Με τα μάτια του πρωθυπουργού

Γράφει ο Νίκος Μελέτης

Έχοντας εξαντλήσει κάθε επιχείρημα, έχοντας τραβήξει στα όριά της κάθε διαπραγματευτική τακτική, ακόμη και εκείνες του Βαρουφάκη, έχοντας επιστρατεύσει κάθε ίχνος φιλίας και συμπάθειας που είχε απομείνει στο εξωτερικό, η κυβέρνηση οδήγησε τη χώρα στο βάθος ενός σπιράλ, με τεράστιο πια κόστος οικονομικό και κοινωνικό, από το οποίο δεν υπάρχει ασφαλής έξοδος κινδύνου.
Όσο ροκανίζονται οι τελευταίες ώρες και λεπτά, καταρρέει η διαπραγματευτική θέση της χώρας και εκμηδενίζονται οι πιθανότητες να κερδίσει έστω και κάτι συμβολικό που θα δικαιολογούσε όλη αυτήν την περιπέτεια.
Οι ενέσεις αισιοδοξίας που πέφτουν κάθε τρεις και λίγο έχουν προκαλέσει ανοσία πια, σε μια αγορά κλινικά νεκρή, σε εκατομμύρια ανέργους και απλήρωτους, σε συνταξιούχους και μισθωτούς που άρχισαν να μυρίζονται στον αέρα ότι κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχουν οι αυτοσχεδιασμοί: τη μια ημέρα εκλιπαρούμε την Ουάσιγκτον για βοήθεια και την επομένη ο Π. Λαφαζανης ταξιδεύει στη Μόσχα για «σπάσιμο», τη μια περιμένουμε την παρέμβαση Μέρκελ και τη θετική ανταπόκριση των Ευρωπαίων ηγετών και την προηγουμένη τους χτυπάμε την καμπάνα σε πένθιμους ρυθμούς και υπαγορεύουμε το μανιφέστο μας για το μέλλον της Ευρώπης, στο οποίο δεν περισσεύει χώρος για κανέναν άλλο, εκτός από τις προεκλογικές «κόκκινες γραμμές» μας... Οδηγούμαστε άτακτα και άτσαλα στο τέλος της διαδρομής. Τα μάτια του πρωθυπουργού δεν μπορεί να μην τα βλέπουν όλα αυτά. Που κάνουν πιο δύσκολα τα διλήμματά του.... Να είναι αυτός ο πρώτος πρωθυπουργός της Αριστεράς, στα σαράντα του, που θα υπογράψει μια συμφωνία αναπόφευκτα πλέον μνημονιακή, με το πορτρέτο του να μπαίνει δίπλα σε εκείνο των προκατόχων του από το 2010 και μετά.
Θα υποχρεωθεί να θυσιάσει ίσως τη συνείδησή του προκειμένου να σταθεί όρθιος απέναντι στο πολιτικό πεπρωμένο του: να μην αφήσει την Ελλάδα να καταρρεύσει στα χέρια του... Η άλλη επιλογή τον φέρνει δίπλα στους πολίτες που τον ψήφισαν, δίπλα στους συντρόφους του, στην ίδια γραμμή με τη συνείδησή του. Τουλάχιστον όσο διάστημα απομένει, στον μόλις σαράντα χρόνων πρώτο πρωθυπουργό της Αριστεράς, που βλέπει το χρονόμετρο της βόμβας στα χέρια του να μετρά αντίστροφα τα τελευταία δευτερόλεπτα. Είναι διλήμματα στα οποία κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί αντιμέτωπος. Αλλά αυτές οι στιγμές είναι που κάποιον πολιτικό τον κάνουν ηγέτη...

Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.