Η έννοια διχασμός διαπερνά τη χώρα αυτή εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχουμε το ταλέντο να εφευρίσκουμε κατά καιρούς θέματα, που μας χωρίζουν και πάνω σε αυτά να χτίζουμε σχέσεις, εχθρούς και φίλους. Η σύνθεση διαφορετικών απόψεων είναι λέξεις άγνωστες για πολλούς εξ ημών.
Για να μην ανατρέξουμε στην ιστορία, που βρίθει παραδειγμάτων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, χρήσιμο είναι να μείνουμε στα σημερινά, μια και η κατάσταση στη χώρα μας είναι κάτι πάρα πάνω από τραγική. Κι αυτό γιατί οι δανειστές προβάλλουν υπερβολικές άρα και απαράδεκτες αξιώσεις, προκειμένου να ανοίξουν κατ ελάχιστο την στρόφιγγα της ασφυκτιούσας ελληνικής οικονομίας.
Το σημερινό κυβερνητικό στρατόπεδο, που συγκροτείται από το λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλοκ, βρέθηκε κι αυτό με τη σειρά του μπροστά στο Group των Βρυξελλών και διαπίστωσε, ιδίοις όμασι, ότι οι κατά τα άλλα εταίροι μας δεν καταλαβαίνουν από ανθρωπιστική κρίση και κινούνται με την σκληρότητα του δανειστή, που επιδιώκει με κάθε τρόπο να εισπράξει τα οφειλόμενα.
Ο Α. Σαμαράς ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης το 2010 σήκωσε το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα. Αργότερα το 2012 συναίνεσε στο δεύτερο μνημόνιο και στο PSI. Λίγο πριν από τις εκλογές που ακολούθησαν το καλοκαίρι του 2012 εμφανίστηκε στο Ζάππειο και παρουσίασε σειρά προτάσεων, με κεντρικό σύνθημα, την αναθεώρηση των μνημονίων.
Όταν μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις σχημάτισε την τρικομματική κυβέρνηση, ξέχασε τα Ζάππεια και άλλαξε ρότα, επιδιώκοντας να πάει με τα νερά των τροϊκανών, υποκύπτοντας ταυτόχρονα στο εκβιαστικό τους δίλημμα περί εξόδου της χώρας από το ευρώ.
Παρ όλα αυτά ο Α. Σαμαράς είχε την ευκαιρία να διορθώσει δομικές αδυναμίες του συστήματος διοίκησης. Όμως λειτούργησε παλαιοκομματικά μοίρασε τα ιμάτια των κυβερνητικών θώκων με την αναλογία 4-2-1 και κατέλαβαν, όπως και οι προηγούμενοι, το κράτος με τους κομματικούς στρατούς τους.
Την ίδια ώρα παράλληλα με την διόγκωση του μεταναστευτικού ρεύματος, δεκάδες χιλιάδες νέοι με αξιόλογη επιστημονική κατάρτιση, έπαιρναν τον ομματιών τους και πήγαιναν στο εξωτερικό, για να βρουν την τύχη τους. Όμως η καλά μέρα φαίνεται από την αυγή. Το υπουργικό συμβούλιο που σχηματίστηκε δεν ήταν η Εθνική Ελλάδος, αλλά στην πλειοψηφία του κομματικά στελέχη β΄ διαλογής.
Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα μετά τα αρνητικά αποτελέσματα των Ευρωεκλογών. Από την άλλη μεριά η τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση, δηλ. ο ΣΥΡΙΖΑ σφυροκοπούσε, την δικομματική πλέον κυβέρνηση, σε κάθε της βήμα. Δεν συμφώνησε σε τίποτα. Άρνηση παντού και σε όλα. Και ταυτόχρονα κατηγορίες για μερκελιστές και ολανδρέου που έδιναν και έπαιρναν. Ούτε λίγο ούτε πολύ τους έλεγαν προδότες, χωρίς αυτό να το λένε ευθέως.
Αρνήθηκαν να συναινέσουν στην εκλογή νέου Προέδρου και έδειχναν κάθε στιγμή την ανυπομονησία τους να αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας. Ταυτόχρονα έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Θα έλυναν ως δια μαγείας τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, θα ανακούφιζαν τους οικονομικά ασθενέστερους, με το πακέτο της Θεσσαλονίκης, θα έβαζαν τους δανειστές να χορεύουν πεντοζάλη, θα έσβηναν από τον μαυροπίνακα πάνω από το 50% του χρέους, θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ και θα…θα…θα…
Όταν ήρθε η 25η Ιανουαρίου και πήραν το 36%, με 149 έδρες, συμμάχησαν με τον ακροδεξιού παραληρήματος Π.Καμμένο και σχημάτισαν κυβέρνηση συνεργασίας. Άρχισαν τότε και αυτοί με την σειρά τους να διαπραγματεύονται με τους δανειστές. Εδώ και τέσσερεις μήνες, που συνομιλούν θα έχουν διαπιστώσει ότι ο δρόμος τους δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Τα πράγματα είναι δύσκολα και οι απαιτήσεις των δανειστών δυσβάστακτες. Η οδυνηρή πραγματικότητα οφείλει να συνετίσει τους μεν τους δε, αλλά και τους υπολοίπους, που μας εκπροσωπούν σήμερα στο κοινοβούλιο. Να δουν κατάματα την πραγματικότητα να πάψουν να παίζουν τα μικροκομματικά τους παιχνίδια και να καταλάβουν ότι εδώ δεν είναι τζόγος, ούτε χαρτοπαιχτική λέσχη που παίζει κάποιος τα λεφτά του.
Είναι η χώρα, είναι οι πολίτες, είναι οι νέοι που δεν έχουν αύριο, είναι οι άνεργοι, είναι αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Η Ουγγαρία που μπήκε το 2008 στο ΔΝΤ για ένα δάνειο μόλις 18 δις ευρώ συμφώνησε να κάνει περικοπές στον δημόσιο τομέα. Και ανάμεσα στ άλλα περιόρισε τον αριθμό των βουλευτών από 386 στους 199.
Παράλληλα η Ιρλανδία και η Πορτογαλία βγήκαν από τα μνημόνια, ενώ η Ισπανία πήρε μέτρα και ισορρόπησε την οικονομία της.
Τι έγινε εκεί και τα κατάφεραν; Απλά συμφώνησαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση έγκαιρα στη λήψη μέτρων, που ήταν λιγότερο επώδυνα, γιατί έγιναν έγκαιρα.
Εδώ οι διαχωρισμοί, που εξασφαλίζουν ψήφους, εμποδίζουν το πολιτικό σύστημα να δει το γενικότερο καλό. Μπροστά στην άγρα ψήφων δεν διστάζουν να τάζουν λαγούς με πετραχήλια, αδιαφορώντας αν οι υποσχέσεις τους δεν θα υλοποιηθούν ποτέ.
Δυστυχώς με αυτά τα μυαλά που κουβαλάμε, μας περιμένουν και τα χειρότερα…
mignatiou.com
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια