Η ροπή μας, όμως προς την απόκτηση του εύκολου πλούτου, αποτελεί μοναδικής δυναμικής παράγωγο εκείνων των πολιτικών που σκύλευαν επί δεκαετίες την χώρα, και που το παράδειγμα της ατιμώρητης διαφθοράς γαλούχησε νέους που σήμερα είναι μεσήλικες και νέους που σήμερα νιώθουν σαν μεσήλικες.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Και τώρα, που φθάνουμε ταχύτατα σε ένα νέο κομβικό σημείο της ιστορίας μας, περιφρονημένοι και καταγέλαστοι από όλους τους «φίλους», τους εχθρούς και τους «εταίρους», καταπονημένοι από τα συνεχή σφάλματά μας, αντί να συναισθανθούμε τα λάθη μας και να μάθουμε από αυτά, μεστοί υποκειμενικής πληροφόρησης, δοτικοί σε ένα πλήθος εκβιασμών, θύματα της τρομοκρατίας των «εταίρων», συρόμαστε σαν λαός σε ένα νέο τραγικό σφάλμα… Αυτό της απάθειας. Απάθειας ακόμη και απέναντι στην ολική καταστροφή μας!
Οι καιροί που διανύουμε είναι πονηροί. Ακόμη πιο πονηροί είναι εκείνοι που θέλουν να μας οδηγήσουν σε ένα σύγχρονο κρεματόριο, μέσα στο οποίο θα απολέσουμε τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας, θα μετατραπούμε από ανθρώπους σε… «όντα» ή και σε αριθμούς, των οποίων οι προσθαφαιρέσεις θα υπολογίζονται στον προσπορισμό αέναου κέρδους υπέρ των «δανειστών» εξαιτίας ενός «ομιχλώδους» αλλά και ανεξερεύνητου χρέους. Και δεν θα γίνουμε απλώς σκλάβοι των επιθυμιών κτηνοβατών και άλλων ηθικών καρκινωμάτων που σήμερα καταδυναστεύουν τη Ευρώπη. Θα γίνουμε επίσης ενοικιαστές της πατρίδας μας, αφού αυτό που επί της ουσίας επιδιώκουν με απάνθρωπη μανία οι «φίλοι» και οι «εταίροι» μας, είναι να μας εξανδραποδίσουν και να μας εξαναγκάσουν να τους πληρώνουμε εσαεί επειδή ζούμε στην χώρα που γεννηθήκαμε και πληρώνουμε τον χώρο που τους παραδώσαμε…
Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει λογικά την συμπεριφορά της Γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, αφού όλοι παραδέχονται πως εάν η Ελλάδα οδηγηθεί στην πτώχευση το πλήγμα για την έννοια και λειτουργία της Ενωμένης Ευρώπης, θα είναι τόσο ισχυρό, ώστε το πιθανότερο μεσο-βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα θα είναι η… διάλυσή της.
Ας σταματήσουμε, όμως να ασχολούμαστε και να κοιτάζουμε το δάκτυλο (όλων εκείνων που εργάζονται αφειδώς υπέρ της σκλαβοποίησής μας και που, όλως τυχαίως ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν αντιληφθεί την λάθος πορεία της χώρας, αφού ήταν απασχολημένοι με την καταμέτρηση των κερδών τους από την εργασία τους που σκόπευε στην αποχαύνωση της λογικής και στην αποξήλωση της ηθικής μας) που μας υποδεικνύει το δέντρο, κατευθύνοντας τον τρόπο σκέψης μας και περιορίζοντας έτσι τον ορίζοντα των σκέψεών μας.
Ας κοιτάξουμε, επιτέλους το δέντρο. Ας δούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και ας αντιληφθούμε το όλο διακύβευμα. Για τους εταίρους μας είμαστε ένα άρρωστο δένδρο, που είτε πρέπει να δεχθεί την θεραπεία που του αρμόζει (ενώ έχουν ήδη αποδεχθεί ότι η θεραπεία είναι καταστροφική!), είτε πρέπει να εκριζωθεί!
Η πρότασή τους, δηλαδή, είναι πολύ απλή, αφού μας λένε με διττό τρόπο: Αλλάξτε το πολίτευμά σας, αλλοιώστε το, παραχαράξτε την δημοκρατία και δημιουργήστε ένα "πράγμα" που θα μοιάζει με πολίτευμα. Ταυτόχρονα, όμως μας λένε με τον πλέον στυγνό τρόπο: Υπακούστε για να μπορέσετε να ζήσετε όσο σας το επιτρέψουμε και να πεθάνετε αργά και βασανιστικά, αφού προηγουμένως έχετε σκλαβοποιήσει τα παιδιά σας και μας έχετε παραδώσει και την πατρίδα σας…
Στην περίπτωση εκείνη που δεν θα δεχθούμε να ποδοπατήσουν την δημοκρατία μας (έστω και αυτό το κακέκτυπο δημοκρατίας που έχουμε σαν χώρα) τότε μας απειλούν πως θα μας εξευτελίζουν έως θανάτου, πληρώνοντάς τους ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε, μας απειλούν ότι θα μας εξοντώσουν, αφού θα μας εκτελέσουν οικονομικά. Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά μας τα λένε ως φίλοι… που θέλουν να μας βοηθήσουν!
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν με το… δέντρο, ας προσπαθήσουμε να ανοίξουμε τον οπτικό μας ορίζοντα και να δούμε το… δάσος. Το πλήθος δηλαδή των υπολοίπων χωρών που απειλούνται έμμεσα ή άμεσα, εάν η Ελλάδα καταρρεύσει οικονομικά. Το πλήθος εκείνων των χωρών των οποίων οι πολίτες χωρίς να ρωτηθούν, έδωσαν από τα ασφαλιστικά τους ταμεία (στο σημείο αυτό βρίσκεται και η μεγάλη κομπίνα του χρέους) για να στηρίξουν την Ελλάδα, αλλά τα χρήματά τους πέρασαν στις τράπεζες που διακρατούσαν ελληνικά ομόλογα και διέφυγαν έτσι από τον κίνδυνο να… κλείσουν εξαιτίας διαφόρων τραπεζικών «επενδύσεων». Η «αρρώστια» έχει ήδη εξαπλωθεί. Το δάσος, τα υπόλοιπα κράτη, ασθενούν και κινδυνεύουν να περιπέσουν σε καταστάσεις ακόμη χειρότερες από ότι η Ελλάδα. Εάν η Ελλάδα πτωχεύσει, τότε οι πολιτικές ηγεσίες της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης θα πρέπει να αιτιολογήσουν στους πολίτες τους γιατί στήριξαν την Ελλάδα (στην πραγματικότητα τις μαύρες τρύπες ευρωπαϊκών τραπεζών) χωρίς να αναλύσουν τον κίνδυνο στον οποίο εξέθεταν τους ευρωπαϊκούς ασφαλιστικούς μηχανισμούς. Ακόμη και αν κοπεί χρήμα από την ΕΚΤ, η πολιτική ζημία θα είναι τεράστια και θα γεννηθούν νέες πολιτικές τάσεις στην Ευρώπη, οι οποίες ενδεχομένως να μην υπάρχουν καν αυτή τη στιγμή. Ή το παρόν πολιτικό γερμανοκρατούμενο σύστημα θα διαλυθεί ή θα τολμήσει να περάσει μέτρα λιτότητας για να ανταπεξέλθει στην οικονομική ζημία που το ίδιο, ελέω Γερμανίας προκάλεσε. Γεγονός είναι πως η Ελλάδα έχει τη δυναμική ενός ασθενούς οικονομικά, αλλά αρκετά ισχυρού πολιτικά, ντόμινο εντός της Ευρώπης.
Και όμως, ενώ όλες οι χώρες θα ζημιωθούν, η αλήθεια είναι πως η Γερμανία θα οφεληθεί. Πρώτον, επειδή μία σύγκρουση με την Ελλάδα θα δικαιολογήσει την ανακοίνωση – οριστική μονομερή απόφαση της Γερμανίας- για μη αναγνώριση και φυσικά μη αποπληρωμή των χρεών της προς την Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι, η Γερμανία θα απαλλαχθεί από ένα μεγάλο βάρος (το οποίο στην καλύτερη περίπτωση υπολογίζεται στα 300 δις. ευρώ και στην χειρότερη στα πλέον των 500 δις. ευρώ. Και η απόφαση της Γερμανίας θα στηριχθεί, επιπλέον, και από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά (ζημιωμένα από την πτώχευση της Ελλάδας) κράτη, ενώ θα υποστηριχθεί και μία πιθανή μετέπειτα ανακοίνωση της Γερμανίας και προς την Ρωσία, για το ανάλογο γερμανικό χρέος από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κι ενώ οι ευρωπαϊκές χώρες θα περάσουν σε μία -άγνωστης χρονικής περιόδου- πολύ δύσκολη οικονομική φάση, η ισχυρή Γερμανία θα γίνει ακόμη ισχυρότερη και θα επιβάλει τις δικές της απόψεις – συμφέροντα στους ανίσχυρους να την αντιμετωπίσουν Ευρωπαίους. Στο σημείο αυτό, αναμένεται να ξεκινήσει και η γεωπολιτική μορφή της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, μέσω μίας διπλωματικής και οικονομικής σύγκρουσης της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης με την Ρωσία. Σε καμία περίπτωση δεν βρισκόμαστε ή δεν οδηγούμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. Εκείνοι που πολύ προσεκτικά σχεδίασαν την γεωπολιτική τους κίνηση, η οποία θα τους εξασφαλίσει την απόλυτη κυριαρχία για τα επόμενα 100 χρόνια νιώθουν πως η Ρωσία (που επανέρχεται ως παγκόσμια δύναμη και που δεν πρόκειται να ανεχθεί δεύτερο ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις) μπορεί να παίξει τον ρόλο του "πειρατή" και να τους χαλάσει τα προσεγμένα τους σχέδια. Μία σύγκρουση όμως την οποία επιδιώκει ο αμερικανικός παράγοντας, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει τα… κεκτημένα του επί της ανατολικής Ευρώπης, μετακινώντας ταυτόχρονα την «ζώνη πυρός» πολύ κοντά στα σύνορα της Ρωσίας, την οποία με αυτόν τον τρόπο ελπίζει πως θα «εγκλωβίσει» και θα την περιορίσει σημαντικά, έως ότου «τακτοποιηθεί» το κρίσιμο γεωπολιτικά και ενεργειακά «τρίγωνο» μεταξύ Ουκρανίας – Λιβύης και Ιράν…
Η Ελλάδα, μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, αποτελεί την Ιφιγένεια, την απαραίτητη θυσία που θα λειτουργήσει παραδειγματικά για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά ταυτόχρονα καλείται μέσα από την θυσία της να λειτουργήσει και ως πυροκροτητής εξελίξεων που μόνο ως επικίνδυνες μπορούν να χαρακτηρισθούν.
Δεν έχει καμία αξία για την Γερμανία ή τις ΗΠΑ η καταστροφή της Ελλάδας. Την έχουν προγραμματίσει, απλώς δεν θέλουν να συλληφθούν με το «όπλο του εγκλήματος» ή να «λερωθούν» από το αποτέλεσμα του ελληνικού θανάτου. Αυτό που προβληματίζει έντονα τόσο την Ουάσιγκτον, όσο και το Βερολίνο, είναι να μην υπάρξει κάποιος τυχαίος παράγοντας που θα καταστρέψει ένα «τέλειο έγκλημα». Και ο παράγοντας αυτός έχει προσδιορισθεί πως βρίσκεται στην Μόσχα, η οποία από την πλευρά της κρατά στάση αναμονής, αποφυγής εμπλοκής και επιθυμίας μίας λογικής συνεργασίας με την Ευρώπη.
Η Ελλάδα έχει αφεθεί στην τύχη της, να πληρώσει τις κάκιστες επιλογές διαχείρισης της χώρας από ένα πολιτικό προσωπικό που δεν ήταν απλώς ανίκανο να κυβερνήσει και να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο για τους πολίτες, αλλά ήταν άκρως επικίνδυνο, διεφθαρμένο και απολύτως ελεγχόμενο από παράγοντες και δυνάμεις που έχουν αρχίσει πλέον να κάνουν έντονη την παρουσία και τις επιδιώξεις τους.
Εάν εμείς, σαν πολίτες, θέλουμε να ζήσουμε κάτι καλύτερο, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι μονόδρομος να επανακτήσουμε την πατρίδα μας αφού περάσουμε μία –τουλάχιστον- πενταετία σκληρής και έντιμης εργασίας προς την κατεύθυνση δημιουργίας πραγματικών οικονομικών υποδομών. Μόνο αν αντιληφθούμε πως η διαφοροποίησή μας, με την κατανόηση της πραγματικότητας που άλλοι ετοίμασαν για εμάς (χωρίς καν να μας υπολογίζουν) και την ανάγκη υπεράσπισης των αυτονόητων ανθρώπινων και πολιτικών μας δικαιωμάτων, ως χώρα και ως λαός, τότε μόνο θα μπορέσουμε να αντικρύσουμε με πραγματική ελπίδα το αύριο. Χωρίς παιχνίδια με τις λέξεις, αλλά με σκληρό αγώνα για τη ζωή… Ειδάλλως θα πρέπει να κατανοήσουμε πως έχουμε τελειώσει και είμαστε οι τελευταίοι των Ελλήνων… Κι αν μας έκλεισαν σε μία φυλακή χωρίς πόρτα, τότε δεν μένει τίποτε άλλο σε εμάς από το να σπάσουμε τον… τοίχο της φυλακής μας…
Οι τίτλοι τέλους έχουν ετοιμαστεί να πέσουν στην παράσταση φρίκης που είμαστε μοιραίοι κομπάρσοι. Εκτός και εάν αποφασίσουμε στο δράμα της ζωής μας να γίνουμε εμείς οι συγγραφείς και πρωταγωνιστές, γράφοντας ένα τέλος που θα εκπλήξει πολλούς...
Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια