Υπάρχει
κάτι παράδοξο αυτές τις μέρες στην κοινωνία και, επειδή έχω τεντωμένες
τις κεραίες, είμαι υποχρεωμένος να το καταγράψω. Οι Ελληνες δείχνουν να
συγχωρούν στον Τσίπρα τη μνημονιακή στροφή που έκανε υιοθετώντας τις
απαιτήσεις των δανειστών. Εν πάση περιπτώσει, δεν του τη χρεώνουν.
Μέτρα που, αν είχε λάβει κατά το ήμισυ η προηγούμενη κυβέρνηση, θα δεχόταν σήμερα επικοινωνιακή καταιγίδα, σήμερα περνούν σχετικά στο ντούκου, ενώ όσοι τους ασκούν θεμελιωμένη κριτική θεωρούνται προκατειλημμένοι. Το ερώτημα είναι γιατί. Μια πρώτη προφανής απάντηση που θα μπορούσε να παρηγορήσει την αξιωματική αντιπολίτευση είναι ότι τα μέτρα δεν έχουν γίνει ακόμη συγκεκριμένα. Οταν γίνουν και φτάσουν στην τσέπη του Ελληνα, θα υπάρξει... εξέγερση.
Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι η μνημονιακή στροφή ΣΥΡΙΖΑ στον ρεαλισμό και η αποδοχή βλάσφημων λέξεων όπως «ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις», «ανταγωνιστικότητα», «ιδιωτικοποιήσεις» αποτελούν κόκκινο πανί για τους οπαδούς του 4%, όχι του υπόλοιπου 32% που προέρχεται κατά βάση από το ΠΑΣΟΚ. Αρα το όποιο πρόβλημα στρατηγικά είναι διαχειρίσιμο για τον Τσίπρα. Το πολύ πολύ να έχει διαρροές στα αριστερά, προελαύνοντας στα άγνωστα εδάφη του μεσαίου χώρου.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη εξήγηση, πιο σύνθετη. Οι Ελληνες φαίνεται ότι δεν ψήφισαν για κυβέρνηση αλλά για αλλαγή ηγεσίας και επετηρίδας. Διψούν, αναζητούν ηγεσία και καθοδήγηση. Και απ' όσα ακούω αυτή τη στιγμή, το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού και ό,τι αυτό συμβολίζει είναι τόσο ισχυρό σε αυτή τη φάση, ώστε «σκεπάζει» τις παραχωρήσεις. Μη νομίζετε ότι και ο Σαμαράς δεν είχε την ίδια ευκαιρία. Την είχε. Στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του η αποδοχή των πολιτών ήταν καθολική. Η πιο συνηθισμένη φράση που άκουγες τότε από αριστερούς ήταν «δεν του το είχαμε του Σαμαρά». Μετά την ΕΡΤ σταδιακά μπήκε σε μια φθορά, από την οποία δεν βγήκε ποτέ.
Στην ίδια ακριβώς φάση βρίσκεται σήμερα και ο Τσίπρας, διαθέτοντας στρατηγικό πλεονέκτημα: Διαθέτει αφήγημα. Πρώτον, λόγω του λαϊκίστικου, πλην ρεαλιστικού τρόπου που έκανε τη διαπραγμάτευση. Η πολιτική είναι διαχείριση των συμβολισμών. Οι Ελληνες ήθελαν υποχώρηση με καβγά.
Δεύτερον, γιατί διαθέτει μια ισχυρότατη εσωτερική ατζέντα: κυνήγι επώνυμης φοροδιαφυγής, σύγκρουση με τους νταβαντζήδες, απόδοση δικαιοσύνης. Λίγα λεφτά να τους πάρει παραπάνω για ιδιωτικοποιήσεις - συχνότητες, πάνω στην ισότητα να παίξει, θα γίνει ήρωας. Δεδομένων μάλιστα των υπαρξιακών ζητημάτων που θα αντιμετωπίσει το προσεχές διάστημα η Κεντροδεξιά που φλερτάρει με την απομόνωσή της στο δεξιό άκρο του πολιτικού συστήματος, φτάνουν στον Τσίπρα για να είναι ο κυρίαρχος των επόμενων μηνών.
Μέτρα που, αν είχε λάβει κατά το ήμισυ η προηγούμενη κυβέρνηση, θα δεχόταν σήμερα επικοινωνιακή καταιγίδα, σήμερα περνούν σχετικά στο ντούκου, ενώ όσοι τους ασκούν θεμελιωμένη κριτική θεωρούνται προκατειλημμένοι. Το ερώτημα είναι γιατί. Μια πρώτη προφανής απάντηση που θα μπορούσε να παρηγορήσει την αξιωματική αντιπολίτευση είναι ότι τα μέτρα δεν έχουν γίνει ακόμη συγκεκριμένα. Οταν γίνουν και φτάσουν στην τσέπη του Ελληνα, θα υπάρξει... εξέγερση.
Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι η μνημονιακή στροφή ΣΥΡΙΖΑ στον ρεαλισμό και η αποδοχή βλάσφημων λέξεων όπως «ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις», «ανταγωνιστικότητα», «ιδιωτικοποιήσεις» αποτελούν κόκκινο πανί για τους οπαδούς του 4%, όχι του υπόλοιπου 32% που προέρχεται κατά βάση από το ΠΑΣΟΚ. Αρα το όποιο πρόβλημα στρατηγικά είναι διαχειρίσιμο για τον Τσίπρα. Το πολύ πολύ να έχει διαρροές στα αριστερά, προελαύνοντας στα άγνωστα εδάφη του μεσαίου χώρου.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη εξήγηση, πιο σύνθετη. Οι Ελληνες φαίνεται ότι δεν ψήφισαν για κυβέρνηση αλλά για αλλαγή ηγεσίας και επετηρίδας. Διψούν, αναζητούν ηγεσία και καθοδήγηση. Και απ' όσα ακούω αυτή τη στιγμή, το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού και ό,τι αυτό συμβολίζει είναι τόσο ισχυρό σε αυτή τη φάση, ώστε «σκεπάζει» τις παραχωρήσεις. Μη νομίζετε ότι και ο Σαμαράς δεν είχε την ίδια ευκαιρία. Την είχε. Στον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής του η αποδοχή των πολιτών ήταν καθολική. Η πιο συνηθισμένη φράση που άκουγες τότε από αριστερούς ήταν «δεν του το είχαμε του Σαμαρά». Μετά την ΕΡΤ σταδιακά μπήκε σε μια φθορά, από την οποία δεν βγήκε ποτέ.
Στην ίδια ακριβώς φάση βρίσκεται σήμερα και ο Τσίπρας, διαθέτοντας στρατηγικό πλεονέκτημα: Διαθέτει αφήγημα. Πρώτον, λόγω του λαϊκίστικου, πλην ρεαλιστικού τρόπου που έκανε τη διαπραγμάτευση. Η πολιτική είναι διαχείριση των συμβολισμών. Οι Ελληνες ήθελαν υποχώρηση με καβγά.
Δεύτερον, γιατί διαθέτει μια ισχυρότατη εσωτερική ατζέντα: κυνήγι επώνυμης φοροδιαφυγής, σύγκρουση με τους νταβαντζήδες, απόδοση δικαιοσύνης. Λίγα λεφτά να τους πάρει παραπάνω για ιδιωτικοποιήσεις - συχνότητες, πάνω στην ισότητα να παίξει, θα γίνει ήρωας. Δεδομένων μάλιστα των υπαρξιακών ζητημάτων που θα αντιμετωπίσει το προσεχές διάστημα η Κεντροδεξιά που φλερτάρει με την απομόνωσή της στο δεξιό άκρο του πολιτικού συστήματος, φτάνουν στον Τσίπρα για να είναι ο κυρίαρχος των επόμενων μηνών.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια