Στο μακρινό 2011 με συνεχή άρθρα μου: “οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να
πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Εμείς;”, “Χτυπώντας την πόρτα μιας
κουφής Κυβέρνησης”, και “Υπάρχει πεπειραμένος χειρουργός για την Ελλάδα
μας”, προσπαθούσα να χτυπήσω το καμπανάκι της ανησυχίας αλλά και της
ενημέρωσης, πως η οικονομική κρίση της Ελλάδος δεν ήταν φαινόμενο
Ελληνικό,
όπως πολλοί καιροσκόποι και εθελοτυφλούντες ήθελαν να παρουσιάσουν, αλλά επρόκειτο για μια Ευρωπαϊκή αν όχι Παγκόσμια οικονομικοπολιτική κρίση. Επίσης, ισχυριζόμουν πως η μόνη λύση για την Ελλάδα μας θα ήταν η σκληρή διαπραγματευτική πολιτική από την πλευρά της τότε Κυβέρνησης Παπανδρέου με τους εταίρους μας, επενδύοντας στον φόβο των Ευρωπαίων για τη διάλυση της Ευρωζώνης από μια πιθανή πτώχευση της Ελλάδος. Άλλωστε, αυτό προέκυπτε από τις τοποθετήσεις έγκριτων οικονομολόγων της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίοι διατύπωναν πως η κρίση αφορούσε όλη την Ευρωζώνη και πιθανή πτώχευση της Ελλάδος θα λειτουργούσε ως ντόμινο και για άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και πιθανότατα η Ιταλία και η Γαλλία, με αποτέλεσμα τη διάλυση της Ευρωζώνης.
όπως πολλοί καιροσκόποι και εθελοτυφλούντες ήθελαν να παρουσιάσουν, αλλά επρόκειτο για μια Ευρωπαϊκή αν όχι Παγκόσμια οικονομικοπολιτική κρίση. Επίσης, ισχυριζόμουν πως η μόνη λύση για την Ελλάδα μας θα ήταν η σκληρή διαπραγματευτική πολιτική από την πλευρά της τότε Κυβέρνησης Παπανδρέου με τους εταίρους μας, επενδύοντας στον φόβο των Ευρωπαίων για τη διάλυση της Ευρωζώνης από μια πιθανή πτώχευση της Ελλάδος. Άλλωστε, αυτό προέκυπτε από τις τοποθετήσεις έγκριτων οικονομολόγων της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίοι διατύπωναν πως η κρίση αφορούσε όλη την Ευρωζώνη και πιθανή πτώχευση της Ελλάδος θα λειτουργούσε ως ντόμινο και για άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και πιθανότατα η Ιταλία και η Γαλλία, με αποτέλεσμα τη διάλυση της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως η διόγκωση του δημοσίου χρέους μας
δημιουργήθηκε κυρίως λόγω της διαχρονικής σύναψης πελατειακών σχέσεων
του κράτους με τους πολίτες μέσω της απονομής παράλογων προνομίων στους
εργαζόμενους του δημοσίου, της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος από
τις κυβερνήσεις και την δημιουργία ενός υπέρογκου και δυσκίνητου
κράτους. Ενός κράτους που δεν νοιάστηκε να δημιουργήσει ανάπτυξη των
παραγωγικών μονάδων του τόπου και πολλές φορές πολέμησε με φοβερά
αντικίνητρα την όποια τέτοια ανάπτυξη. Ενός κράτους που δεν παράγει
σχεδόν τίποτε. Και ευθύνη είχαν όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολιτεύσεως.
Πιστή σε αυτήν την πολιτική και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου
Παπανδρέου, που εξελέγη με το προεκλογικό δημαγωγικό σύνθημα «λεφτά
υπάρχουν», τάζοντας στον λαό μας λαγούς με πετραχήλια. Και μετεκλογικά
υποθήκευσε το μέλλον μας με την υπαγωγή της χώρας στους όρους του
επαχθούς Μνημονίου μέσω του εκβιαστικού διλλήματος «Μνημόνιο ή
χρεοκοπία». Παράλληλα, η ίδια η κυβέρνηση καταρράκωνε την αξιοπιστία μας
προς τρίτους με τις προδοτικές ατάκες περί Τιτανικού της Ελληνικής
οικονομίας και άλλων τέτοιων δηλώσεων. Έτσι, μοιραία, βύθισε την
Ελληνική οικονομία στην μεγαλύτερη ύφεση της μεταπολεμικής περιόδου.
Επίσης, θα μου επιτραπεί να θυμίσω πως εκείνη την εποχή, οι πιστωτές μας
- ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ - αλλά και οι ΗΠΑ, με συνεχείς δηλώσεις των
αντιπροσώπων τους - Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ - έδειχναν πως ανησυχούσαν
για την ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδος, γιατί αυτόματα θα σήμαινε την
απομάκρυνσή της από την ευρωζώνη και θα λειτουργούσε ως ντόμινο και για
άλλες χώρες της, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και πιθανότατα
η Ιταλία και η Γαλλία, με συνέπεια τη διάλυση του ευρώ. Αλλά δυστυχώς,
δεν υπήρξε καμιά διαπραγματευτική στρατηγική από την κυβέρνηση
Παπανδρέου και χάθηκε για την Ελλάδα η μεγαλύτερη ευκαιρία διευθετήσεως
μεγάλου μέρους του χρέους από τους διεθνείς τοκογλύφους-κερδοσκόπους
δανειστές μας.
Στη συνέχεια παρέλαβε το πιστόλι από το τραπέζι όπου το είχε τοποθετήσει
ο Γιώργος Παπανδρέου, ο μετέπειτα Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και με
την υποτελή και δουλική πολιτική του, το τοποθέτησε - το πιστόλι - στον
κρόταφο των Ελλήνων. Ο Αντώνης Σαμαράς που ως αξιωματική αντιπολίτευση
της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, υπερθεμάτιζε κατά των συνταγών του Μνημονίου
και υποσχόταν την κατάργησή του. Και στην συνέχεια έγινε Μνημονιακότερος
του Γιώργου Παπανδρέου, υπογράφοντας τα επόμενα Μνημόνια της υποταγής
στους “εταίρους μας”. Έτσι, αντί αυτός και η κυβέρνησή του να επενδύσουν
επάνω στην δύσκολη χρονική στιγμή για την Ευρώπη και το τραπεζικό της
σύστημα, διαπραγματευόμενος σκληρά, έχοντας ορατό την εποχή εκείνη το
φόβο των Ευρωπαίων για την επικείμενη διάλυση της ευρωζώνης, αντίθετα
αναλώθηκε σε ατέρμονες συζητήσεις με τους εκπροσώπους των “εταίρων” μας,
εφαρμόζοντας απόλυτα την οικονομική τους πολιτική που δεν προσέδιδε
καμία ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης από την στιγμή που τα λεφτά των
δανείων αποδίδονται για την εξυπηρέτηση του χρέους και δεν
διοχετεύονται στην ανάπτυξη, κυρίως του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα της
χώρας, αυξάνοντας έτσι καθημερινά το δημόσιο χρέος.
Υπό την πίεση λοιπόν, αυτής της ατέρμονης και ατελέσφορης πολιτικής, η
κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου οδήγησε τον τόπο σε πρόωρες εκλογές. Όπως
ακριβώς, και η κυβέρνηση Παπανδρέου των εκλογών του 2009. Και ο
κυρίαρχος λαός μας, που αρχίζει και γίνεται σοφότερος, ανέδειξε την 25η
Ιανουαρίου 2015 κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μια κυβέρνηση, δυο κομμάτων με
πλείστες όσες ιδεολογικές αντιθέσεις, αλλά που την ενώνει ο διακαής
πόθος της κατάργησης των Μνημονίων. Άλλωστε, αυτό ήταν το κυρίαρχο
προεκλογικό σύνθημά τους και γι΄ αυτό ο Ελληνικός λαός τους
εμπιστεύθηκε, ρίχνοντας στον Καιάδα της λήθης όσα κόμματα συντάχθηκαν με
τη Μνημονιακή πολιτική. Τα δεκανίκια των Μνημονιακών κυβερνήσεων,
ΛΑ.Ο.Σ και ΔΗ.ΜΑΡ διαλύθηκαν, το ΠΑ.ΣΟ.Κ πνέει τα λοίσθια και η
σπαρασσόμενη Ν.Δ. θα προσπαθήσει να ανασυνταχθεί, αλλάζοντας πολιτική
κατεύθυνση.
Ωστόσο, τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης είναι ενθαρρυντικά.
Γιατί, δείχνει να τηρεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις της προς τον
Ελληνικό λαό, που ήταν η σκληρή διαπραγματευτική πολιτική απέναντι των
“εταίρων” μας στη Ευρωζώνη. Κάτι δηλαδή, που δεν έπραξαν οι κυβερνήσεις
Παπανδρέου και Σαμαρά. Είναι ενθαρρυντικά, γιατί δείχνει να αποδίδει η
αλλαγή πλεύσης αυτής της κυβέρνησης σε σχέση με την υποτέλεια των
προηγούμενων. Δείχνει πως οι Ευρωπαίοι “εταίροι” μας, αναδιπλώνονται
μετά την σκληρή αντιπαράθεση της συνάντησης Βαρουφάκη- Ντάισελμπλουμ.
Γιαυτό και η αυστηρή κριτική που ασκεί το Βερολίνο στον πρόεδρο του
Eurοgroup Γερούν Ντάισελμπλουμ για τα αποτελέσματα της επίσκεψης του
στην Αθήνα, ενώ από την κριτική των γερμανικών μέσων ενημέρωσης δεν
ξεφεύγει και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Αλλά,
Ευρωζώνη δεν είναι μόνο η Γερμανία. Είναι όλα εκείνα τα κράτη – μέλη που
έχουν τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα. και κυρίως ο ευρωπαϊκός νότος.
Που αργά αλλά σταθερά θα υποκλιθούν και θα υλοποιήσουν την σκληρή
διαπραγματευτική πλεύση της ελληνικής κυβέρνησης.
Συνεπώς, είναι σίγουρο πως δημιουργείται ήδη αναστάτωση στην Ευρώπη από
αυτήν την σκληρή πολιτική και υπάρχουν κλυδωνισμοί στο οικοδόμημα του
Ευρώ. Όπως είναι επίσης σίγουρο πως θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν
διάφορες εκβιαστικές πιέσεις μέσω των οίκων αξιολόγησης. Η ελληνική
κυβέρνηση όμως, δεν πρέπει να κάνει βήμα πίσω. Υπάρχει ακόμη χρόνος να
τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες. Στήριγμά της η νωπή εντολή του ελληνικού
λαού.
Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια