Ακόμη και μια συνολική συμβιβαστική διευθέτηση της σύγκρουσης στην Ουκρανία δεν πρόκειται να κλείσει την πληγή, τη βαθιά κρίση εμπιστοσύνης στις σχέσεις ΕΕ-Ρωσίας. Το γυαλί έχει ραγίσει και τα δύο μέρη προχωρούν σε στρατηγικές επιλογές δεσμευτικές για το ορατό μέλλον.
Η μεν ΕΕ επανέρχεται στη διατλαντική σχέση ως κύριο σημείο αναφοράς και στρατηγικού προσανατολισμού με ζητούμενο πλέον όχι τη δεδομένη επιχειρησιακή επαναδιάταξη του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία, που είναι πλέον απειλή για την ασφάλειά της, αλλά την ολοκλήρωση και υιοθέτηση της Διατλαντικής Συνθήκης Ελεύθερου Εμπορίου, που θα είναι και σκληρός πυρήνας συνοχής της Δύσης.
Από τη μεριά της η Ρωσία δεν μπορεί, παρά να επενδύσει ολόπλευρα στη στενή συνεργασία με την Κίνα, πρώτον για να παρακάμψει το κόστος των κυρώσεων ΗΠΑ-ΕΕ, και δεύτερον για να αμφισβητήσει την παντοδυναμία και τον πλήρη έλεγχο των ΗΠΑ στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Ετσι αν ο στόχος της Ουάσιγκτον μέσω της κρίσης στην Ουκρανία ήταν να βραχυκυκλώσει τη δυναμική στενής Ευρασιατικής Συμμαχίας Μόσχας-Βερολίνου, πριμοδοτεί μια σε βάθος χρόνου πολύ πιο απειλητική στρατηγική σύμπλευση, η οποία θα έχει άμεσες επιπτώσεις στην προσπάθεια αντικινεζικής συσπείρωσης των κρατών της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού, από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα μέχρι το Βιετνάμ και όλες τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Η στρατηγική σύμπλευση Ρωσίας-Κίνας θα γίνει ακόμη πιο απειλητική για τη Δύση, αν συνυπολογίσουμε ότι τα ζωτικά συμφέροντα της Ινδίας, όπως τα αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση Μόντι, δίνουν προτεραιότητα στη χειραφέτηση του Νέου Δελχί από τη Δύση και όχι στην αναζήτηση σημαντικού ρόλου σε μια αντικινεζική συσπείρωση.
Η εικόνα, συνηθίζεται να λέγεται, καμιά φορά είναι πιο βαρύνουσα από χίλιες λέξεις: Προχθές Δευτέρα η εικόνα της ημέρας ήταν ο Πούτιν στην τελετή έναρξης κατασκευής Αγωγού Φυσικού Αερίου με τελικό σταθμό την Κίνα να δίνει συνέντευξη στο BBC για τη σύγκρουση στην Ουκρανία.
Τα παραπάνω προβάλλουν σαν ακόμη πιο παράδοξα, αν αναλογισθούμε ότι ο Ομπάμα είχε δηλώσει δημόσια πριν από την επανεκλογή του το 2012 ότι προτεραιότητα της δεύτερης θητείας του ήταν η περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.
Πριν από έναν χρόνο Ρωσία και Κίνα προέβαλλαν σαν ανταγωνιστικές δυνάμεις όπως προέβαλλαν στις αρχές του 20ού αιώνα Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία πριν τις ενώσει η απειλή της Γερμανίας.
Έθνος
0 Σχόλια