Πιάσε ένα μοιρολόι

Γράφει ο Γιάννης Λαζάρου 

Οι φανφάρες και οι χαρές δεν λείπουν στιγμή από την χώρα. Τι κι αν εσύ, Έλληνα, δεν ξεπέρασες ακόμα το εγκεφαλικό από την δόση των φόρων που έσκασες πριν λίγες ημέρες.
Η ΝΔ γιορτάζει τα 40 χρόνια της ιδρύσεως της με στελέχη και οπαδούς να χειροκροτούν τον Σαμαρά, ενώ η νεολαία του Σύριζα «Πολεμάει και τραγουδάει» (όπως δήλωσε ο πρόεδρος Τσίπρας) σε παρτάκια με swing και τσιφτετέλια.

Κάπου εκεί ανάμεσα από τα πανηγύρια βρίσκεται και η πραγματικότητα στριμωγμένη, όπως στριμωγμένος είσαι κι εσύ ανάμεσα στην μεταξωτή γραβάτα του Σαμαρά και το μπούστο της νέας οπαδού του Σύριζα.

40 χρόνια γιορτής για την ΝΔ που το αποτέλεσμα της πολιτικής που χάραξε είναι η ίδια σου η κατάντια. Πάλι καλά που δεν έβαλαν σε φωτογραφική παράταξη τις φάτσες των απεγνωσμένων πολιτών να διακοσμούν τους τοίχους της αίθουσας γιορτής. Για να έχουν κάτι να χαζεύουν οι παρευρισκόμενοι στα διαλείμματα υψώνοντας τα ποτήρια με την σαμπάνια αναφωνώντας «Εις τον θάνατο του Έλληνα». Να γίνει η φάτσα σου ο μεζές του πατριδοκάπηλου. Η κατάντια σου το αποδεικτικό στοιχείο του κάθε νοικοκυραίου ψηφοφόρου ότι επί 40 χρόνια σε «πηδούσε» συνειδητά και τώρα το γλεντάει πάνω από τον τάφο σου. 

Από την άλλη έχεις την ξαναμμένη νεολαία που απ’ ό,τι αποδεικνύουν τα γλέντια της στον αριστερό πολιτικό χώρο που την θρέφει, τίποτε τραγικό δεν συμβαίνει τριγύρω. Όλα βαίνουν καλώς κι αν εσύ σακατεμένε οικοδόμε που παίρνεις αναπηρική σύνταξη είσαι λίγο πριν την ακύρωση της σύνταξής σου για να σωθεί το ταμείο του ΙΚΑ, η φάτσα σου θα μπορούσε να γίνει ένα καταπληκτικό τατουάζ ανάμεσα στα μπούτια της ξαναμμένης 20χρονης Συριζαίας. Να σε κολλήσει ως ένσημο στο ιερό της σημείο και να σε κουβαλά κάθε φορά που πρέπει να επιδεικνύει τα προσόντα της για έναν πλάγιο διορισμό. 

40 χρόνια πουλημένης δημοκρατίας που έφτιαξε υβρίδια κόμματα να χωρέσει όλος ο ωχαδερφισμός, η υποτέλεια, η τεμπελιά, το ρουφιανιλίκι που διέπει την μεγαλύτερη μερίδα των νεοελλήνων. Σε αυτά τα χρόνια είδαμε το ΠΑΣΟΚ να αλωνίζει, το Συνασπισμό να δημιουργείται, το ΚΚΕ να νομιμοποιείται, τους ναζιστές να γίνονται κόμμα δημοκρατικό, το παρακράτος να γίνεται Φιλελεύθερη Δεξιά, κόμματα της αριστεράς να δημιουργούνται με ταχύτητα φωτός. 

40 χρόνια είδαμε την Ελλάδα να γίνεται μπετόν και αντιπαροχή, τεμπέληδες να στοιβάζονται στον ιερότερο χώρο εργασίας μιας χώρας που δεν είναι άλλος από το Δημόσιο, την δημοσιογραφία να γίνεται η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε πουστιά και κλεψιά πολιτικών προσώπων. 

40 χρόνια για να φθάσουμε εδώ να έχουμε ως μόνη λύση για τον απόπατο της Ευρώπης (Ελλάδα) ή να είσαι με τον προδόταρο δεξιοπασόκο ή με το «τραγουδάμε και πολεμάμε» του Συριζαίου. Μόνο που από την συγκεκριμένη εξίσωση ως αποτέλεσμα είναι η απόγνωσή σου. Πολέμα εσύ για να τραγουδάνε οι «αριστεροί» και να κονομάνε από επιδοτήσεις οι δεξιοκεντρωοαριστεροί. Όλων μας οι ζωές στο καζάνι που ανακατεύουν την ίδια στιγμή όλα τα πολιτικά σούργελα και οι βολεμένοι ψηφοφόροι αυτών. 

40 δικά σου χρόνια πέρασαν κιόλας. Συνέχισε, νεοέλληνα, να στρουθοκαμηλίζεις, να παλαμακίζεις και να ελπίζεις ότι θα έρθει η μέρα γιορτής και για την πάρτη σου. Συνέχισε να γίνεσαι το αντικείμενο προς συζήτηση και όχι ο ίδιος ο ομιλών για την κατάστασή σου. Μια χαρά τους φτιάχνεις τις χαρές και τα πανηγύρια μόνο που το μοιρολόι που θα ακουστεί στο τέλος να ξέρεις ότι θα το τραγουδήσεις ολομόναχος επάνω στην σκηνή, χωρίς δεξιούς συμπαραστάτες και χωρίς αριστερούς αλληλέγγυους. Χωρίς αυτούς  που επί 40 χρόνια γράφουν γελώντας τους στίχους του δικού σου μοναχικού θρήνου.

Στον τοίχο