Ο ΕΝΦΙΑ αποτελεί το μεγάλο κόλπο της κυβέρνησης. Δεν αντικαθιστά απλώς τον ΦΑΠ αλλά τον υπερακοντίζει, καλύπτοντας κάθε τρύπα εσόδων. Στόχος, να διατηρηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα ικανοποιώντας τη «δημοσιονομική εξυγίανση» έναντι της τρόικας αλλά και τις δαπάνες εξυπηρέτησης του πελατειακού συστήματος - διαθεσιμότητες και μετατάξεις στο Δημόσιο, στρατιές συμβούλων, ΔΕΚΟ και λοιπά παραμάγαζα.
Μόνο που ο ΕΝΦΙΑ, όπως και τόσες άλλες αντίστοιχης αντίληψης πρωτοβουλίες που έχουν προηγηθεί, έχουν αποσαθρώσει την κοινωνία. Η υπερφορολόγηση των ακινήτων και τα υψηλά επιτόκια σε ένα περιβάλλον παρατεταμένης ύφεσης έχουν απαξιώσει τις περιουσίες και έχουν καταλήξει στον οικονομικό μαρασμό της μεσαίας τάξης και των εισοδηματικά ασθενέστερων.
Η ενσυνείδητη μεταβίβαση πλούτου που συντελείται είναι μοναδική. Η άδικη πατρίδα έχει θίξει την ποιότητα ζωής κάθε έντιμου πολίτη κλείνοντας το μάτι πονηρά για ακόμα μία φορά σε κάθε φοροφυγά, απατεώνα και λαμόγιο του συστήματος.
Η αποδυνάμωση του κυβερνητικού συνασπισμού που έχει ταχθεί να διεκπεραιώσει το σύστημα στη μετά την κρίση εποχή και η ενδυνάμωση των άκρων του πολιτικού φάσματος έχει αντικειμενικά θορυβήσει την περί τη Γερμανία ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Εν όψει μάλιστα πολιτικών εξελίξεων και το ενδεχόμενο εκλογών, χρειάζεται άμεσα μια τεράστια επικοινωνιακή πριμοδότηση. Ποια καλύτερη από την «αποπομπή» της τρόικας. Μια «αποπομπή» εντός του πλαισίου της ίδιας πολιτικής, υπό μακροχρόνιο πλάνο ενεργειών, με ανανεωμένο σχήμα θεσμικής εποπτείας εντός της ΕΕ, ενισχύει τον κυβερνητικό συνασπισμό και συνιστά γέφυρα διεξόδου στο ζενίθ της δημοκρατικής απονομιμοποίησης της κυβέρνησης.
Πού να τρέχουμε τώρα να παραδεχόμαστε τα λάθη της πολιτικής μας και να ψάχνουμε για άλλη πολιτική; Πού να αναζητούμε νέες κοινωνικές συμμαχίες όταν τις έχουμε έτοιμες από καιρό; Πώς να στοχεύσουμε στο εξευρωπαϊσμό της ελληνικής οικονομίας και να συγκρουστούμε με τις ιεραρχίες και τους τοπικούς άρχοντες; Γιατί να διεκδικήσουμε μια δυτικού τύπου δημοκρατία όταν τα βολεύουμε εξαίρετα με το πελατειακό σύστημα; Κι όμως. Οι πολίτες αυτής της χώρας με αξιοπρέπεια υπομένουν το κόστος της κρίσης διεκδικώντας αυτήν ακριβώς την ευρωπαϊκή προοπτική. Την υπέρβαση της πελατειακής και ιεραρχικής οικονομίας των διατεταγμένων ευκαιριών που παρήγαγε την κρίση. Την κατάκτηση μιας ανοικτής οικονομίας, με συνεννόηση, αλληλεγγύη και ίσες ευκαιρίες. Τις νέες κοινωνικές συμμαχίες με τις δυνάμεις της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και της δημιουργίας. Τελικά ναι. Πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας.
Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης, διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Παν/μιο του Αιγαίου. Email:i.tsam@aegean.gr
Έθνος
ΦΙΑ(σμός) της τρόικας){kind=link}
0 Σχόλια