Τη διατήρηση του θυρεοειδούς αδένα
επιτάσσουν πλέον οι διεθνείς κλινικές κατευθυντήριες οδηγίες στην
περίπτωση εκδήλησης νεοπλασίας, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν
στο 13ο Διεθνές Συνέδριο Χειρουργικής Ενδοκρινών Αδένων, που
πραγματοποιήθηκε στη Μεσσηνία, υπό την προεδρία του καθηγητή Δημήτριου
Λινού.
Όπως επισημάνθηκε από τους καθηγητές Κουαν Ντου, του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, Μπάρνεϊ Χάρισον, του Βασιλικού Νοσοκομείου Χαλαμσάιρ της Μ. Βρετανίας και Τζεφ Τομσον, της Κλινικής Μάγιο, στόχος της νέας θεραπευτικής οπτικής είναι η ασφάλεια του ασθενούς και η προστασία του από εκτεταμένες χειρουργικές επεμβάσεις ή την μετεγχειρητική χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου, χωρίς συγκεκριμένες ενδείξεις.
Συγκεκριμένα, για τον καρκίνου του θυρεοειδούς μεγέθους μικρότερο από 2cm δεν απαιτείται πλέον ούτε προφυλακτική αφαίρεση των κεντρικών λεμφαδένων, ούτε η χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου εκτός αν συνυπάρχουν άλλοι παράγοντες κινδύνου για υποτροπή ή μετάσταση. Στους κινδύνους αυτούς περιλαμβάνεται η ηλικία πάνω από 45 ετών, η διήθηση της κάψας τους θυρεοειδούς από το θηλώδες καρκίνωμα του θυρεοειδούς κ.λπ.
Ο θηλώδης καρκίνος του θυρεοειδούς, που είναι ο πιο συχνός σε ποσοστό 80% όλων των καρκίνων του θυρεοειδούς, έχει άριστη πρόγνωση. Αν και οι περισσότεροι χειρουργοί και ενδοκρινολόγοι προτιμούν την ολική θυρεοειδεκτομή, ή αφαίρεση μόνο του ενός λοβού με θηλώδες καρκίνωμα διαμέτρου <1cm και χωρίς άλλους παράγοντες κινδύνου αποτελεί αποδεκτή χειρουργική τεχνική χωρίς να απαιτείται επανεγχείρηση.
Στις νέες κατευθυντήριες οδηγίες επισημαίνεται εξάλλου ότι, οι δύσκολες περιπτώσεις του θυρεοειδή αδένα, ιδίως όταν πρόκειται για καρκίνο, οι ασθενείς πρέπει να αντιμετωπίζονται από εξειδικευμένους χειρουργούς ενδοκρινών αδένων που γνωρίζουν και την έκταση της εγχείρησης και κυρίως την προστασία τους ασθενούς από τις γνωστές επιπλοκές της λεπτής αυτής επέμβασης.
Ο ιάπωνας καθηγητής, Ακίρα Μιγιατσι, παρουσίασε μεγάλο αριθμό κλινικών περιπτώσεων από την χώρα του, με μικρό σε μέγεθος καρκίνο του θυρεοειδούς αδένα, αποδεδειγμένο με κυτταρολογική βιοψία, οι οποίοι δεν χειρουργήθηκαν άλλά παρακολουθούνται με υπερηχογράφημα διαχρονικά. Μόνο όταν το υπερηχογράφημα έδειξε αύξηση του μεγέθους του καρκίνου, τότε λίγοι σχετικά ασθενείς υποβλήθηκαν σε θυρεοειδεκτομή.
Τέλος, ο καθηγητής, Γιαν Ζεντένιους από το Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Σουηδίας, αναφέρθηκε στα διαγνωστικά προβλήματα ασθενών με παθήσεις στους παραθηρεοειδείς αδένες. Ο υπερπαραθυρεοειδισμός, δηλαδή η υπερπαραγωγή ασθεστίου που δημιουργεί λίθους στα νεφρά, οστεοπόρωση, αλλά και πολλά άλλα ψυχολογικά προβλήματα πρέπει να διαγιγνώσκονται έγκαιρα πριν παρουσιαστούν οι σοβαρές επιπλοκές ενός καλοήθους κατά τα άλλα νεοπλάσματος.
Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε και σε περιπτώσεις που τα επίπεδα του ασβεστίου είναι σχεδόν φυσιολογικά αλλά η αυξημένη παραθορμόνη και άλλες εξετάσεις δείχνουν την παρουσία της νόσου.
Ο καθηγητής Γκοραν Ακερστρομ από το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα της Σουηδίας, αναφέρθηκε εκτεταμένα στη διάγνωση, άλλα κυρίως στη θεραπεία των ενδοκρινικών όγκων του γαστρεντερικού συστήματος του παγκρέατος.
Οι περισσότεροι εισηγητές τόνισαν τη δυνατότητα για «επιθετική» αντιμετώπιση του καρκίνου της ενδοκρινικής μοίρας του παγκρέατος ακόμα και όταν υπάρχουν μεταστάσεις στο ήπαρ. Στους νευροενδοκρινείς αυτούς όγκους υπάρχει αποτελεσματική φαρμακευτική αγωγή που βοηθάει αρκετούς ασθενείς από τα συμπτώματα της νόσου αυτής.
Η καθηγήτρια Σοφία Τσελένη από το Πανεπιστήμιο Αθηνών παρουσίασε όλες τις σύγχρονες απόψεις για τη σωστή αντιμετώπιση του καρκίνου του θυρεοειδούς, σύμφωνα με την προεγχειρητική βιοψία με λεπτή βελόνα. Η προεγχειρητική γνώση για την πιθανότητα ενός όζου του θυρεοειδούς αδένα να είναι κακοήθης είναι απαραίτητη ώστε να περιορισθεί η χειρουργική αντιμετώπιση μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που υπάρχει κυτταρολογική βιοψία υποψίας για νεόπλασμα του θυρεοειδούς.
Οι καθηγητές, Γεώργιος Χρούσος και Στυλιανός Τσαγκαράκης, αναφέρθηκαν λεπτομερώς στην διάγνωση των παθήσεων των επινεφριδίων ιδίως εκείνων που παράγουν μεγάλες ποσότητες κορτιζόνης με καταστροφικά αποτελέσματα για τον ασθενή, αλλά και εκείνων που παράγουν μικρόποσότητες κορτιζόνης στα πλαίσια των τυχαία ανευρισκόμενων όγκων των επινεφριδίων. Η αντιμετώπιση των όγκων αυτών αποτελεί ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα της σύγχρονης ιατρικής μιας και 5% των Αξονικών Τομογραφιών, που γίνονται για οποιοδήποτε λόγο, εμφανίζουν έναν όγκο στα επινεφρίδια.
Τέλος, ο καθηγητής Χειρουργικής, Δημήτρη Λινός, αναφέρθηκε στη χειρουργική θεραπεία των όγκων του επινεφριδίου. Αναφέρθηκε στην λαπαροσκοπική αφαίρεση των όγκων, αλλά και στην πιο σύγχρονη τεχνική της περοτοναϊκής αφαίρεσης των όγκων των επινεφριδίων, χωρίς τα μηχανήματα της Ενδοσκοπικής ή Ρομποτικής Χειρουργικής, να εισέλθουν στην περιτοναϊκή κοιλότητα.
Σήμερα, η κλασική «ανοιχτή» χειρουργική αντιμετώπιση των όγκων των επινεφριδίων περιορίζεται στους πολύ μεγάλους όγκους, πιθανών κακοήθεις.
Όπως επισημάνθηκε από τους καθηγητές Κουαν Ντου, του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, Μπάρνεϊ Χάρισον, του Βασιλικού Νοσοκομείου Χαλαμσάιρ της Μ. Βρετανίας και Τζεφ Τομσον, της Κλινικής Μάγιο, στόχος της νέας θεραπευτικής οπτικής είναι η ασφάλεια του ασθενούς και η προστασία του από εκτεταμένες χειρουργικές επεμβάσεις ή την μετεγχειρητική χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου, χωρίς συγκεκριμένες ενδείξεις.
Συγκεκριμένα, για τον καρκίνου του θυρεοειδούς μεγέθους μικρότερο από 2cm δεν απαιτείται πλέον ούτε προφυλακτική αφαίρεση των κεντρικών λεμφαδένων, ούτε η χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου εκτός αν συνυπάρχουν άλλοι παράγοντες κινδύνου για υποτροπή ή μετάσταση. Στους κινδύνους αυτούς περιλαμβάνεται η ηλικία πάνω από 45 ετών, η διήθηση της κάψας τους θυρεοειδούς από το θηλώδες καρκίνωμα του θυρεοειδούς κ.λπ.
Ο θηλώδης καρκίνος του θυρεοειδούς, που είναι ο πιο συχνός σε ποσοστό 80% όλων των καρκίνων του θυρεοειδούς, έχει άριστη πρόγνωση. Αν και οι περισσότεροι χειρουργοί και ενδοκρινολόγοι προτιμούν την ολική θυρεοειδεκτομή, ή αφαίρεση μόνο του ενός λοβού με θηλώδες καρκίνωμα διαμέτρου <1cm και χωρίς άλλους παράγοντες κινδύνου αποτελεί αποδεκτή χειρουργική τεχνική χωρίς να απαιτείται επανεγχείρηση.
Στις νέες κατευθυντήριες οδηγίες επισημαίνεται εξάλλου ότι, οι δύσκολες περιπτώσεις του θυρεοειδή αδένα, ιδίως όταν πρόκειται για καρκίνο, οι ασθενείς πρέπει να αντιμετωπίζονται από εξειδικευμένους χειρουργούς ενδοκρινών αδένων που γνωρίζουν και την έκταση της εγχείρησης και κυρίως την προστασία τους ασθενούς από τις γνωστές επιπλοκές της λεπτής αυτής επέμβασης.
Ο ιάπωνας καθηγητής, Ακίρα Μιγιατσι, παρουσίασε μεγάλο αριθμό κλινικών περιπτώσεων από την χώρα του, με μικρό σε μέγεθος καρκίνο του θυρεοειδούς αδένα, αποδεδειγμένο με κυτταρολογική βιοψία, οι οποίοι δεν χειρουργήθηκαν άλλά παρακολουθούνται με υπερηχογράφημα διαχρονικά. Μόνο όταν το υπερηχογράφημα έδειξε αύξηση του μεγέθους του καρκίνου, τότε λίγοι σχετικά ασθενείς υποβλήθηκαν σε θυρεοειδεκτομή.
Τέλος, ο καθηγητής, Γιαν Ζεντένιους από το Ινστιτούτο Καρολίνσκα της Σουηδίας, αναφέρθηκε στα διαγνωστικά προβλήματα ασθενών με παθήσεις στους παραθηρεοειδείς αδένες. Ο υπερπαραθυρεοειδισμός, δηλαδή η υπερπαραγωγή ασθεστίου που δημιουργεί λίθους στα νεφρά, οστεοπόρωση, αλλά και πολλά άλλα ψυχολογικά προβλήματα πρέπει να διαγιγνώσκονται έγκαιρα πριν παρουσιαστούν οι σοβαρές επιπλοκές ενός καλοήθους κατά τα άλλα νεοπλάσματος.
Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε και σε περιπτώσεις που τα επίπεδα του ασβεστίου είναι σχεδόν φυσιολογικά αλλά η αυξημένη παραθορμόνη και άλλες εξετάσεις δείχνουν την παρουσία της νόσου.
Ο καθηγητής Γκοραν Ακερστρομ από το Πανεπιστήμιο της Ουψάλα της Σουηδίας, αναφέρθηκε εκτεταμένα στη διάγνωση, άλλα κυρίως στη θεραπεία των ενδοκρινικών όγκων του γαστρεντερικού συστήματος του παγκρέατος.
Οι περισσότεροι εισηγητές τόνισαν τη δυνατότητα για «επιθετική» αντιμετώπιση του καρκίνου της ενδοκρινικής μοίρας του παγκρέατος ακόμα και όταν υπάρχουν μεταστάσεις στο ήπαρ. Στους νευροενδοκρινείς αυτούς όγκους υπάρχει αποτελεσματική φαρμακευτική αγωγή που βοηθάει αρκετούς ασθενείς από τα συμπτώματα της νόσου αυτής.
Η καθηγήτρια Σοφία Τσελένη από το Πανεπιστήμιο Αθηνών παρουσίασε όλες τις σύγχρονες απόψεις για τη σωστή αντιμετώπιση του καρκίνου του θυρεοειδούς, σύμφωνα με την προεγχειρητική βιοψία με λεπτή βελόνα. Η προεγχειρητική γνώση για την πιθανότητα ενός όζου του θυρεοειδούς αδένα να είναι κακοήθης είναι απαραίτητη ώστε να περιορισθεί η χειρουργική αντιμετώπιση μόνο στις περιπτώσεις εκείνες που υπάρχει κυτταρολογική βιοψία υποψίας για νεόπλασμα του θυρεοειδούς.
Οι καθηγητές, Γεώργιος Χρούσος και Στυλιανός Τσαγκαράκης, αναφέρθηκαν λεπτομερώς στην διάγνωση των παθήσεων των επινεφριδίων ιδίως εκείνων που παράγουν μεγάλες ποσότητες κορτιζόνης με καταστροφικά αποτελέσματα για τον ασθενή, αλλά και εκείνων που παράγουν μικρόποσότητες κορτιζόνης στα πλαίσια των τυχαία ανευρισκόμενων όγκων των επινεφριδίων. Η αντιμετώπιση των όγκων αυτών αποτελεί ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα της σύγχρονης ιατρικής μιας και 5% των Αξονικών Τομογραφιών, που γίνονται για οποιοδήποτε λόγο, εμφανίζουν έναν όγκο στα επινεφρίδια.
Τέλος, ο καθηγητής Χειρουργικής, Δημήτρη Λινός, αναφέρθηκε στη χειρουργική θεραπεία των όγκων του επινεφριδίου. Αναφέρθηκε στην λαπαροσκοπική αφαίρεση των όγκων, αλλά και στην πιο σύγχρονη τεχνική της περοτοναϊκής αφαίρεσης των όγκων των επινεφριδίων, χωρίς τα μηχανήματα της Ενδοσκοπικής ή Ρομποτικής Χειρουργικής, να εισέλθουν στην περιτοναϊκή κοιλότητα.
Σήμερα, η κλασική «ανοιχτή» χειρουργική αντιμετώπιση των όγκων των επινεφριδίων περιορίζεται στους πολύ μεγάλους όγκους, πιθανών κακοήθεις.
0 Σχόλια