 |
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος |
με την συνδιάσκεψη για την ειρήνη που έγινε πρόσφατα στο Μινσκ της Λευκορωσίας, που μόνο την ειρήνη δεν φαίνεται να εξασφαλίζει. Το αν το Μινσκ οδηγήσει σε ένα νέο μεγάλο παγκόσμιο πόλεμο, αυτή την φορά χειρότερο από κάθε προηγούμενο Αρμαγεδδώνα, αυτό μάλλον θα φανεί στο εγγύς μέλλον.
Το πρώτο βασικό στοιχείο των ομοιοτήτων στις δυο αυτές συνδιασκέψεις
είναι ότι και στις δυο μια δύναμη εκτός Ευρώπης και συγκεκριμένα η
Αμερική, κατά βάθος επιδίωκε πάντα ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο που θα
κατάστρεφε την Ευρώπη και θα εξασφάλιζε την παγκόσμια ηγεμονία της. Στον
Μόναχο στην συνδιάσκεψη ειρήνης που ήταν μια τελευταία ευκαιρία για να
αποτραπεί ο πόλεμος, μετείχαν οι χώρες Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία
και Ιταλία. Στην Αμερική πρόεδρος ήταν o Delano Roosevelt που επιδίωκε
πόλεμο στην Ευρώπη εμφανιζόμενος με «ωραίες» υποκριτικές δηλώσεις υπέρ
της ειρήνης. Στην συνδιάσκεψη της ειρήνης στο Μινσκ, που θεωρείται σαν
μια τελευταία ευκαιρία να αποφευκτεί ο γενικότερος πόλεμος, πάλι στην
Αμερική είναι ένας πρόεδρος, ο Μπάρακ Ομπάμα, που στην ουσία θέλει
πόλεμο παρά τις «ωραίες» υποκριτικές δηλώσεις του υπέρ της ειρήνης.
Στην περίπτωση του Μονάχου είχαμε μια συνδιάσκεψη για το πρόβλημα που
είχε δημιουργηθεί από την γερμανική μειονότητα της Σουδητείας στην τότε
Τσεχοσλοβακία, που καταπιέζονταν από την πλειονότητα των Τσέχων. Στην
περίπτωση του Μινσκ έχουμε την ρωσική μειονότητα της Ουκρανίας που
καταπιέζεται από την κυβέρνηση του Κιέβου. Και στη πρώτη και στην
δεύτερη περίπτωση έχουμε δυο αδύναμα κράτη, Τσεχοσλοβακία στο Μόναχο,
Ουκρανία στο Μινσκ, χωρίς καμία ιστορική ταυτότητα. Και στις δυο
περιπτώσεις έχουμε ένα αδύναμο κράτος να προκαλεί τον πόλεμο
παρασυρόμενο από εξωτερικούς παράγοντες. Στην συνδιάσκεψη του Μονάχου
είχαμε την θεωρητική απουσία αλλά στην πραγματικότητα εκπροσώπηση των
ΗΠΑ από την Μεγάλη Βρετανία, ενώ στην συνδιάσκεψη του Μινσκ είχαμε την
θεωρητική απουσία αλλά στην πραγματικότητα εκπροσώπηση των ΗΠΑ από την
Γερμανία. Μετά την συνδιάσκεψη του Μονάχου είχαμε την Πολωνία να
συμπεριφέρεται προκλητικά κατά της Γερμανίας απορρίπτοντας την συμφωνία
που είχαν προτείνει οι Γερμανοί προκαλώντας την εισβολή τω ν Γερμανών
και στη συνέχεια τον παγκόσμιο πόλεμο. Στην περίπτωση του Μινσκ έχουμε
την Ουκρανία που στην πραγματικότητα απορρίπτει κάθε πρόταση της Ρωσίας.
Και στις δυο περιπτώσεις διαφαίνεται πως όταν στις συνδιασκέψεις για
την ειρήνη στην Ευρώπη ανακατεύονται έξωευρωπαϊκοί παράγοντες, τότε η
διασφάλιση της ειρήνης είναι μακρά από την πραγματικότητα.
Στην Ουκρανία είναι ξεκάθαρο ότι ο Ομπάμα υποστηρίζει ένα
νεοναζιστικό καθεστώς όπως αυτό του Κιέβου, επιδιώκοντας αυτό που έχει
περάσει στην αμερικανική ιστορία σαν ένας καινούργιος, «Fresh Happy War»
για την… εξασφάλιση της ειρήνης. Ουσιαστικά η σύγχρονη μεγάλη πολεμική
επιχείρηση των ΗΠΑ άρχισε από την Bush regime με τους πολέμους στο Ιράκ,
Αφγανιστάν, τον λεγόμενο «ROW war», δηλαδή πόλεμο στον υπόλοιπο μέρος
του κόσμου με δικαιολογία τον περίφημο, «War on Terror», δηλαδή την
καταπολέμηση της τρομοκρατίας
Όπως ακριβώς με το Μόναχο οι δυτικοί θυσίασαν την Πολωνία για να
φτάσουμε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έτσι και στην περίπτωση του
Μινσκ οι Αμερικανοί δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν την Ουκρανία για να
προκαλέσουν νέα παγκόσμια σύρραξη. Η Νέα τάξη υπολογίζει συχνά τα
μελλούμενα από τα προηγούμενα, μόνο που αυτή την φορά, ο Αρμαγεδδών θα
είναι μάλλον καταστροφή για τους ίδιους τους αρχιτέκτονες της Νέας Τάξης
Πραγμάτων.
Οψόμεθα!
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια