Το λεωφορείο είναι σχεδόν γεμάτο. Όλοι είναι αγχωμένοι, ο καθένας για τα δικά του προβλήματα. Σκέφτονται την οικονομική τους κατάσταση, τα οικογενειακά τους προβλήματα, θέματα υγείας, εργασίες που τους έχουν ανατεθεί από τη δουλειά τους... Ένας ήχος τους αφυπνίζει όλους από αυτές τις πολύβουες σκέψεις. Είναι το κλάμα μιας νεαρής κοπέλας.
Πρέπει να είναι περίπου 25 ετών. Κάθεται σε ένα από τα καθίσματα και προσπαθεί να συγκρατήσει όσο μπορεί τα δακρυά της, αλλά είναι εμφανές σε όλους πως ό,τι κι αν συμβαίνει σε αυτό το γλυκό κορίτσι το έχει πραγματικά αναστατώσει.
Κανείς δεν της δίνει σημασία ή πιο σωστά, κάνουν όλοι πως δεν της δίνουν σημασία. Όλοι την έχουν δει να κλαίει. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να μην την έχουν δει; Οι άνθρωποι που κάθονται δίπλα της στο κάθισμα προσπαθούν το βλέμμα τους να μην πέφτει πάνω στο δικό της για να μην την κάνουν να νιώσει άσχημα. Όλοι μέσα τους αναρωτιούνται «Τι να έπαθε αυτό το κορίτσι; Τι να τη συγκλόνισε τόσο πολύ που δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της μέσα στο λεωφορείο;». Κανείς βέβαια δεν αρθρώνει πραγματικά αυτές τις ερωτήσεις. Κανείς δεν μιλά στην κοπέλα που κλαίει. Όμως, σπαράζει η καρδιά όλων να τη βλέπουν έτσι.
Στην επόμενη στάση το κορίτσι με κατακόκκινα τα μάτια από το κλάμα σηκώνεται από τη θέση του και κατεβαίνει από το λεωφορείο. Και τώρα; Πού να πηγαίνει άραγε; Οι άνθρωποι μέσα στο λεωφορείο της ρίχνουν πλέον ένα τελευταίο βλέμμα καθώς απομακρύνεται. «Θα σταματήσει να κλαίει. Θα το ξεπεράσει», σκέφτονται όλοι ελπίζοντας πως η κοπέλα πηγαίνει σε κάποιο φίλο της για να τη στηρίξει, να την ακούσει και να τη βοηθήσει ή να τη συμβουλεύσει, όπως εκείνος μπορεί.
Μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά όλοι οι επιβάτες του λεωφορείου φτάνουν στο σπίτι τους και ετοιμάζουν το γεύμα τους ακούγοντας τις βραδινές ειδήσεις. Την προσοχή τους τραβάει μια θλιβερή είδηση: «Μια 25χρονη κοπέλα έδωσε τέλος στη ζωή της σήμερα το μεσημέρι». Η φωτογραφία του κοριτσιού στην οθόνη της τηλεόρασης δεν είναι άλλη από εκείνη της κοπέλας που έκλαιγε εκείνο το πρωί μέσα στο λεωφορείο. Το αίμα τους παγώνει. Όλοι οι επιβάτες του λεωφορείου είχαν δίκιο σε κάτι: η κοπέλα σταμάτησε να κλαίει. Κανείς τους, βέβαια, δεν είχε πιστέψει πως αυτό θα γινόταν με το συγκεκριμένο τρόπο.
Πλέον ένα ερώτημα τους βαραίνει όλους. Μήπως αν δεν ήταν τόσο διακριτικοί και είχαν τολμήσει να μιλήσουν σε αυτή την κοπέλα και να της πουν δυο παρηγορητικά λόγια, μήπως τότε αυτή η ζωή δεν είχε χαθεί τόσο άδικα; Οι καρδιές των ανθρώπων σήμερα δεν είναι τόσο ψυχρές όσο θέλουμε να δείχνουμε ότι είναι. Στο όνομα της διακριτικότητας και της παθητικότητας όλοι μας συγκρατούμαστε και πολλές φορές δεν βοηθούμε το συνάνθρωπό μας με ολέθριες ορισμένες φορές συνέπειες.
Ο Αισχύλος έλεγε «ψυχῆς γάρ νοσούσης εἰσίν ἰατροί λόγοι, ὄταν τις ἐν καιρῷ γε μαλθάσσῃ νέαρ», δηλαδή «τα λόγια είναι γιατροί της πάσχουσας ψυχής, όταν την κατάλληλη στιγμή καταπραΰνει κάποιος την καρδιά». Και είχε απόλυτο δίκιο. Αν κάποιος από τους επιβάτες είχε πλησιάσει αυτό το κορίτσι, το είχε ακούσει και το είχε παρηγορήσει, θα είχε σωθεί μια ανθρώπινη ζωή. Πόσο κοστίζουν λίγες λέξεις αγάπης; Πόσο μας στοιχίζει να δώσουμε λίγο από το χρόνο μας σε κάποιο συνανθρωπό μας; Πόσο μας στοιχίζει να είμαστε λίγο λιγότερο διακριτικοί όταν πρέπει;
Η παθητικότητά μας στοιχίζει ανθρώπινες ζωές. Η αγάπη μας πάλι μπορεί να τις σώσει. Δεν χρειάζεται να δείχνουμε στον κόσμο ότι η καρδιά μας είναι ψυχρή. Ας σταματήσουμε να ακούμε τη φωνή της λογικής μας κι ας αρχίσουμε να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στα λόγια της καρδιάς μας. Το μήνυμα είναι «αγάπη».
Διαδώστε το.
Πηγή: polispost.com
0 Σχόλια