Ζουμπουλάκης Γιάννης
«Νώε» («Noah», ΗΠΑ, 2014) του Ντάρεν Αρονόφσκι, με τους Ράσελ Κρόου, Τζένιφερ Κόνελι, Ρέι Γουίνστοουν κ.ά.
Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι ο τρισδιάστατος «Νώε» του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι μια από τις πιο πληθωρικές, ευφάνταστες και πρωτότυπες βιβλικές ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Σεληνιακά, γυμνά τοπία, ορμητικά ποτάμια, κατακλυσμοί, εφιάλτες που αποδίδονται με ευφάνταστες τεχνολογικές μεθόδους και βεβαίως χιλιάδες ψηφιακά ζώα συμμετέχουν στη φωτεινή από τη μια μεριά αλλά και σκοτεινή από την άλλη ιστορία του Νώε, του δέκατου και τελευταίου πατριάρχη των Εβραίων πριν από τον κατακλυσμό τον οποίο αποφάσισε ο Θεός ως τιμωρία προς το αχάριστο ανθρώπινο γένος.
Η Κιβωτός την οποία ο Νώε κατασκεύασε ύστερα από υπόδειξη του
Μεγαλοδύναμου και στην οποία έβαλε την οικογένειά του (σύζυγος, τρεις
γιοι και μια υιοθετημένη κόρη) και όλα τα ζώα της φύσης εις διπλούν το
καθένα (για την αναπαραγωγή τους) ήταν ως γνωστόν η αφετηρία για το
τέλος του κόσμου. «Ολα όσα ήταν καλά και όμορφα τα καταστρέψαμε» ψιθυρίζει ο εκλεκτός προφήτης του Θεού. «Ο,τι ξέραμε από τον κόσμο τελείωσε και όλα βρίσκονται μέσα σε αυτούς τους τοίχους».
Ομως την ίδια ώρα ο τυφλός φανατισμός του Νώε απέναντι στις οδηγίες
του Θεού κρύβει κινδύνους. Ο Νώε μολύνεται από το πάθος για την
υπηρεσία του Θεού και συχνά αγγίζει τα όρια της παράνοιας, έτοιμος να
σκοτώσει βρέφη που αποτελούν τη συνέχεια του ανθρώπινου είδους το οποίο
πρέπει να αφανιστεί ολοκληρωτικά.
Το ενδιαφέρον με την ταινία είναι ότι ενώ πρωτοπορεί αισθητικά,
ακολουθεί τις συμβάσεις μιας υπερπαραγωγής του Χόλιγουντ. Οι πέτρινοι
γίγαντες για παράδειγμα, οι φύλακες του Νώε και κατασκευαστές της
Κιβωτού, νιώθεις ότι έχουν βγει από άλλη ταινία (προσωπικά θυμήθηκα το
«Robocop»).
Θα μπορούσες να πεις ότι ο Αρονόφσκι προτείνει στον θεατή να
ξεχάσει κάθε θρησκευτικό έπος που έχει δει μέχρι σήμερα και να αφεθεί
στο μυστηριώδες, παράξενο σύμπαν της δικής του, το οποίο συχνά θυμίζει
διασταύρωση μεταποκαλυπτικής επιστημονικής φαντασίας τύπου «Mad Max» και
μεσαιωνικής περιπέτειας τύπου «Braveheart».
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ -
ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON
STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ - ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE MALL - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΝΑΝΑ - ΤΡΙΑ
ΑΣΤΕΡΙΑ - CINE CAPITOL ΠΛ. ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ - ΒΑΡΚΙΖΑ - ΑΝΟΙΞΗ ΧΑΪΔΑΡΙ -
ΑΤΤΑΛΟΣ, Ν. ΣΜΥΡΝΗ - ΙΝΤΕΑΛ - ΟΣΚΑΡ ΑΧΑΡΝΩΝ - ΣΙΝΕΑΚ ΠΕΙΡΑΙΑΣ - ΦΟΙΒΟΣ
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ
ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER - VILLAGE COSMOS -
VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ - ΦΑΡΓΚΑΝΗ
«Μικρό ψάρι» (Ελλάδα/ Γερμανία/ Κύπρος 2014) του
Γιάννη Οικονομίδη, με τους Βαγγέλη Μουρίκη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιώργο
Γιαννόπουλο κ.ά.
Στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Οικονομίδη
εμπεριέχονται όλες οι προηγούμενές του («Σπιρτόκουτο», «Ψυχή στο
στόμα», «Μαχαιροβγάλτης») αλλά είναι σαφές ότι ως σκηνοθέτης πηγαίνει
ένα βήμα πιο πέρα. Η αισθητική του είναι πιο κινηματογραφοφιλική (ως και
ποιητική), την ώρα που οι κοινωνικοί προβληματισμοί του ενώ παραμένουν
οι ίδιοι αποδίδονται με μειωμένη οργή.
Πάνω στο σκαμμένο πρόσωπο του επαγγελματία δολοφόνου Στράτου που υποδύεται συγκρατημένα ο Βαγγέλης Μουρίκης (θυμίζοντας συχνά τον ήρωα του Ερρίκου Λίτση στην
«Ψυχή στο στόμα») είναι χαραγμένα τα ηθικά στοιχεία της ταινίας που
αντιπαρατίθενται σε έναν κόσμο νοσηρό και σάπιο, όπου μανάδες δέχονται
να πωλήσουν τα παιδιά τους σε νονούς της νύχτας και γιοι εύχονται τον
θάνατο των ανήμπορων, ηλικιωμένων γονιών τους τους οποίους βρίζουν
ασυστόλως.
Στην Αθήνα του Οικονομίδη το χρήμα είναι ο απόλυτος θεός και τα
σκουλήκια πολύ ανώτερα από τους ανθρώπους. Ο Στράτος, ένας
ζωντανός-νεκρός από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, αποτελεί την
εξαίρεση και παρότι παροπλισμένος, σύντομα αντιλαμβάνεσαι ότι νιώθει πως
κάτι πρέπει να κάνει για να δηλώσει παρών. Ο Οικονομίδης τον ακολουθεί
με συμπάθεια αποσπώντας από τον Μουρίκη μια δυνατή ερμηνεα. Το μόνο
πρόβλημα της ταινίας είναι η διάρκειά της γιατί ξεπερνά κατά πολύ τις
δυο ώρες και αυτό φαίνεται. Λίγο "ξύρισμα" κρίνω ότι ήταν απαραίτητο.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - STER ΙΛΙΟΝ -
VILLAGE ΡΕΝΤΗ - VILLAGE MALL - ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ -
ΑΙΓΛΗ - ΕΛΛΗ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ - ΝΑΝΑ - ΝΙΡΒΑΝΑ - ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ -
ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER - VILLAGE COSMOS - ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ - ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
«Ο Γερμανός γιατρός» («Wakolda»,
Αργεντινή/Γαλλία/Ισπανία/Νορβηγία, 2013) της Λουτσία Πουέντσο, με τους
Νατάλια Ορέιο, Αλεξ Μπρέντεμουλ, Ντιέγκο Περέτι
Ενδιαφέρον το θέμα και αυτού του ψυχολογικού θρίλερ που αναφέρεται στην περίπτωση Γιόζεφ Μένγκελε,
του ναζιστή επιστήμονα γνωστού και με το παρατσούκλι «Αγγελος του
θανάτου» ο οποίος κατά τη διάρκεια του ναζισμού έκανε τερατώδη πειράματα
γενετικής για λογαριασμό του Αδόλφου Χίτλερ και μετά την
κατάρρευση της Γερμανίας και τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου διέφυγε
- όπως πολλοί ναζιστές - στη Λατινική Αμερική. Αξονας του σεναρίου η
σχέση του Μένγκελε με μια οικογένεια ντόπιων και πιο συγκεκριμένα με τη
μικρή κόρη (Φλορέσνια Μπάδο), η οποία καθότι ασθενική ξυπνά τις εμμονές του με την αγνότητα και την τελειότητα. Η Λουτσία Πουέντσο (κόρη του γνωστού αργεντίνου σκηνοθέτη Λουίς Πουέντσο) ακολουθεί
την ιστορία με αργούς αλλά υποβλητικούς ρυθμούς παρεμβάλλοντας πλάνα
από τη μαγευτική φύση της Παταγονίας όπου η ταινία εξ ολοκλήρου
γυρίστηκε. Θυμίζω ότι ο Μένγκελε είχε ξαναπεράσει στο σινεμά σε μια
εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα ταινία, το «Ανθρωποκυνηγητό σε δύο
ηπείρους» του Φράνκλιν Σάφνερ, με τον Γκρέγκορι Πεκ στον ρόλο.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΔΑΝΑΟΣ - ΚΗΦΙΣΙΑ - ΑΤΛΑΝΤΙΣ
«Πέντε δευτερόλεπτα στο κενό» («A long way down»,
Αγγλία, 2014) του Πασκάλ Σομέιλ, με τους Πιρς Μπρόσναν, Τόνι Κολέτ,
Ιμογκεν Πουτς, Ααρον Πολ
Δύσκολα φαντάζεται κανείς μια κομεντί γύρω από ένα δύσκολο θέμα
όπως αυτό της αυτοκτονίας, όμως το «Πέντε δευτερόλεπτα στο κενό» αυτό
ακριβώς αποπειράται μέσα στο πλαίσιο του πάντα ευπρόσδεκτου, φλεγματικού
βρετανικού χιούμορ το οποίο εν προκειμένω πηγάζει κατ' αρχάς από τις
σελίδες του μπεστ σέλερ του Νικ Χόρνμπι («High
Fidelity», «Για ένα αγόρι). Τέσσερις άνθρωποι (τους οποίους υποδύονται
οι ηθοποιοί που αναφέρονται στους τίτλους) θα βρεθούν ταυτόχρονα στην
ταράτσα ενός ουρανοξύστη στο Λονδίνο με στόχο να «βουτήξουν» στον δρόμο.
Είναι Πρωτοχρονιά και οι ελπίδες δείχνουν ακόμα πιο μακρινές. Δεν θα το
κάνουν φυσικά αλλά η ταινία με αυτή την αφορμή θα αφηγηθεί την ιστορία
του καθενός σε διαφορετικά κεφάλαια (που συγχρόνως διασταυρώνονται), μια
τεχνική που χρησιμοποιείται συχνά σε light κωμωδίες όπως το «Αγάπη
είναι…». Το αποτέλεσμα είναι άκρως συμπαθητικό, καλοπαιγμένο και
ευχάριστο.
Βαθμολογία: 2
0 Σχόλια