 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα του σημερινού δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Σκοτίας, ένα είναι βέβαιο, ότι θα ακυρωθεί και το τρίτο ουσιαστικό στην πρόταση του τότε επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Το πρώτο ουσιαστικό που ακυρώθηκε ήταν η αυτοκρατορία, με αποφασιστική συμβολή των ΗΠΑ, οι οποίες τον Νοέμβριο του 1956 οδήγησαν σε φιάσκο την αγγλογαλλική εισβολή στο Σουέζ, την τελευταία δηλαδή απόπειρα της Βρετανίας και της Γαλλίας να σταθούν ως Μεγάλες Δυνάμεις και εκτός Ευρώπης.
Το δεύτερο ουσιαστικό που αποσαθρώθηκε ήταν ο ρόλος. Ο πρωθυπουργός Μακμίλαν επέλεξε την ένταξη στην ΕΟΚ των 6 το 1960 και εισέπραξε το βέτο του Ντε Γκολ, ο Χιθ τα κατάφερε το 1973, η Θάτσερ και ο Μέιτζορ κράτησαν τη Βρετανία εκτός ΟΝΕ, ενώ ο Μπλερ και ο Γκόρντον Μπράουν δεν κατάφεραν την προσχώρηση στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ που είχαν υποσχεθεί.
Μέχρι που το 2010 ήλθε στην εξουσία ο μοιραίος άνθρωπος, ο Κάμερον, που εγκλώβισε τη Βρετανία σε δυναμική εξόδου από την Ευρώπη η οποία εκ των πραγμάτων διευκόλυνε και τους οπαδούς της απόσχισης στη Σκοτία.
Σήμερα, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, το τρίτο ουσιαστικό της πρότασης του Ατσεσον, η χώρα, θα πάψει να υπάρχει: θα τη διαδεχθούν είτε δύο κράτη είτε μια χαλαρή συνομοσπονδία.
Εκτός ΕΕ και με τη Σκοτία σε ντε φάκτο ή και ντε γιούρε απόσχιση, η Βρετανία θα είναι η σκιά του εαυτού της ως Μεγάλη Δύναμη, μια μεγάλη ανατροπή στις ευρωπαϊκές ισορροπίες όπως διαμορφώθηκαν από τον 18ο αιώνα.
Τότε η Ένωση Αγγλίας-Σκοτίας το 1707 στη Βρετανία και το 1798 η Ενωση Βρετανίας-Ιρλανδίας στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέδειξαν μια Μεγάλη Δύναμη με επιρροή στην ηπειρωτική Ευρώπη. Την ίδια εποχή, τον 18ο αιώνα, η Ρωσία απέκτησε πρόσβαση στη Βαλτική και στη Μαύρη Θάλασσα και έγινε βασική συνιστώσα των ευρωπαϊκών ισορροπιών.
Η με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου θα είναι πλήγμα στη σταθερότητα της Ευρώπης ισάξιο με τη διάλυση της ΕΣΣΔ στα τέλη του 1991.
Έθνος
0 Σχόλια