«Podemos», δηλαδή μπορούμε λέγεται το κόμμα της ριζοσπαστικής
Αριστεράς στην Ισπανία. Περίπου το ίδιο, «Yes, we can», ήταν το νικηφόρο
σύνθημα του Μπάρακ Ομπάμα, του πλέον προοδευτικού προέδρου της
πρόσφατης ιστορίας των Η.Π.Α.(από αυτό καταλαβαίνουμε πόσο βαθιά στο
συντηρητισμό είχε βυθιστεί αυτή η μεγάλη χώρα - αλλά αυτό είναι άλλο
ζήτημα).
«Θα τα καταφέρουμε» λέγεται ότι θα είναι το κεντρικό σύνθημα του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα στις επερχόμενες εκλογές, όμως, το ερώτημα που βασανίζει τους πολίτες προηγείται αυτού και με μια λέξη θα μπορούσε να είναι: Θέλετε;
Με άλλα λόγια, ο πολίτης αναρωτιέται για την αγνότητα των προθέσεων.
Είπατε ότι θα σκίσετε τα μνημόνια και μας φέρατε κι άλλο. Τώρα μας λέτε
ότι θέλετε να φέρετε δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ευκαιρίες δουλειάς, χώρο
για να δημιουργήσουμε χωρίς να απαιτούνται κομματικές περγαμηνές, όμως
έχετε τακτοποιήσει διάφορους αυλοκόλακες.
Λέτε ότι θα συντρίψετε την ολιγαρχία αλλά πολλοί από τους εκπροσώπους σας ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια. Λέτε ότι θα τα καταφέρετε, αλλά εμείς πού ξέρουμε ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα; Εσείς μπορεί να καταφέρετε να μείνετε στην εξουσία - εμείς πού ξέρουμε τι μας επιφυλάσσετε;
Να κρίνει κανείς από τα λόγια και μόνο είναι επίφοβο. Καθόλου σοφό στις παρούσες συνθήκες. Άρα, μένει να δούμε ποιοτικά χαρακτηριστικά του προεκλογικού αγώνα. Τα έργα τους στο σύντομο διάστημα μέχρι τις εκλογές. Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι οι προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα είναι αγνές και θέλει να σπάσει τις αλυσίδες που ως χθες τον έδεναν για να προχωρήσει σε ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα ρήξεων με κατεστημένες νοοτροπίες και πρακτικές ριζωμένες χρόνια σε αυτό τον τόπο, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για δουλειά και προκοπή για όλους. Υπάρχει ένας τρόπος να πείσει πέρα από κάθε αμφιβολία:
Η κάθοδος στο λαό. Όχι μεγάλες συγκεντρώσεις, μεγάλα λόγια, τούμπανα και παράτες. Αλλά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, στις πλατείες - εκεί που ξεκίνησαν όλα- να κατέβουν οι άνθρωποι του Σύριζα (αυτό που έχει απομείνει τέλος πάντων) και να δώσουν εξηγήσεις στον κόσμο. «Ο Σύριζα εξηγείται», θα μπορούσε να είναι η καμπάνια. Επιθυμεί να μιλήσει απευθείας με τον κόσμο, σαν ίσος προς ίσο και όχι από τα πάνω με τη βεβαιότητα του κατόχου της απόλυτης αλήθειας, ούτε κολακεύοντας σαν φτηνός λαϊκιστής. Θα πρέπει να ρισκάρει. Την απόρριψη, τη σκληρή κριτική ακόμα και τα γιαούρτια.
Όμως, αν είσαι κόμμα λαϊκό και όχι σαλονάτο/καναλάτο πρέπει να το αποδεικνύεις κάθε στιγμή με τις πράξεις σου. Αν οι άνθρωποι που μένουν δίπλα σου και σε στηρίζουν είναι αυθεντικοί, με ψυχή και όραμα, και όχι μουλωχτοί που έτσι και πέσεις θα σου ρίξουν την πρώτη πέτρα, οφείλουν να κατέβουν στον κόσμο να μιλήσουν και - κυρίως - να ακούσουν. Θα μάθουν πολλά από αυτό. Θα εκτεθούν - ναι. Θα κινδυνέψουν - ίσως. Αλλά δεν θα ξεπουληθούν. Θα δώσουν τίμια έναν αγώνα και μπορεί ο κόσμος να τους δεχθεί - μπορεί και όχι.
Κάποιοι θεωρούν απαραίτητο να πάνε στα κανάλια. Ας υποθέσουμε ότι δεν γίνεται αλλιώς. Τουλάχιστον, όμως, μόλις αρχίσουν οι εξυπνάδες του τύπου: «Αν δεν έχετε αυτοδυναμία, θα συνεργαστείτε με το Ποτάμι/τη ΝΔ/ το ΠΑΣΟΚ/ all of the above ή θα σύρετε τη χώρα σε νέες εκλογές με συνέπεια να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και ο ήλιος να μην ξαναβγεί ποτέ;» να πουν ότι οι απαντήσεις θα δοθούν λεπτομερώς σε όλους όσοι ενδιαφέρονται, απόψε το απόγευμα στις 7, στην πλατεία του Μικρού Χωριού, ή της Καισαριανής (τυχαία παραδείγματα) ή σε όποιο άλλο σημείο της χώρας, και σας καλούμε και σας, αγαπητές βαθύπλουτες τηλεπερσόνες που σας έχει φάει η αγωνία για την τύχη της φτωχολογιάς, να έρθετε και να μας κολλήσετε στον τοίχο με τις σκληρές ερωτήσεις σας.
Το ερώτημα δεν είναι αν μπορούν να λάβουν χώρα αυτές οι ιδιότυπες λαϊκές συνελεύσεις. Έχουν γίνει στο παρελθόν, άρα μπορούν να ξαναγίνουν. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η βούληση. Θέλουν; Εμείς πάλι οι απλοί πολίτες που παρακολουθούμε ενεοί τις εξελίξεις, θέλουμε να τους δώσουμε μια ευκαιρία; Ακόμα και αν θέλουμε να τους πιστέψουμε, μπορούμε;
«Θα τα καταφέρουμε» λέγεται ότι θα είναι το κεντρικό σύνθημα του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα στις επερχόμενες εκλογές, όμως, το ερώτημα που βασανίζει τους πολίτες προηγείται αυτού και με μια λέξη θα μπορούσε να είναι: Θέλετε;
Λέτε ότι θα συντρίψετε την ολιγαρχία αλλά πολλοί από τους εκπροσώπους σας ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια. Λέτε ότι θα τα καταφέρετε, αλλά εμείς πού ξέρουμε ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα; Εσείς μπορεί να καταφέρετε να μείνετε στην εξουσία - εμείς πού ξέρουμε τι μας επιφυλάσσετε;
Να κρίνει κανείς από τα λόγια και μόνο είναι επίφοβο. Καθόλου σοφό στις παρούσες συνθήκες. Άρα, μένει να δούμε ποιοτικά χαρακτηριστικά του προεκλογικού αγώνα. Τα έργα τους στο σύντομο διάστημα μέχρι τις εκλογές. Ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι οι προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα είναι αγνές και θέλει να σπάσει τις αλυσίδες που ως χθες τον έδεναν για να προχωρήσει σε ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα ρήξεων με κατεστημένες νοοτροπίες και πρακτικές ριζωμένες χρόνια σε αυτό τον τόπο, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για δουλειά και προκοπή για όλους. Υπάρχει ένας τρόπος να πείσει πέρα από κάθε αμφιβολία:
Η κάθοδος στο λαό. Όχι μεγάλες συγκεντρώσεις, μεγάλα λόγια, τούμπανα και παράτες. Αλλά σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο δουλειάς, στις πλατείες - εκεί που ξεκίνησαν όλα- να κατέβουν οι άνθρωποι του Σύριζα (αυτό που έχει απομείνει τέλος πάντων) και να δώσουν εξηγήσεις στον κόσμο. «Ο Σύριζα εξηγείται», θα μπορούσε να είναι η καμπάνια. Επιθυμεί να μιλήσει απευθείας με τον κόσμο, σαν ίσος προς ίσο και όχι από τα πάνω με τη βεβαιότητα του κατόχου της απόλυτης αλήθειας, ούτε κολακεύοντας σαν φτηνός λαϊκιστής. Θα πρέπει να ρισκάρει. Την απόρριψη, τη σκληρή κριτική ακόμα και τα γιαούρτια.
Όμως, αν είσαι κόμμα λαϊκό και όχι σαλονάτο/καναλάτο πρέπει να το αποδεικνύεις κάθε στιγμή με τις πράξεις σου. Αν οι άνθρωποι που μένουν δίπλα σου και σε στηρίζουν είναι αυθεντικοί, με ψυχή και όραμα, και όχι μουλωχτοί που έτσι και πέσεις θα σου ρίξουν την πρώτη πέτρα, οφείλουν να κατέβουν στον κόσμο να μιλήσουν και - κυρίως - να ακούσουν. Θα μάθουν πολλά από αυτό. Θα εκτεθούν - ναι. Θα κινδυνέψουν - ίσως. Αλλά δεν θα ξεπουληθούν. Θα δώσουν τίμια έναν αγώνα και μπορεί ο κόσμος να τους δεχθεί - μπορεί και όχι.
Κάποιοι θεωρούν απαραίτητο να πάνε στα κανάλια. Ας υποθέσουμε ότι δεν γίνεται αλλιώς. Τουλάχιστον, όμως, μόλις αρχίσουν οι εξυπνάδες του τύπου: «Αν δεν έχετε αυτοδυναμία, θα συνεργαστείτε με το Ποτάμι/τη ΝΔ/ το ΠΑΣΟΚ/ all of the above ή θα σύρετε τη χώρα σε νέες εκλογές με συνέπεια να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι και ο ήλιος να μην ξαναβγεί ποτέ;» να πουν ότι οι απαντήσεις θα δοθούν λεπτομερώς σε όλους όσοι ενδιαφέρονται, απόψε το απόγευμα στις 7, στην πλατεία του Μικρού Χωριού, ή της Καισαριανής (τυχαία παραδείγματα) ή σε όποιο άλλο σημείο της χώρας, και σας καλούμε και σας, αγαπητές βαθύπλουτες τηλεπερσόνες που σας έχει φάει η αγωνία για την τύχη της φτωχολογιάς, να έρθετε και να μας κολλήσετε στον τοίχο με τις σκληρές ερωτήσεις σας.
Το ερώτημα δεν είναι αν μπορούν να λάβουν χώρα αυτές οι ιδιότυπες λαϊκές συνελεύσεις. Έχουν γίνει στο παρελθόν, άρα μπορούν να ξαναγίνουν. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει η βούληση. Θέλουν; Εμείς πάλι οι απλοί πολίτες που παρακολουθούμε ενεοί τις εξελίξεις, θέλουμε να τους δώσουμε μια ευκαιρία; Ακόμα και αν θέλουμε να τους πιστέψουμε, μπορούμε;
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια