ΣΥΡΙΖΑ: Ένα κόμμα, δύο οι κυβερνήσεις!

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Μέσα στα επόμενα 24ωρα θα έχει κριθεί κατά πόσο η Ελλάδα θα φτάσει σε συμφωνία με το Eurogroup ή θα αντιμετωπίσει «παγίδα ρευστότητας» και ακόμη μία ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός της ζώνης του ευρώ.

Στη δεύτερη περίπτωση, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί έκπληξη η διαδικασία των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων (capital controls). Σε αντίθεση με την Κύπρο, στην Ελλάδα αυτό το μέτρο θα αποτελέσει ασπίδα μπροστά στον κίνδυνο της μαζικής εκροής καταθέσεων (bank run), που θα σήμαινε την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της χώρας.

Και στα δύο ενδεχόμενα το πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι όλοι οι χειρισμοί στα δημοσιονομικά εξαρτώνται από ασκήσεις πολιτικής και μικροπολιτικής. Ουσιαστικά, υπάρχει πολύ μεγάλο ζήτημα ως προς την εικόνα που μπορεί να σχηματίσουν Ευρωπαίοι και μη για το ποιες είναι η θέση και η διαπραγματευτική τακτική της Αθήνας. Ακόμη και οι περίφημες κόκκινες γραμμές δείχνουν θολές, μετακινούμενες και υπό διαμόρφωση. Η συγκεχυμένη εικόνα για τις πολιτικές που προτίθεται να ακολουθήσει η Αθήνα μπερδεύει και τους χειρισμούς που οι ξένες κυβερνήσεις αλλά και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών ακολουθούν. Οι διαπραγματεύσεις σε τεχνικό επίπεδο στο Brussels Group, με τη λογική της παλαιάς τρόικας, δείχνουν ατελέσφορες και σχεδόν αδιέξοδες. Υπό το καθεστώς αυτό και με δεδομένο ότι ο χρόνος δεν είναι επαρκής έως την αποπληρωμή της επόμενης δόσης προς το ΔΝΤ, την επόμενη εβδομάδα, αναζητείται πολιτική συμφωνία. Αλλά το consensus αυτό, με τέτοιους όρους μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Eurogroup, επίσης δεν είναι απλή υπόθεση, με δεδομένο ότι οι θεσμοί δεν είναι ενιαίοι.

Καταρχάς, το ΔΝΤ από το καταστατικό και τη λειτουργία του δεν έχει πολιτική ευελιξία. Στην Ευρώπη ο ορατός διχασμός στην προσέγγιση της Κομισιόν - Γιούνκερ και Eurogroup - Σόιμπλε εμπλέκει τις δυνατότητες λύσης, ενώ τα περιθώρια του έμπειρου και ρεαλιστή Ντράγκι και της ΕΚΤ δεν είναι αρκετά ώστε να αλλάξουν το κλίμα. Η παρέμβαση των Αμερικανών στο G7 για τη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης, που θα δώσει λύση στο ελληνικό ζήτημα, διατηρώντας τη συνοχή της ευρωζώνης, είναι ισχυρή, αλλά δεν μπορεί πέραν του ΔΝΤ να επιβάλει τη σύμπτωση απόψεων μεταξύ θεσμών και Ελλάδας σε άμεσους χρόνους.

Μέσα σε ένα τέτοιο περίπλοκο και ασφυκτικό περιβάλλον, χωρίς, μάλιστα, να υπολογίσουμε και τις επιμέρους τακτικές και συμφέροντα των κυβερνήσεων των χωρών-μελών της ευρωζώνης, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι είναι χωρισμένος στα δύο. Παρά τις πολύωρες συζητήσεις στα όργανα του κόμματος και στις σχετικές εσωκομματικές ψηφοφορίες, το Μαξίμου και οι «προεδρικοί», υπό τον Αλ. Τσίπρα, δεν συγκλίνουν στη συνολική άποψή τους για την πορεία και την προοπτική της χώρας, ακόμη και στο πεδίο εντός ή εκτός ευρώ, με την Αριστερή Πλατφόρμα των Λαφαζάνη, Στρατούλη, Λαπαβίτσα και των υπολοίπων να παραμένουν αμετακίνητοι στο εξαγγελθέν πρόγραμμα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ από τη Θεσσαλονίκη. Ενώ η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου δείχνει να έχει μεγαλύτερη συνοχή με το πλαίσιο ιδεών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά με το πρωθυπουργικό γραφείο.

Η σύγχυση γίνεται πλέον ανυπέρβλητη, αν στις παραμέτρους της διακυβέρνησης προστεθεί και η ασαφής στάση και πρόταση των ΑΝ.ΕΛ., με τον πρόεδρο του κόμματος της συγκυβέρνησης και υπουργό Αμυνας Π. Καμμένο να έχει χάσει κάθε κύρος και σεβασμό μετά το βατερλό της τελευταίας επίσκεψής του στις ΗΠΑ και την άρνηση του ομολόγου του να τον δεχτεί.
Θεωρείται βέβαιο ότι, σε περίπτωση που υπάρξει συμφωνία, θα υπερψηφιστεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Υπάρχουν όμως δύο ζητήματα που προβληματίζουν. Πρώτον, αν θα υπάρξει έγκαιρα συμφωνία. Δεύτερον, ποια θα είναι η επόμενη ημέρα στο πολιτικό προσκήνιο στην περίπτωση που τη συμφωνία υπερψηφίσει ένα μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης και την καταψηφίσει ένας σεβαστός αριθμός βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.