Μπούλινγκ από τη Δικαιοσύνη

Γράφει ο Βασίλης Γκουρογιάννης  Δικηγόρος - συγγραφέας

Ο γράφων είναι ένας από τους πολλούς που κατέγραψαν κατά καιρούς τον ανήσυχο προβληματισμό τους αναφορικά με την ιδιάζουσα ποινική μεταχείριση της Βίκυς Σταμάτη από την ποινική Δικαιοσύνη.

Η αγωνία, τουλάχιστον η δική μου, δεν είναι μονοσήμαντη, μεγαλύτερη αγωνία μου προξενεί η πανθομολογούμενα αδικαιολόγητη και πλέον ακατανόητη σκληρότητα που επιδεικνύει η Δικαιοσύνη απέναντι στη Σταμάτη, και της επιστρέφεται σαν μπούμερανγκ πλήττοντας πολύ σοβαρά το κύρος της, παρά η ίδια η πληττόμενη από την υπέρμετρη σκληρότητα.
Αυτό το λέω γιατί, αν έχουμε μια τέτοια Δικαιοσύνη, σίγουρα έχουμε αμέτρητα ανώνυμα θύματα υπερβολικής σκληρότητας που δεν έχουν τη διασημότητα του μαρτυρίου της κυρίας Σταμάτη. Από ένα χρονικό σημείο και έπειτα, η Δικαιοσύνη αφού εξάντλησε τα όρια της αυστηρότητας, ανεξάρτητα αν η κρίση της ήταν εξαρχής λανθασμένη ή όχι ως προς τις γυναίκες της οικογένειας Τσοχατζόπουλου, συνέχισε ακάθεκτη να εξαντλεί τα όρια της σκληρότητας και δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο να πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη μπούλινγκ που μάθαμε αυτές τις μέρες πολύ καλά τι σημαίνει. Χωρίς αμφιβολία, αυτή η ποινική μεταχείριση της κυρίας Σταμάτη είναι ένα πραγματικό μπούλινγκ από εκείνους που έχουν ως καθήκον να προφυλάσσουν τους ανθρώπους από το μπούλινγκ. Δέκα εκατομμύρια Ελληνες παρακολουθούν με αγανάκτηση το ποινικό μαρτύριο αυτής της γυναίκας. Υπάρχουν βέβαια και μερικές χιλιάδες άκρως νομοταγείς και άλλοι ψυχοπαθείς που ακόμα επιμένουν και λένε "καλά να πάθει!
Οταν ξόδευε τα χρήματα του ελληνικού λαού για κουρτίνες και αρώματα κ.τ.λ., κ.τ.λ.". Αν όμως έχουμε δικαστές που σκέφτονται έτσι στο πίσω μέρος του μυαλού τους αλλά διατυπώνουν την κρίση τους καμουφλαρισμένα με δικανικές φράσεις απολιθώματα, όπως "ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων", "ύποπτος φυγής" κ.τ.λ τότε τέτοιους δικαστές δεν τους χρειάζεται η κοινωνία, ας φέρουμε τον νόμο της σαρίας που θα απαλλάξει και το κράτος από ένα μεγάλο δημοσιονομικό έξοδο. Σύμφωνα με τις παραπάνω λυπηρές σκέψεις, που πλέον τις συμμερίζεται σχεδόν το σύνολο του λαού, η Σταμάτη από ένα σημείο και μετά υφίστατο ανηλεές μπούλινγκ (οφειλόμενο όχι στην ευθυκρισία αλλά στην ευθυνοφοβία των δικαστών, που κι αυτοί πέφτουν θύματα μπούλινγκ πολλές φορές από τον Τύπο, τις άλλες εξουσίες, αλλά οφείλουν να το καταπίνουν και να προχωρούν). Συνεπώς αυτή την αυτοκαταστροφική πράξη απελπισίας της Σταμάτη δεν πρέπει να την ονομάζουμε απόδραση. Ας ευχηθούμε να μην έχει την τύχη του Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.