Η Βουλή ως αποχωρητήριο

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Αν δεν επρόκειτο περί κωμωδίας θα ήταν ασφαλώς τραγωδία – και ίσως τελικά να αποδειχθεί ότι αυτό συμβαίνει. Δεν είναι δυνατόν, ειδικά σε τέτοιες, τόσο δραματικά κρίσιμες ώρες που ζει η Ελλάδα, η επικαιρότητα να κυριαρχείται από περιστατικά όπως αυτό που συνέβη με τους άνδρες των ΜΑΤ,
τη Βουλή και τα… αποχωρητήριά της, έπειτα από την απαγόρευση της προέδρου του Σώματος Ζωής Κωνσταντοπούλου, να τα χρησιμοποιούν.
Πρώτον, το ζήτημα είναι γελοίο – άλλη λέξη δεν υπάρχει.
Δεύτερον, εκφράζει ένα υφέρπον ταξικό μίσος εναντίον των σκληρά αυτών εργαζομένων ανθρώπων. Εκφράζει και μία ελιτίστικη διάθεση ψευτουπεροχής αριστερών του «χαβιαριού και της σαμπάνιας, όπως τους αποκαλούν οι Γάλλοι.
Τρίτον, είναι, πολύ απλά, έργο μίσους όχι μόνον προς αστυνομικούς, αλλά, ακόμα χειρότερα, προς ανθρώπους: έργο με αβυσσαλέα συμπλέγματα πίσω του, κάθε λογής και αιτίας: ιδεολογικά, φροιδικά κοκ.
Τέταρτον, δημιουργεί ζητήματα ασφαλείας που ελπίζει κανείς ότι το Κοινοβούλιο δεν θα τα βρει μπροστά του: γιατί αυτοί οι άνθρωποι να παλέψουν για να προστατεύσουν το χώρο και τους ανθρώπους του αν παραστεί ανάγκη; Επειδή τους προσβάλουν κατ’ αυτό τον τρόπο;
Πέμπτον, το χειρότερο όλων είναι ότι δίνει την εικόνα μιας Βουλής – και μάλιστα με αριστερή προεδρεία, η οποία λειτουργεί ως συντεχνία που θέλει να προστατεύσει τα προνόμιά της ακόμα και σε επίπεδο αποχωρητηρίου.
Δείχνει, δυστυχώς, μια Βουλή του αποχωρητηρίου: μετά από όλη αυτή την γελοιότητα, αλλά και σε συνδυασμό με πλείστες άλλες που συμβαίνουν, ειδικά τα τελευταία χρόνια εκεί, αυτό είναι που μένει κατά βάθος.
Και κάνει το παλιό γνωστό αναρχικό σύνθημα να δείχνει τόσο τραγικά αληθινό.
Καλέ κυρία Ζωή, μπράβο σας!
Υπέροχα!

ΤΟ ΒΗΜΑ

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.