 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Το διμερές εμπόριο, η ενεργειακή ειδική σχέση αλλά και οι γερμανικές επενδύσεις στην Ρωσία και την πρώην ΕΣΣΔ αρκούν για να εξηγήσουν την ανησυχία του Σταϊνμάγερ, αλλά δεν εξαντλούν τους λόγους για τους οποίους κάθε εχέφρων στο Βερολίνο θα πρέπει να ανησυχεί.
Μια Ουκρανία προσδεδεμένη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε, θα στερούσε από τη Ρωσία την κυρίαρχη παρουσία στη Μαύρη Θάλασσα, που κατοχυρώθηκε με τις κατακτήσεις της Μεγάλης Αικατερίνης στα τέλη του 18ου αιώνα. Μια ενεργοποίηση δυνατότητας προβολής ισχύος από το ΝΑΤΟ στις Βαλτικές και την Πολωνία είναι μια εξέλιξη που δεν θα την αποδεχθεί αμαχητί η Μόσχα, που βλέπει στην πράξη να παραβιάζεται μια άτυπη συμφωνία κυρίων με τη Δύση, ότι η ένταξη των τριών Βαλτικών Χωρών στην Ατλαντική Συμμαχία θα είχε κυρίως πολιτικό και όχι επιχειρησιακό χαρακτήρα.
Τι θα συμβεί αν σταθεροποιηθεί ο Ψυχρός Πόλεμος είναι φανερό: Δίπλα στη Γερμανία η Πολωνία και οι Βαλτικές θα γίνουν ένα πεδίο συχνών αν όχι καθημερινών εμπλοκών στον αέρα και στη θάλασσα ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία, με την περιοχή να είναι μια μεγέθυνση των χειρότερων στιγμών της ελληνοτουρκικής έντασης στο Αιγαίο μετά το 1974.
Ας θυμηθούμε τον απομονωμένο ρωσικό θύλακα του Καλίνιγκραντ μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας και τις συμπαγείς και πολυπληθείς ρωσικές κοινότητες στην Εσθονία και τη Λετονία -άνω του 25% του συνολικού πληθυσμού- και το καθεστώς πολιτών δεύτερης κατηγορίας που έχουν οι περισσότεροι, για να καταλάβουμε ότι αν η αντιπαράθεση Ε.Ε. - Ρωσίας δεν τεθεί υπό έλεγχο, τότε η περιοχή της Βαλτικής θα γίνει πεδίο πρωτοφανούς έντασης μη αποκλειομένων θερμών επεισοδίων αλλά και εξεγέρσεων τύπου Ανατολικής Ουκρανίας.
Στην περίπτωση αυτή το Βερολίνο θα βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη πρώτον, για να ανασυγκροτήσει τις ένοπλες δυνάμεις της Γερμανίας και δεύτερον, για να αναλάβει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ επιχειρησιακές ευθύνες κάλυψης και στήριξης της Πολωνίας και των Βαλτικών. Όλα τα παραπάνω σε ορίζοντα μηνών.
Με την Ευρωζώνη στο κατώφλι του σπιράλ αποπληθωρισμού και ύφεσης, αν προστεθεί το κόστος μιας μόνιμης διάρρηξης της συνεργασίας με τη Ρωσία αλλά και το κόστος μιας επιχειρησιακής ενεργού παρουσίας του ΝΑΤΟ στην Ανατολή, είναι βέβαιο ότι οι αντοχές της Γερμανίας θα φθάσουν σε οριακό σημείο.
Τηρουμένων των αναλογιών η Γερμανία κινδυνεύει να πάθει σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα ό,τι έπαθε η Φινλανδία μετά το 1989-91, αλλά και να πάθει ξανά σήμερα: Κρίση στην ΕΣΣΔ τότε και στη Ρωσία σήμερα σημαίνει καταστροφή για το Ελσίνκι.
Μια περίοδος, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία της η Γερμανία έζησε είκοσι πέντε χρόνια χωρίς καμιά απειλή για την εθνική της ασφάλεια, μοιάζει να κινδυνεύει να τερματισθεί χωρίς ορατό ορίζοντα επιστροφής στην ομαλότητα.
Το ερώτημα που τίθεται αν είναι σήμερα αντιστρέψιμη η διολίσθηση προς την καταστροφή. Το 1914 μια μέρα πριν από την επίθεση της Γερμανίας στη Γαλλία ο Αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος ο Δεύτερος ρώτησε τον επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου Μόλτκε αν μπορεί να ματαιωθεί η εν εξελίξει προώθηση δυνάμεων για να πάρει την απάντηση: «Τα τρένα έχουν ξεκινήσει».
Από ό,τι φαίνεται τα τρένα έχουν και σήμερα ξεκινήσει. Σε σύγκρουση με την πλειονότητα των εταίρων της στην Ευρωζώνη και κυρίως με τη Γαλλία και την Ιταλία να έχουν συνθλιβεί από τη λιτότητα που επέβαλαν οι Μέρκελ-Σόιμπλε, έχει άραγε η απομονωμένη στην Ευρώπη, Γερμανία, τη δυνατότητα να συγκρουσθεί με τις ΗΠΑ;
Τέλος εποχής
Μια περίοδος, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία της η Γερμανία έζησε είκοσι πέντε χρόνια χωρίς καμιά απειλή για την εθνική της ασφάλεια, μοιάζει να κινδυνεύει να τερματισθεί χωρίς ορατό ορίζοντα επιστροφής στην ομαλότητα.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια