Ή τραπεζίτης ή πολιτικός

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος

Δεν είναι καθόλου ιδιωτική υπόθεση όταν ένας υπουργός της κυβέρνησης, και μάλιστα οικονομικού υπουργείου, βγάζει τα χρήματά του στο εξωτερικό.

Πέραν των ποινικών διαστάσεων, αποτελεί παραδοχή αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής που ο ίδιος άσκησε. Διότι δείχνει ότι δεν εμπιστεύεται το μέλλον και τις προοπτικές της οικονομίας που κλήθηκε να διαχειρισθεί. Επίσης συνιστά συμμετοχή του στην αποστράγγιση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος από ρευστότητα. Τέλος, αποτελεί πρόκληση για τους συνεπείς φορολογούμενους, που κρατάνε εκουσίως τα χρήματά τους στο εσωτερικό της χώρας και συμμετέχουν στην κοινή οικονομική δυσκολία όλων μας.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, τα ποσά που διάφορα πολιτικά πρόσωπα εξήγαγαν στο εξωτερικό υπερβαίνουν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ (!). Την ώρα που η πατρίδα αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης και πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση, ένα δημόσιο πρόσωπο δεν δικαιούται να δρα σαν κατοχικός μαυραγορίτης και να φυγαδεύει τα χρήματά του σε ξένες τράπεζες. Το πατριωτικό του καθήκον πρέπει να προηγείται του ατομικού του συμφέροντος. Αυτό ισχύει βέβαια για όλους τους Έλληνες, αλλά πρωτίστως για τους πολιτικούς, που πρέπει να δίνουν και το παράδειγμα, αντί να κουνάνε το δάχτυλο και να υποδεικνύουν στους Έλληνες πολίτες να είναι συνεπείς στα φορολογικές τους υποχρεώσεις κλπ.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, ακόμα πιο σοβαρό. Ο υπουργός ή ο κρατικός αξιωματούχος που έχει βγάλει κρυφά ή έστω σιωπηρά τα χρήματά του στο εξωτερικό, ελέγχεται από αυτούς που το ξέρουν. Δηλαδή τους τραπεζίτες.

Όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι και αναλυτές, και στην Ελλάδα και διεθνώς, κατηγορούν τους πολιτικούς ότι έχουν γίνει όργανα των τραπεζιτών. Όλοι συμφωνούν ότι τα μνημόνια και τα προγράμματα σωτηρίας τελικά καταλήγουν στα άδεια ταμεία των τραπεζών αντί να διοχετεύονται στην ανάπτυξη. Κανείς όμως δεν διερωτάται τον βαθύτερο λόγο που οι πολιτικοί (και όχι μόνον στην Ελλάδα) λειτουργούν τελικά ως εκπρόσωποι του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, αντί να είναι αυτό που πρέπει να είναι: εκπρόσωποι των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων της χώρας τους.

Και ο λόγος είναι ότι τα πολιτικά συστήματα του δυτικού κόσμου έχουν γίνει προέκταση των τραπεζικών συστημάτων, μέσω της ανάδειξης υψηλόβαθμων τραπεζικών στελεχών σε πολιτικά πρόσωπα. Προωθούνται εκλεκτοί των μεγάλων funds με διάφορους παρασκηνιακούς τρόπους. Ας το σκεφθούμε, εδώ στην Ελλάδα, που κάναμε διάφορους τραπεζίτες υπουργούς και πρωθυπουργούς. Και δεν μιλάμε για εθνικούς τραπεζίτες, όπως ήταν π.χ. ο Ξενοφών Ζολώτας ή ο Άγγελος Αγγελόπουλος, ή παλαιότερα ο Τσουδερός και ο Κορυζής, που υπηρετούσαν το εθνικό συμφέρον είτε ως τραπεζίτες είτε ως υπουργοί και πρωθυπουργοί. Εδώ πρόκειται για υπαλλήλους διεθνών τραπεζικών, των οποίων παραμένουν τραπεζικοί υπάλληλοι ακόμη και ως ανώτατοι αξιωματούχοι του κράτους.

Τα συμφέροντα των τραπεζών είναι όμως ασύμβατα με αυτά των κρατών. Απλό παράδειγμα: οι τράπεζες επιδιώκουν υψηλά επιτόκια, μία οικονομία για να αναπτυχθεί θέλει χαμηλά επιτόκια. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

kontranews.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.