Έχουμε ήδη αναφερθεί στις κινήσεις που –προσπαθεί- να κάνει η Τουρκία, ως απάντηση στις έρευνες της TOTAL στην κυπριακή ΑΟΖ και στην επικείμενη μεγάλη αεροναυτική άσκηση που θα πραγματοποιήσουν στα μέσα Φεβρουαρίου η Κύπρος και το Ισραήλ, αναδεικνύοντας τον ρόλο που θα παίξουν η πολιτική, οι διεθνείς συμμαχίες και η γεωπολιτική συγκυρία στην ισχυροποίηση της διεθνούς ταυτότητας και θέσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και στην πορεία επίλυσης του Κυπριακού.
Κι ενώ γράφαμε αυτές τις γραμμές, είδαμε σοβαρούς Τούρκους αναλυτές να εκφράζουν τις μύχιες σκέψεις του τουρκικού κράτους, να προβληματίζονται σοβαρά όχι μόνο για την κοινή άσκηση Κύπρου – Ισραήλ, αλλά και για το γεγονός ότι για πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια αξιωματούχος των ΗΠΑ μεταβαίνει σε Αθήνα και Λευκωσία χωρίς να κάνει στάση και στην Άγκυρα. Φυσικά, αναφερόμαστε στο ταξίδι της υφυπουργού Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, η οποία προφανώς «συνέβαλε» στο να εκδοθεί το κοινό ανακοινωθέν Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων για την επίλυση του Κυπριακού, με τις πολύ «καλές υπηρεσίες» του πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία Τζον Κένιγκ.
Ενδεικτικό της στάσης που τηρεί η Ουάσινγκτον στο όλο θέμα είναι η δήλωση της εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζένιφερ Ψάκι, η οποία καταδίκασε την παρενόχληση της τουρκικής φρεγάτας «Κερασούντα» στο νορβηγικό ερευνητικό σκάφος «Princess» που έκανε έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ επ’ ωφελεία της γαλλικής TOTAL, λέγοντας ότι «υποστηρίζουμε το δικαίωμα της Κύπρου για έρευνες ανοικτά των ακτών της. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο του νησιού θα πρέπει να μοιραστεί δίκαια ανάμεσα στις δύο κοινότητες στο πλαίσιο μίας συμφωνίας».
Ενώ λοιπόν είναι σε εξέλιξη μία σειρά από διεθνείς και κρατικο-ιδιωτικές συμφωνίες που ισχυροποιούν τη θέση της Κύπρου και εξουδετερώνουν τα όποια ερείσματα επικαλείται η Τουρκία, για να εμπλακεί στην περιοχή και στις διαδικασίες εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων της κυπριακής ΑΟΖ, η ίδια η τουρκική κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια έκανε ακριβώς αυτό που θα την απέκλειε και από τις εφαπτόμενες περιοχές και εννοούμε την αλλοπρόσαλλη και παράλογη πολιτική έναντι της Αιγύπτου, του Ισραήλ, του Λιβάνου και της Συρίας!
Αποκλεισμένη, λοιπόν, από την ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, η Τουρκία προσπαθεί να ανατρέψει τις ισορροπίες και να εκβιάσει καταστάσεις μέσα από ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα που είναι δυνατόν να τινάξει στον αέρια την ισορροπία και την ασφάλεια αυτής της εξαιρετικά ευαίσθητης και στρατηγικής σημασίας -ΚΑΙ για την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης- περιοχή.
Πέραν των αεροσκαφών έγκαιρης προειδοποίησης, το πρώτο από τα οποία παρέλαβε πριν από λίγες ημέρες, τα πυραυλικά συστήματα κινεζικής παραγωγής και τεχνολογίας, που ήδη ανατρέπουν την ισορροπία, τα πυραυλικά συστήματα αεροπορικής άμυνας μεγάλου βεληνεκούς, σε συμπαραγωγή με τους Κινέζους, τον μεγάλο αριθμό αεροσκαφών F-16, τη συμμετοχή στο πρόγραμμα παραγωγής του αεροσκάφους πέμπτης γενιάς F-35 που είναι σε εξέλιξη, τη ναυπήγηση μεγάλου αριθμού πολεμικών σκαφών και πλοίων κάθε είδους, η Τουρκία κάνει ένα… άλμα φιλοδοξώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος στην ανατολική Μεσόγειο. Το άλμα αυτό είναι η ναυπήγηση σε τουρκικά ναυπηγεία ενός αεροπλανοφόρου – ελικοπτεροφόρου αποβατικού σκάφους, πανομοιότυπο με το LHD Juan Carlos I” (L-61) του ισπανικού πολεμικού ναυτικού, το οποίο πέραν του 900μελούς πληρώματός του μπορεί να μεταφέρει αποβατική δύναμη 1.200 ανδρών, με 150 άρματα, πυροβόλα και οχήματα μάχης και μεταφοράς, οκτώ αεροσκάφη τύπου Harrier, τέσσερα μεταφορικά ελικόπτερα GH-47 Chinook και άλλα παρελκόμενα.
Με την κίνηση αυτή η Τουρκία δείχνει την αποφασιστικότητά της να έχει ενεργό και ουσιώδη παρουσία στις ανοικτές θάλασσες, αλλάζοντας ποιοτικά την απειλή απόβασης πέραν των νησιών του Αιγαίου και στην Κύπρο, κίνηση που, επαναλαμβάνουμε, γίνεται για να ισοσκελιστεί το κενό που έχει προκύψει από τα πολιτικά λάθη της Άγκυρας και από τη διαφοροποίηση του διεθνούς παράγοντα στο ζήτημα της Κύπρου.
Δεν θα αναφερθούμε στους –υπαρκτούς- κινδύνους από ένα νέο σχέδιο Ανάν. Στο χέρι των πολιτικών Κύπρου και Ελλάδας είναι να χρησιμοποιήσουν το υπερόπλο που λέγεται πολιτική, για να περάσουμε με επιτυχία κι αυτόν τον σκόπελο.
Απλά, θα κλείσουμε την ανάλυσή μας λέγοντας ότι η εδραίωση του δικαιώματος της Κύπρου να διεξάγει έρευνες στη δική της ΑΟΖ, με την άδεια και τη βούλα της διεθνούς κοινότητας, σε συνδυασμό με τις διαδικασίες εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων στο Ιόνιο και στα νότια της Κρήτης, που είναι σε εξέλιξη, και την ενδεχόμενη θετική έκβαση των κινήσεων που γίνονται για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με Αλβανία, Λιβύη και Αίγυπτο, θα καθορίσουν και την τύχη της οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Τουρκία και στο Αιγαίο.
Για μας, φυσικά και το νησιώτη σύμπλεγμα του Καστελλόριζου ανήκει στο Αιγαίο.
Ο νοών νοείτω!
Πηγή «Δημοκρατία»
kostasxan.blogspot.gr
0 Σχόλια