντα μέσα σου. Κάθε φορά που το χρειάζεσαι κι όπως εσύ, έτσι κι εμείς…
Φωτογραφία ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αλεξανδρος Μπελτές
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια